Πολλά παραψυχολογικά περιστατικά λαμβάνουν χώρα κάπου στο
περιθώριο της πραγματικότητας, σαν να ερχόμαστε φευγαλέα σ’ επαφή μ’ ένα
μακρινό επίπεδο ύπαρξης.
Πριν από ενάμιση σχεδόν αιώνα ο αιδεσιμότατος Έντουιν Άμποτ
έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Η Επίπεδη Χώρα, μια ρομαντική ιστορία σε πολλές
διαστάσεις». Η Επίπεδη Χώρα ήταν ένας κόσμος σε δύο διαστάσεις, μια επίπεδη
επιφάνεια που πάνω της γλιστρούσαν πλάσματα σε διάφορα γεωμετρικά σχήματα,
χωρίς να την αφήνουν ή να φαντάζονται ότι κάτι τέτοιο θα ήταν δυνατό. Η ζωή
κυλούσε ήσυχα στην Επίπεδη Χώρα όταν μια μέρα ένας κοινός κάτοικος, σε σχήμα
τετράγωνο, είχε μια παραψυχολογική εμπειρία: τον επισκέφτηκε ένα Αντικείμενο
από το Πάνω Διάστημα. Αυτό που έβλεπε ήταν ένα τρισδιάστατο σώμα, μια σφαίρα,
αυτό όμως που έπεφτε στην αντίληψη του ήταν η διατομή της, ένας κύκλος καθώς
περνούσε μέσα από την Επίπεδη Χώρα. Ο επισκέπτης ξεκόλλησε το τετράγωνο πλάσμα
από την επίπεδη επιφάνεια που ζούσε και το πήρε μαζί του σε ένα ταξίδι στην
τρίτη διάσταση που διεύρυνε το μυαλό του. Όταν το τετράγωνο γύρισε πίσω κανένας
δεν το πίστευε και το έβαλαν φυλακή γιατί ήταν απειλή για την κοινωνία. Πολλοί
επιστήμονες του μεσαίωνα και σύγχρονοι ψυχοερευνητές θα το συμπονούσαν σ’ αυτή
τη θέση που βρισκόταν.
Άραγε πως θα αισθανόταν κανείς αν ήταν κάτοικος της Επίπεδης
Χώρας; Ο κόσμος του είναι το ίδιο πραγματικός όσο ο δικός μας είναι για μας.
Μπορεί να γλιστράει μπρος – πίσω και προς τα πλάγια, πάντα στο ίδιο επίπεδο,
δεν έχει όμως την αίσθηση του «πάνω» και του «κάτω». Τέτοιες λέξεις δεν
υπάρχουν στην Επίπεδη Χώρα.
Εμείς που γνωρίζουμε την τρίτη διάσταση στο χώρο, θα
μπορούσαμε να σκαρώσουμε ένα σωρό κόλπα στους ανθρώπους της Επίπεδης Χώρας. Θα
μπορούσαμε να κρεμάσουμε από πάνω τους αντικείμενα διαφόρων σχημάτων και να
προβάλλουμε τις σκιές τους στην επιφάνεια, μετακινώντας το φως πέρα – δώθε και
δημιουργώντας τρομαχτικές σκιές που θ΄ άλλαζαν συνεχώς και με μεγάλη ταχύτητα.
Ο επίπεδος άνθρωπος θα έβλεπε ένα παράξενο πλάσμα να αλλάζει σχήμα συνεχώς και
μετά να εξαφανίζεται.
Τα ΑΤΙΑ και η τέταρτη
διάσταση
Δεν θα γίνονταν
πιστευτοί όμως από τους φίλους τους που δεν θα είχαν δει τα γεγονότα αυτά. Οι
σύγχρονοι αυτόπτες μάρτυρες των ΑΤΙΑ έχουν το ίδιο πρόβλημα. Κι όμως, είναι
πιθανό τα ΑΤΙΑ και όλων των ειδών οι «ξαφνικές και απροσδόκητες εμφανίσεις» να
μην είναι τίποτε άλλο παρά τρισδιάστατες «προβολές» όντων που υπάρχουν σ’ ένα
χώρο που δεν είμαστε ικανοί να συλλάβουμε ή να φανταστούμε, παρά μόνο αφηρημένα.
Όταν μια σφαίρα περνάει μέσα από την Επίπεδη Χώρα, οι κάτοικοι της
αντιλαμβάνονται μόνο την διατομή της. Είναι ένας δίσκος που αρχίζει από ένα
σημείο και μεγαλώνοντας φθάνει το μέγεθος της διαμέτρου της σφαίρας και στη
συνέχεια μικραίνει καθώς η σφαίρα προχωρεί.
Ένα διαφορετικό
στερεό αντικείμενο, όπως ο κύβος, θα έδινε εικόνες διαφόρων σχημάτων. Με τον
ίδιο τρόπο μια τετραδιάστατη «υπερσφαίρα» ή ένας «υπερκύβος», περνώντας μέσα
από το δικό μας τρισδιάστατο Σύμπαν – που θα είναι μόνο ένα από τα πολλά
σύμπαντα που τα τετρασδιάστατα όντα θα μπορούν να συλλάβουν – θα δώσει εικόνες
που θα αποτελούν τις τρισδιάστατες «διατομές» τους. Οι εικόνες αυτές θα
μεγαλώνουν, θα μικραίνουν, θ’ αλλάζουν σχήμα, θα χωρίζονται σε κομμάτια και θα
ακολουθούν αλλοπρόσαλλες πορείες, ανάλογα με το πόσο πολύπλοκο θα είναι το
σχήμα του τετραδιάστατου όντος και της κίνησης του στο ανώτερο διάστημα.
Είναι δύσκολο
σε κάποιον να συλλάβει το γεγονός ότι αυτός, όπως και οι κάτοικοι της Επίπεδης
Χώρας, ίσως αντιλαμβάνεται μόνο μέρος της πραγματικότητας. Όλοι μας θα
συμφωνούσαμε ότι η πραγματικότητα είναι ελλιπής, ενώ συγχρόνως θα αγνοούσαμε το
γεγονός ότι και η δική μας αντίληψη είναι εξ ίσου ελλιπής, επειδή απλώς οι
εμπειρίες μας περιορίζονται από τις δυνατότητες των πέντε αναγνωρισμένων
αισθήσεων μας. Η θεωρία του Αϊνστάιν για την σχετικότητα προφήτεψε ένα κυρτό
διάστημα, ταξίδια στο χρόνο και μαύρες τρύπες, και πολλές απ’ αυτές τις
προφητείες έχουν ήδη επιβεβαιωθεί, ακόμα όμως δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι
έχουμε την ικανότητα να δούμε αυτά τα πράγματα. Παίρνουμε το γεγονός σαν
δεδομένο ότι οι επιστήμονες ξέρουν για τι πράγμα μιλάνε, όταν αναφέρουν τους
«περιοριστικούς ορίζοντες» τους και τις τρύπες στο διάστημα, και δεν προχωρούμε
πιο πέρα. Το κακό με τους ανθρώπους είναι ότι, όπως το θέτει ο Κόλιν Ουίλσον,
έχουν παγιδευτεί «στον ασφυκτικό κόσμο των προσωπικών προκαταλήψεων τους».
Όμως, που και που ένας από μας ξεφεύγει, και προφανώς επισκέπτεται άλλες διαστάσεις!
*****
Μπορούν τελικά οι ανώτερες διαστάσεις να επηρεάσουν τον κόσμο μας;