Παράθυρα σ’ έναν άλλο κόσμο

Γιατί ορισμένα μέρη στον κόσμο αποτελούν εστιακά σημεία για μυστηριώδη συμβάντα; Μήπως αυτές οι «περιοχές – ανοίγματα» είναι πύλες προς το άγνωστο; Ας συζητήσουμε μερικά γνωστά παραδείγματα…

«Έχει παρατηρηθεί σε πολλές περιπτώσεις ότι υπάρχουν παράξενες στοιχειωμένες περιοχές πάνω στην επιφάνεια του πλανήτη. Αυτές οι παράξενες «περιοχές – πύλες» που χρησιμεύουν σαν εστιακά σημεία για ΑΤΙΑ για μυστηριώδη ζώα και για κάθε είδους ασυνήθιστα φαινόμενα, είναι συχνά τόσο αινιγματικά όσο και τα «Πράγματα» που στοιχειώνουν». 

Αυτά έγραφε ο Αμερικανός ερευνητής Ντέηβιντ Φίντελερ καθώς εγκαινίαζε μια μεγάλη έρευνα για ένα τέτοιο «παράθυρο» στο Μίσιγκαν της Αμερικής, στο περιοδικό Fortean times. Παράθυρα, πόρτες, πύλες ή ανοίγματα προς το άγνωστο συζητούνται εδώ και πολύ καιρό. Οι τοπικοί θρύλοι μερικές φορές σχετίζουν παραφυσικά συμβάντα με ορισμένα σημεία. Οι νεολιθικοί ταφικοί τύμβοι, θεωρούνται συχνά σαν τέτοια μαγικά μέρη˙ μια ιστορία διηγείται για δυο χασομέρηδες των νησιών Όρκνευ που περπατούσαν δίπλα σ’ ένα τύμβο όταν ξαφνικά στο μέσο της φράσης που έλεγε ο ένας εξαφανίστηκε. Χρόνια αργότερα, εκείνος που είχε επιζήσει, ξαναπέρασε από τον τύμβο όταν ξαφνικά ο σύντροφός του ξαναγύρισε με τα μάτια του το ίδιο λαμπερά και τα γένια τόσο μαύρα όσο και πριν από τόσα χρόνια της εξαφάνισης του, έχοντας στο στόμα το τέλος της φράσης που έλεγε όταν εξαφανίστηκε.

Ένα αγαπημένο θέμα της επιστημονικής φαντασίας αφορά τον άνθρωπο που ξαφνικά περνά μέσα από μία τρύπα του χρόνου ή του χώρου σ’ έναν άλλο κόσμο. Η περίφημη ταινία, 2001 – Οδύσσεια του Διαστήματος, παρουσιάζει ταξιδιώτες στα άστρα που φτάνουν στον προορισμό τους μέσω ενός τέτοιου δρόμου. Ακόμη και η σύγχρονη μουσική υπονοεί ότι αυτή η αντίληψη παραμένει στην συνείδησή μας. Το ροκ συγκρότημα της δεκαετίας του 1960 «The Moody Blues» έφτασε στην κορυφή της επιτυχίας μ’ ένα τραγούδι που λεγόταν  Steppin' in a Slide Zone (1974), όπου περιγράφονταν τα αποτελέσματα του πεσίματος μέσω ενός παραθύρου στο πλαίσιο του διαστήματος. Πρόκειται φανερά για μια γνωστή ιδέα. Τι στοιχεία υπάρχουν όμως για την ύπαρξη τέτοιων παραθύρων;

Ο Ντέιβιντ Φίντελερ ήταν μέλος της Ερευνητικής Ομάδας Ανωμαλιών του Μίσιγκαν, που ιδρύθηκε για να ερευνήσει επιστημονικά την ιδέα των πυλών. Εδώ έχουμε ακριβώς ένα παράδειγμα του είδους της έρευνας με την οποία ασχολήθηκε η ομάδα. Πίστευαν ότι η λίμνη Μίσιγκαν αποτελεί μια περιοχή – πύλη. 

Στις 31 Μαρτίου 1897 ένα λαμπρό λευκό φως εμφανίστηκε στον ουρανό πάνω από το Γκέιλσμπεργκ. Συνοδευόταν από έναν παράξενο θρυμματιστικό ήχο. Δέκα μέρες αργότερα, κάποιοι ψαράδες στο Πάιν Λέηκ παρατήρησαν ένα «ξένο» ζώο, κάτι σαν πάνθηρα – οι πάνθηρες δεν είναι αυτόχθονες στο Μίσιγκαν. Έκανε έναν φοβερό θόρυβο και του αποδόθηκε η σφαγή ενός κοπαδιού εκεί κοντά. 

Στις 6 Φεβρουαρίου 1901, σημειώθηκε τελείως ανεξήγητα η μυστηριώδες πτώση ενός υλικού που έμοιαζε με σκόνη στο Πόου-Πόου, μια ολότελα ανέφελη μέρα. 

Τον Μάιο του 1954, ένας αυτοκινητιστής στο Λα Πορτ (ένα όνομα γαλλικό που σημαίνει «η πύλη»), παρατήρησε 3 ωοειδή ΑΤΙΑ που εκπέμπαν ακτίνες φωτός. Η μηχανή του αμαξιού του και το ραδιόφωνο του σταμάτησαν όταν το ΑΤΙΑ πέταξε από πάνω του. 

Πέντε χρόνια αργότερα, μια νεαρή μητέρα στο Σίστερ Λέηκς είδε κατάπληκτη μια ομάδα «βιαστικών» ανθρωποειδών γοριλλόμορφων, που έμοιαζαν με τον Μεγαλοπόδαρο ή το Σάσκουατς. Την 1^η Ιανουαρίου 1970 μια γιγαντιαία έκρηξη συγκλόνισε την περιοχή στις 12.15 τα μεσάνυχτα. Παράθυρα έσπασαν, πράγματα έπεσαν από τα ράφια, ενώ μια μυστηριώδης μεγάλη οπή εμφανίστηκε πάνω στην παγωμένη επιφάνεια μιας λίμνης 180μ. μακριά, από την όχθη, εκσφενδονίζοντας μεγάλα κομμάτια πάγου ψηλά στον αέρα. Η ανεξήγητο έκρηξη έγινε αισθητή σε απόσταση 7 χλμ. 

Τέλος, τον Αύγουστο του 1976, πολλοί μάρτυρες στο Νιου Μπάφαλο είδαν ένα ομιχλώδες λευκό αντικείμενο να αιωρείται πάνω από ένα χωράφι˙ ένας μάρτυρας το εξήγησε σαν φάντασμα κι ένας άλλος σαν άγγελο. 

Αυτές κι πολλές άλλες παράξενες εμπειρίες στην γύρω περιοχή υποδηλώνουν ότι μπορεί να υπάρχει κάτι παράξενο σχετικά με το μέρος αυτό. Οι σκεπτικιστές ισχυρίζονται ότι κάθε κατοικημένη περιοχή θα αποκάλυπτε έναν παρόμοιο κατάλογο αν την ερευνούσαν αρκετά εξονυχιστικά, υπάρχουν όμως επαρκή στοιχεία για να αποδείξουν ότι ορισμένες περιοχές καρπούνται πολύ περισσότερα από το αντίστοιχο μερίδιο τους στα μυστηριώδη φαινόμενα. 

Ο διάβολος δίνει μια ένδειξη

Τα ετυμολογικά στοιχεία δίνουν καμιά φορά κάποια ένδειξη για την ανακάλυψη των περιοχών – ανοίγματα. Γιατί αν σε μια περιοχή συνέβαινε πάντα ένας μεγάλος αριθμός παράξενων γεγονότων, αυτό μπορεί να αντικατοπτρίζεται στην ονομασία της. Ο Λόρην Κόλμαν, Αμερικανός συγγραφέας του παραφυσικού, έκανε μια μελέτη που την ονόμασε «Τα ονόματα του Διαβόλου», πάνω σε τοποθεσίες που τα ονόματα τους περιέχουν την λέξη «Διάβολος», ή το αντίστοιχό της στην τοπική διάλεκτο. Δημιούργησε τη θεωρία ότι τα μέρη αυτά συχνά παίρνουν τις ονομασίες τους λόγο της φήμης τους – εφόσον οποιοσδήποτε παραφυσικός ψίθυρος συνδεόταν από τα παλιά χρόνια απευθείας με τον Διάβολο. Ο Κόλμαν ανάλυσε έναν μεγάλο αριθμό τέτοιων τοποθεσιών σ’ ολόκληρη την Αμερική. Και συμπέρανε: 

«Γεωγραφικά, οι ονομασίες του Διαβόλου φαίνεται να υποδηλώνουν… τοποθεσίες υψηλά φορτισμένες σε ενέργεια. Αυτά τα μέρη αξίζουν επιπλέον προσοχής.» 

Ο Ντέηβιντ Φίντελερ συμφωνεί. Επισημαίνει ότι μια τέτοια περιοχή της Γαλλίας ονομάζεται Ντραγκινιάν (το όνομα προέρχεται από τη λέξη «δράκος») κι ένας γειτονικός λόφος, ο Μαλμούν, που μεταφράζεται σαν το «κακό βουνό». Πολλά παράξενα περιστατικά έχουν αναφερθεί ότι συνέβησαν εκεί – στα οποία περιλαμβάνεται η εμφάνιση αιωρούμενων σφαιρικών αστραπών και η σύγκρουση πάνω στην βουνοκορφή των επιβατών ενός αυτοκινήτου με ανθρωποειδή που ξεπρόβαλαν μέσα από μια «λάμψη».

Ο κατάλογος των γεγονότων στο Άβεϋρόν της Γαλλίας είναι χαρακτηριστικός των όσων συμβαίνουν σε μια περιοχή – άνοιγμα. Ο Φρανσουά Λαγκάρντ είναι ο συγγραφέας μιας εξαιρετικής μελέτης που παρουσιάστηκε στο Flying Saucer Review, και στη γαλλική UFOλογική εφημερίδα Lumieres daus la nuit πάνω σ’ αυτά τα φαινόμενα. Η ιστορία αφορά μια απομακρυσμένη φάρμα και την οικογένεια που ζούσε εκεί. Στις 15 Ιουνίου 1966 είδαν μια σειρά από φωτεινές μπάλες, που είχαν περίπου διάμετρο 1μ. να πετούν πάνω από τη φάρμα τους. Εξαφανίστηκαν «ανακατευόμενες» μέσα σ’ ένα μεγάλο αδιαφανή κάθετο κύλινδρο φωτός που βρισκόταν σ’ ένα γειτονικό αγρό. 

Τα επόμενα λίγα χρόνια αυτές οι φωτεινές μπάλες παρατηρούνταν συχνά ενώ ο κύλινδρος εμφανιζόταν πάντα μαζί τους. Ήταν τη νύχτα της 11^ης  Ιανουαρίου 1967, όμως που η οικογένεια έζησε αυτό που φαίνεται ότι είναι το πιο παράξενο φαινόμενο απ’ όλα. Ο γιος του αγρότη αποφάσισε να πάρει το αμάξι και να καταδιώξει μια φωτεινή μπάλα. Είδε μερικές μπάλες να ανακατεύονται μέσα στον κύλινδρο, κι έμεινε έξω μόνο μια απ’ αυτές. Καθώς πλησίαζε το αντικείμενο που πετούσε πάνω από το δρόμο, τα φώτα του αμαξιού κι η μηχανή του σταμάτησαν. Προσπάθησε απεγνωσμένα να τα βάλει μπρος και να ανάψει το εσωτερικό φως – τίποτα όμως δεν συνέβη. Δεν είχε καθόλου ρεύμα. Ένιωθε ανίκανος να κινηθεί. Ξαφνικά ένας μικρός δίσκος πέταξε προς το μέρος του, ίσια από τους αγρούς. Είχε δύο μικρούς θόλους στην κορυφή του, και στο εσωτερικό του περιβαλλόταν από μια πρασινωπή ομίχλη. Μέσα βρίσκονταν δύο ανθρωποειδής μορφές που φορούσαν πράσινες φόρμες. Το UFO πλησίασε και έπειτα έφυγε με μια μικρή έκρηξη θερμότητας. Τελικά, ο μάρτυρας ξανάρθε στα συγκαλά του και μπόρεσε να γυρίσει σπίτι του, είχε όμως παράξενες αντιδράσεις για αρκετό καιρό μετά. Στην αρχή δεν μπορούσε να κοιμηθεί, έπειτα κοιμόταν για 20 ώρες συνέχεια. Ένιωθε τον εαυτό του ότι αιωρούνταν έξω από το σώμα του˙ επίσης, είχε σε πολλές περιπτώσεις προσωρινή παράλυση των άκρων. 

Ας επιστρέψουμε όμως στα «ονόματα του Διαβόλου». Υπάρχουν πολλά «ονόματα του Διαβόλου» στη Βρετανία, μόλο που καμιά φορά έχουν τοπική φύση και δεν βρίσκονται εύκολα στους χάρτες. Το Μπόγκαρτ Χολ στο Β. Μάντσεστερ για παράδειγμα, ονομάζεται έτσι λόγω των συχνών συναντήσεων με «μπόγκαρτς», ονομασία των βόρειων για τα πνεύματα και τα φαντάσματα. 

Ένα από τα πιο τρομακτικά γεγονότα στενής επαφής στη Βρετανία έγινε στο Νλοτέβιλς Γκάρντεν, ένα απομονωμένο μέρος πίσω από τον ποταμό Γουήβερ, στο Β. Φρόντσαμ στο Τσεσάιρ. 

Η ημερομηνία ήταν 27 Ιανουαρίου 1978. Στις 5.45 μ.μ. τέσσερα αγόρια έκαναν τον περίπατό τους μέσα από τα λιβάδια κοντά στο φράγμα του ποταμού. Είδαν ένα παράξενο αντικείμενο, πάνω στην επιφάνεια του ποταμού, από την κατεύθυνση του Γουήβερχαμ. Ήταν περίπου 7 μέτρα πάνω από το έδαφος, και στην αρχή νόμισαν ότι ήταν δορυφόρος που είχε βρεθεί εκτός ελέγχου. Ο «δορυφόρος» ένα στρογγυλό αντικείμενο με κάτι σαν πόδια στο κάτω μέρος του, πετούσε πάνω στο γειτονικό χωράφι, βγάζοντας φλόγες. Κάθισε εκεί, ακίνητος κάνοντας ένα θόρυβο σαν αέρας που σφυρίζει. Τα αγόρια ήταν πολύ τρομαγμένα όπως ήταν φυσικό, αλλά είχαν κρυφτεί καλά μέσα στους θάμνους, και ένιωθαν σχετικά ασφαλή. Κοίταξαν κατάπληκτα καθώς μια περίεργη γαλάζια λάμψη εκπέμφθηκε από το αντικείμενο. Εκεί που ήταν έτοιμοι να τρέξουν με σκέψεις ραδιενέργειας στο μυαλό τους, ένας «άνθρωπος» εμφανίσθηκε στο πλάι του αντικειμένου. Επιθεωρούσε ορισμένες αγελάδες στο γειτονικό χωράφι, που στέκονταν αφύσικα ακίνητες, ίσως από τον τρόμο. Μπήκε μέσα στο σκάφος κι αργότερα επέστρεψε με έναν «συνεργάτη του». Κουβαλούσαν μια δικτυωτή κατασκευή που έμοιαζε αρκετά με κλουβί. Οι άντρες φορούσαν ασημένιες φόρμες και κράνη με λάμπες στο κεφάλι όπως οι μεταλλωρύχοι. Τοποθέτησαν την κατασκευή, που φαινόταν πολύ ελαφριά, γύρω από ένα από τα ζώα και άρχισαν να παίρνουν τα μέτρα του μετακινώντας τα σίδερα πάνω-κάτω. Τα αγόρια που είχαν δει ως εκείνη τη στιγμή αρκετά έφυγαν από το μέρος αυτό, σκεπτόμενα αναμφίβολα, ότι μπορεί να ερχόταν η σειρά τους. Έτρεχαν μέχρι που έφτασαν στο χωριό.

Μακάβριος τρόμος

Αναμφίβολα ο μεγαλύτερος υποστηρικτής της θεωρίας για τις περιοχές – ανοίγματα είναι ο Αμερικανός δημοσιογράφος και ερευνητής Τζον Κηλ. Η ακατάπαυστη έρευνα του για μύθους και τέρατα, για στοιχειά και για βατράχους που πέφτουν από τον ουρανό, καθώς και για ιπτάμενους δίσκους διαποτίζεται από το μαύρο χιούμορ, σαν κι αυτό που χαρακτήριζε τα γραπτά του Τσαρλς Φορτ. Όμως η ανάγνωση του έργου του Τζον Κηλ δίνει μια αίσθηση μακάβριου τρόμου. Όμως άσχετα με το πως το λέει ο Κηλ αναμφίβολα θέλει από εμάς να το πάρουμε πολύ σοβαρά. Ισχυριζόταν ότι ένα τέτοιο παράθυρο είχε βρεθεί στη Δ. Βιρτζίνια. Πολλούς μήνες κατά τη διάρκεια του 1967, οι ντόπιοι κατατρέχονταν από μια φρικιαστική οπτασία, ένα φτερωτό ανθρωποειδές με το όνομα «Μόθμαν». Υπήρχαν επίσης διαστημικά μηνύματα και παραπαίουσες φωτεινές μπάλες… Λάβαιναν τηλεπαθητικά προειδοποιήσεις από μυστηριώδες ξένους ότι η τρέχουσα κατάσταση στη Μέση Ανατολή μπορεί να κατέληγε σε ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο και ότι η παγκόσμια ανεπάρκεια δύναμης ήταν φανερή. Λίγοι άνθρωποι έμαθαν αυτά τα περιστατικά, αλλά ο Κηλ ήξερε περισσότερα. Την 1η Δεκεμβρίου 1967 έβλεπε τα νέα καθισμένος στην τηλεόραση, σίγουρος ότι κάτι θα συνέβαινε. Στη Δυτική Βιρτζίνια ήταν η ώρα της βιαστικής βραδινής επιστροφής. Στο Πόιντ Πλέζανς, μια παλιά ατσάλινη γέφυρα που περνούσε πάνω από το ποταμό Οχάιο κατέρρευσε από το υπερβολικό βάρος που δημιούργησε η κυκλοφοριακή συμφόρηση. Αμάξια και άνθρωποι που ούρλιαζαν, βρέθηκαν με μιας μέσα στα παγωμένα νερά του ποταμού. Σώματα και συντρίμματα επέπλεαν πάνω στην παγωμένη επιφάνεια καθώς έπεφτε η νύχτα. Τριάντα οκτώ άνθρωποι βρήκαν τον θάνατο. Στο μεταξύ οι κάτοικοι της περιοχής που έζησαν την καταστροφή, κοιτάζοντας στον βραδινό ουρανό είδαν να πηγαινοέρχονται πάνω-κάτω στο ποτάμι, μια ομάδα από φωτεινές μπάλες. Το Πόιντ Πλέζανς βρίσκεται ακριβώς στο μέσο του ανοίγματος που αποδίδει ο Κηλ στη Δυτ. Βιρτίνια! (Συνεχίζεται...)