ΕΝΑ ΣΥΜΠΑΝ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΩΝ

Έχουμε γείτονες μέσα στο σύμπαν; Ή μήπως η ύπαρξη τους δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα παιχνίδι της φαντασίας μας; Ίσως, ζώντας τη νηπιακή ηλικία του γένους μας να μοιάζουμε με παιδιά μέσα στο σκοτάδι. Κοιτάζουμε το σκοτεινό διάστημα με φόβο, αλλά το ερευνούμε ταυτόχρονα με την προσδοκία ότι δεν είμαστε μόνοι. Αποδεχόμαστε την άποψη ότι κάπου μέσα στο κενό υπάρχουν όντα όχι πολύ διαφορετικά από μας, ίσως όμως καλύτερα και πιο συνετά – πλάσματα που μπορούν να μας αποκαλύψουν μυστικά που θα μας σώσουν από τους εαυτούς μας. Έχουμε ανάγκη από αυτή τη πίστη. 

Ορισμένοι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι πραγματικά είμαστε μόνοι, ότι η ανθρώπινη διάνοια είναι το αποτέλεσμα μιας εξέλιξης τόσο λεπτής και πολύπλοκης που δε θα μπορούσε να επαναληφθεί πουθενά αλλού. Άλλοι λένε ότι το σύμπαν πρέπει να είναι γεμάτο με μορφές ζωής προικισμένες με νόηση. Η Γη δεν είναι παρά ένα ασήμαντο μέρος μέσα σ’  ένα αχανή κόσμο άστρων που το μυαλό μας αδυνατεί να συλλάβει. Η πεποίθηση ότι είμαστε μοναδικοί είναι εντελώς παράλογη – ένας κοσμικός εγωκεντρισμός. 

Αν όμως οι γείτονες μας υπάρχουν στ’ αλήθεια, πως μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα τους συναντήσουμε κάποτε; Ποιοι είναι, που είναι, και πως θα μπορέσουν να διασχίσουν το απέραντο διάστημα για να τους δούμε; 

Είναι οι μαύρες τρύπες πύλες για άλλους κόσμους;

Μια μαύρη τρύπα είναι ένα πεδίο βαρύτητας τόσο πυκνό που απορροφά ακόμα και το φως. Στα σημεία που υπάρχουν μαύρες τρύπες, η ίδια η δομή του χωροχρόνου αλλοιώνεται. Ισχύουν άραγε ακόμα οι γνωστοί νόμοι της φυσικής σ’ ένα τέτοιο μέρος; Μερικοί αστρονόμοι πιστεύουν πως όχι. Άλλοι υποστηρίζουν ότι οι μαύρες τρύπες ίσως να είναι πύλες που οδηγούν σε άλλους κόσμους ή άλλες διαστάσεις – διάδρομοι όπου οι γνωστοί κανόνες χώρου, χρόνου, αιτίας και αποτελέσματος δεν έχουν καμία αξία. Ο πιστός αναρωτιέται: θα μπορούσαν κάποια όντα να μπουν εκεί, να επιβιώσουν και να βρεθούν αστραπιαία σε κάποιο άλλο μέρος, κάποια άλλη χρονική στιγμή; Μήπως οι μαύρες τρύπες είναι ένας σύντομος δρόμος, μια παράκαμψη μέσα στο σύμπαν όπου δεν ισχύει κανένα ουράνιο όριο ταχύτητας;

Ας υποθέσουμε ότι οι διαστημικοί μας γείτονες δε χρειάζεται να έρθουν εδώ. Ας υποθέσουμε ότι ήδη βρίσκονται εδώ. Οι μαθηματικοί αναζητώντας εξισώσεις που να αγκαλιάζουν όλη την κοσμική μάζα, δίνουν μια θεωρία παράδοξης κομψότητας: μήπως, παράλληλα με το δικό μας, υπάρχει και κάποιο άλλο αόρατο σύμπαν; Είναι πανταχού παρών, αλλά αόρατο. Το φως το διαπερνά. Το μόνο που έχει κοινό με το σύμπαν μας είναι η βαρύτητα. Οι αθέατοι αλλά συνεχώς περιδινούμενοι κόσμοι του ελκύουν τις τροχιές των γαλαξιών μας σε ανεξήγητες παρεκκλίσεις και παράλληλα, προκαλούν παράδοξα φαινόμενα στους ουρανούς μας. Υπάρχουν άραγε ευφυή όντα σ’ αυτό το αόρατο σύμπαν, πλάσματα που μας βλέπουν σαν σκιές; Μήπως θα μπορούσαν ν’ ανακαλύψουν κάποιο τρόπο για να διαπεράσουν το κατώφλι των διαστάσεων που μας χωρίζουν.
Μερικοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι το σύμπαν μας δεν έχει μεγαλύτερη σημασία απ’ όση ένα απλό άτομο μέσα σ’ ένα ηλιακό σύστημα. Ίσως να υπάρχουν αμέτρητα σύμπαντα και συνεπώς καθένα απ’ αυτά θα έχει τη δική του ευφυή ζωή. Πολλαπλασιάζονται έτσι οι πιθανότητες ότι δεν είμαστε μόνοι. Αν συμβαίνει αυτό, καθένα θα έχει τις δικές του πραγματικότητες. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, την πιθανότητα ενός σύμπαντος με δύο ή είκοσι διαστάσεις. Ή έναν κόσμο όπου συνυπάρχουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, κι όπου τα ταξίδια ανάμεσα στα άστρα του γίνονται ακαριαία. Τέτοιες σκέψεις κυκλοφορούν στις παρυφές της επιστήμης. Και ποιος ξέρει; Ίσως να υπάρχουν αλήθειες πολύ πιο παράξενες απ’ ότι ένας μαθηματικός ή αστροφυσικός της Γης θα τολμούσε ακόμα και να ονειρευτεί.