Ghost Rockets: Η ιστορία των «πυραύλων φαντασμάτων» του 1946 πάνω από την Β. Ευρώπη (1ο μέρος)

Στις 26 Φεβρουαρίου 1946 μια αναφορά από Φιλανδούς παρατηρητές για «κάτι» που πετούσε στον ουρανό σε μεγάλο υψόμετρο, θα αποτελέσει την απαρχή ενός φαινομένου που θα γίνει γνωστό με την ονομασία Ghost Rockets (πύραυλοι φαντάσματα). Σύντομα έγιναν περισσότερες αναφορές παρόμοιων παρατηρήσεων από τη Νορβηγία και ακόμη περισσότερες από τη Σουηδία. Ανεξήγητα φωτεινά αντικείμενα που έμοιαζαν στο σχήμα με πυραύλους ή φωτοβολίδες κινούνταν στον ουρανό, τόσο κατά τη διάρκεια της ημέρας όσο και της νύχτας, τρομοκρατώντας τους αυτόπτες μάρτυρες οι οποίοι στον απόηχο των γερμανικών πυραυλικών επιδρομών με V1 και V2, την θεωρία ότι ίσως επρόκειτο για δοκιμές νέων όπλων – πιθανώς σοβιετικών, αλλά και τις ατομικές βόμβες που είχαν ριχθεί ένα χρόνο νωρίτερα, τους δημιουργούσε ακόμα μεγαλύτερο φόβο και πανικό.

Έρευνα Νίκος Αποστολόπουλος

Σύμφωνα με τις σύγχρονες πληροφορίες περισσότερες από 2000 παρατηρήσεις καταγράφηκαν μεταξύ Μαΐου και Δεκεμβρίου εκείνου του έτους, με αυξημένο αριθμό παρατηρήσεων στα μέσα Αυγούστου και συγκεκριμένα μεταξύ 9 και 11, ενώ 200 περιπτώσεις εντοπίστηκαν και στα ραντάρ της Σουηδικής Πολεμικής Αεροπορίας. Στην πραγματικότητα όμως οι αναφορές για τον αριθμό των παρατηρήσεων των «πυραύλων φαντασμάτων» κυμαίνονται από μερικές εκατοντάδες έως δύο χιλιάδες και οι αναφορές των ιχνών στα ραντάρ από το μηδέν έως τις διακόσιες - καθώς το ραντάρ ήταν ακόμα στα σπάργανα το 1946, και δεν μπορούμε υπεύθυνα να ισχυριζόμαστε ότι μαθαίναμε πολλά από αυτό. Η δυσκολία στην εκτίμηση του αριθμού των εμφανίσεων προέρχεται από το γεγονός ότι δεν υπήρχε κεντρική καταγραφή των εκθέσεων εκείνη την εποχή και οι αριθμοί που έχουμε σήμερα προέρχονται από συγγραφείς – και κυρίως συγγραφείς UFO, οι οποίοι πραγματοποίησαν εκτιμήσεις με βάση τους ισχυρισμούς προηγούμενων ερευνητών και σύγχρονων εκθέσεων. Έτσι, στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει αξιόπιστη εκτίμηση για τον αριθμό των «πυραύλων φαντασμάτων». Από τη μελέτη της λογοτεχνίας όμως φαίνεται σαφές ότι ήταν σχετικά μεγάλος αριθμός, τουλάχιστον δεκάδες και ενδεχομένως και εκατοντάδες, που εξαπλώθηκαν κατά το έτος 1946, φτάνοντας στα μέσα Αυγούστου. Η προέλευση αυτών των «πυραύλων» δεν αποκαλύφθηκε ποτέ πλήρως.

Παρ’ όλη αυτή την εμφανή δραστηριότητα, υπάρχει μόνο μία γνωστή φωτογραφία η οποία δείχνει μια λευκή ράβδωση στον ουρανό, που θα μπορούσε όμως να είναι οτιδήποτε. Ο «πύραυλος φάντασμα»  φωτογραφήθηκε στη Σουηδία στις 9 Ιουλίου 1946 – και πιθανόν απεικονίζει, έναν μετεωρίτη στο φως της ημέρας. Ενώ αυτή η φωτογραφία έγινε η πιο διάσημη εικόνα των υποτιθέμενων κατευθυνόμενων πυραύλων που παρατηρήθηκαν πάνω από τη Σκανδιναβία το καλοκαίρι του 1946, δεν είναι αντιπροσωπευτική των περισσοτέρων εκθέσεων, οι οποίες περιγράφουν αντικείμενα που πετούν σε οριζόντιες τροχιές, δεν άφηναν κανένα ίχνος εξάτμισης, κινούνταν πολύ αργά, μερικές φορές ταξίδευαν και εκτελούσαν ελιγμούς, και συνήθως ήταν αθόρυβοι.

Οι πρώτες θεωρίες

Κάποιες έρευνες απέδωσαν τις παρατηρήσεις σε βροχή μετεωριτών, σημειώνοντας ιδιαίτερα ότι η κορύφωση του Αυγούστου, μεταξύ 9 και 11, συνέπεσε με τέτοια γεγονότα, καθώς από της 9 έως και της 14 του μηνός υπήρξε και μια άλλη κορύφωση και συγκεκριμένα η βροχή Περσειδών, οπότε είναι βέβαιο ότι ορισμένες από τις αναφορές ήταν ψευδείς ταυτοποιήσεις. Όμως οι περισσότερες παρατηρήσεις δεν συνέβησαν κατά τη διάρκεια της δραστηριότητας της βροχής μετεωριτών και επιπλέον εμφάνιζαν χαρακτηριστικά ασυμβίβαστα με τους μετεωρίτες, όπως ο τρόπος κίνησης τους.

Εφημερίδα ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ, 22/8/1946

Άλλες θεωρίες απέδωσαν την προέλευση των «πυραύλων φαντασμάτων» σε μια πρώην γερμανική πυραυλική εγκατάσταση στο Peenemünde, και είναι η πιο συχνά αναφερόμενη συμβατική εξήγηση για το φαινόμενο των «πυραύλων». Τέτοιες θεωρίες ισχυρίστηκαν ότι ήταν δοκιμές σοβιετικών πυραύλων μεγάλης εμβέλειας, και ο συγχρονισμός ήταν τέλειος, καθώς στα μέσα του 1946 οι Σοβιετικοί είχαν ενεργό πρόγραμμα ανάπτυξης πυραύλων. Η έδρα τους ήταν στο Mittelwerk κοντά στο Nordhausen της Γερμανίας, το οποίο ήταν το πρωταρχικό εργοστάσιο κατασκευής των V-2 των Ναζί. Οι δοκιμαστικές εκτοξεύσεις από εκεί πιθανότατα είχαν κατευθυνθεί βόρεια προς τη Βόρεια Θάλασσα, περνώντας πάνω από το Όσλο, δηλαδή στο ακριβές μονοπάτι που οι σύγχρονες αναφορές ισχυρίζονται ότι περνούσαν οι «πύραυλοι φαντάσματα.» Ο στόχος των Σοβιετικών ήταν να αποκαταστήσουν την παραγωγή V-2 και να επιτύχουν μέχρι και 30 δοκιμαστικές εκκινήσεις την ημέρα. Για άλλους το πρόγραμμα δεν αφορούσε τους V2 αλλά πρόωρους πυραύλους τύπου Cruise, λόγω του τρόπου με τον οποίο μερικές φορές φαινόντουσαν να κινούνται. Τον Οκτώβριο του 1946, λίγο πριν ατονήσει το φαινόμενο των «πυραύλων φαντασμάτων» οι σοβιετικοί έκλεισαν το εργοστάσιο στη Γερμανία και μετακόμισαν ολόκληρο το πρόγραμμα V-2 σε μια νέα εγκατάσταση κοντά στη Μόσχα. Από την αρχή που οι «πύραυλοι φαντάσματα» θεωρήθηκαν πως προέρχονταν από τη Σοβιετική Ένωση και αναπτύχθηκαν από τους Γερμανικούς V-2 ήταν από τα πρώτα θέματα στον παγκόσμιο Τύπο. Ήδη από τον Φεβρουάριο του 1946, το γαλλικό επιστημονικό περιοδικό Science et Vie έφερε ένα εξώφυλλο που παρουσίαζε την έμπνευση ενός καλλιτέχνη για το R-1 (το όνομα των σοβιετικών πυραύλων από τον αναβαθμισμένο V-2) που ανατιναζόταν στον ουρανό πάνω από τη βόρεια Ευρώπη. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το περιοδικό Collier δήλωνε: «Οι σκανδιναβικές χώρες αναφέρουν μυστηριώδεις ρουκέτες και φώτα να μαζεύονται στον ουρανό τους... Είναι ρώσικη εξέλιξη του V-1, που κατέστρεψαν το Λονδίνο. Αλλά αντί για ένα εύρος 160 μιλίων, αυτοί μπορούν να κινηθούν σε ολόκληρο τον πόλο - από την Σιβηρία, σε μια περιοχή στόχο στη Ευρώπη.» Οι Σοβιετικοί είχαν ασφαλώς επίγνωση των κατηγοριών από μεγάλο μέρος του δυτικού Τύπου, αν όχι ανοιχτά από τις δυτικές κυβερνήσεις, ότι ήταν υπεύθυνοι για τις υπερπτήσεις των «πυραύλων φαντασμάτων» του 1946. Στις 18 Αυγούστου, οι Ρώσοι πραγματοποίησαν τη μεγαλύτερη αεροπορική επίδειξή τους από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στο αεροδρόμιο Tushino και αποκάλυψαν αρκετά νέα αεροσκάφη τζετ με πυραύλους, επιδεινώνοντας ενδεχομένως τους φόβους εκείνων της Δύσης που πίστευαν ότι οι Σοβιετικοί κρύβονταν πίσω από τους «πυραύλους» της Σουηδίας. Πάντως τον Σεπτέμβριο του 1946, το σοβιετικό περιοδικό New Times δήλωσε ότι ο χαρακτηρισμός του φαινομένου από τον δυτικό τύπο ως σοβιετικής επιθετικότητας ήταν απλώς αντι-σοβιετική συκοφαντία και προπαγάνδα και αυτή η αναφορά διαβιβάστηκε σε όλο το δυτικό Τύπο. 

Εφημερίδα ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ, 27/8/1946

Ωστόσο, υπάρχει και η άλλη πλευρά που υποστηρίζει ότι οι σοβιετικοί δεν εκκίνησαν ποτέ κανέναν πύραυλο V-2 το 1946 από οπουδήποτε. Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, έγιναν διαθέσιμες αρκετές ιστορικές πληροφορίες. Καθώς ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε πλησιάσει στο τέλος και όλες οι συμμαχικές δυνάμεις αγωνίζονταν για να εξασφαλίσουν τη γερμανική τεχνολογία πυραύλων η κάθε μία για τον εαυτό της, υπήρξαν πολλοί παράγοντες που λειτούργησαν εναντίων των σοβιετικών. Ο σημαντικότερος είναι ότι ο Werner von Braun και σχεδόν όλοι οι βασικοί Γερμανοί επιστήμονες είχαν κάνει σχέδια πολύ νωρίτερα - ήδη από τον Ιανουάριο του 1945 - να παραδοθούν στους Αμερικανούς παρά στους Σοβιετικούς, αφού ήταν γνωστό στο γερμανικό στρατό ότι η σύλληψη από τους Σοβιετικούς θα σήμαινε τα στρατόπεδα της Γκουλάγκ. Τα στρατόπεδα της Γκουλάγκ έγιναν διαβόητα καθώς εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που κρατούνταν στις φυλακές αυτές εξαφανίζονταν και έχαναν κάθε επαφή με τις οικογένειες τους, βασανίζονταν και έμεναν φυλακισμένοι σε φρικώδεις συνθήκες διαβίωσης για χρόνια, συχνά χωρίς καν νόμιμες δικαστικές διαδικασίες. Επιπλέον, οι Αμερικανοί μπήκαν πρώτοι στα γερμανικά εργοστάσια των V-2, αφήνοντας πίσω τους εξαντλημένους Σοβιετικούς. Τα εργοστάσια στο Nordhausen και στο Peenemünde περιγράφηκαν ως «75% συντρίμματα» και κανένας από τους Γερμανούς που παρέμειναν και συνελήφθησαν δεν είχε εμπειρία υψηλού επιπέδου. Κατά συνέπεια, οι Σοβιετικοί ξεκίνησαν αργά. Μέχρι τη στιγμή που έφυγαν από τη Γερμανία για τη Μόσχα τον Οκτώβριο του 1946, κατάφεραν να ολοκληρώσουν μόνο 30 πυραύλους συνολικά χωρίς να εκκινήσουν κανέναν, δηλαδή μακριά από τις 30 πτήσεις την ημέρα που είχαν ως στόχο. Πάντως η θεωρία της πρώιμης σοβιετικής καταγωγής των πυραύλων σε αρχικό τουλάχιστον στάδιο απορρίφθηκε από τους Σουηδούς, Βρετανούς και Αμερικανούς στρατιωτικούς ανακριτές επειδή δεν βρέθηκαν ποτέ αναγνωρίσιμα θραύσματα πυραύλων και σύμφωνα με ορισμένες παρατηρήσεις τα αντικείμενα συνήθως δεν άφηναν κανένα ίχνος εξάτμισης, ενώ μερικοί κινούνταν πολύ αργά και συνήθως πετούσαν οριζόντια, μερικές φορές ταξίδευαν και εκτελούσαν ελιγμούς, και συνήθως ήταν αθόρυβοι.

Εφημερίδα ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ, 4/9/1946

Εφημερίδα ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ, 11/10/1946

Η ώρα των επίσημων ερευνών

Αν και οι Σουηδοί είχαν απορρίψει την ιδέα των πρώιμων σοβιετικών πυραύλων ώθησαν τον στρατό να ξεκινήσει έρευνες. Κάποιοι ερευνητές του στρατού προφανώς πίστευαν ότι τα αντικείμενα δεν μπορούσαν να εξηγηθούν συμβατικά και αντ 'αυτού υπέθεσαν μια «εξωγήινη» προέλευση. Ο στρατός των Ηνωμένων Πολιτειών συμμετείχε επίσης σε έρευνες, στέλνοντας δύο υψηλόβαθμους αξιωματικούς στη Στοκχόλμη για να δουν τι θα μπορούσαν να ανακαλύψουν. Στις 14 Αυγούστου 1946, οι New York Times ανέφεραν ότι ο Υφυπουργός Dean Acheson «ενδιαφέρθηκε πολύ» με τις εκθέσεις των «πυραύλων φαντασμάτων», όπως και η αμερικανική υπηρεσία στρατιωτικών δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών. Στη συνέχεια, στις 20 Αυγούστου, οι Times ανέφεραν ότι δύο Αμερικανοί εμπειρογνώμονες στον εναέριο πόλεμο, ο θρύλος της αεροπορίας, ο στρατηγός Jimmy Doolittle και ο στρατηγός David Sarnoff, έφθασαν στη Στοκχόλμη, φαινομενικά σε ιδιωτικές επιχειρήσεις και ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο. Η επίσημη εξήγηση ήταν ότι ο Doolittle, επιθεώρησε τα υποκαταστήματα της Shell στην Ευρώπη, ενώ ο Sarnoff, πρώην μέλος του προσωπικού του στρατηγού Dwight D. Eisenhower στο Λονδίνο, μελετούσε την αγορά ραδιοεξοπλισμού. Ωστόσο, σύμφωνα με τους Times ο Αρχηγός του Σουηδικού Αμυντικού Επιτελείου ήρθε σε επαφή με τους δύο γενικούς συμβούλους και έθεσε όλες τις διαθέσιμες εκθέσεις ενώπιων τους».  Στις 30 Σεπτεμβρίου αναφέρθηκε από τους Ν.Υ. Times ότι ο Sarnoff «ήταν πεπεισμένος ότι οι «πύραυλοι φαντάσματα» δεν είναι μύθος αλλά πραγματικά βλήματα». Στις 22 Αυγούστου 1946, ο διευθυντής της Κεντρικής Ομάδας Πληροφοριών (CIG), Υποδιευθυντής γεν. Hoyt Vandenberg, έγραψε ένα εξαιρετικά μυστικό υπόμνημα στον Πρόεδρο Truman, ίσως βασισμένο εν μέρει στις πληροφορίες από τους Doolittle και Sarnoff. Ο Vandenberg δήλωσε ότι το «βάρος των αποδεικτικών στοιχείων» υποδεικνύει ότι η προέλευση τους ήταν από τις πυραυλικές εγκαταστάσεις του Peenemünde δηλαδή το εργοστάσιο κατασκευής των V-2.

Αυτό οδήγησε τον σουηδικό στρατό να εκδώσει μια οδηγία που να δηλώνει ότι οι εφημερίδες δεν έπρεπε να αναφέρουν την ακριβή τοποθεσία των παρατηρήσεων των «πυραύλων» ή οποιαδήποτε πληροφορία σχετικά με την κατεύθυνση ή την ταχύτητα των αντικειμένων. Αυτές οι πληροφορίες, όπως υποστήριζαν, ήταν ζωτικής σημασίας για σκοπούς αξιολόγησης για το έθνος ή τα έθνη που διεξήγαγαν τις δοκιμές. Στις 10 Οκτωβρίου 1946, το Σουηδικό Αμυντικό Προσωπικό θα δηλώσει δημοσίως: «Οι περισσότερες παρατηρήσεις είναι ασαφείς και πρέπει να αντιμετωπίζονται με πολύ σκεπτικισμό. Σε μερικές περιπτώσεις ωστόσο, έχουν γίνει σαφείς παρατηρήσεις που δεν μπορούν να εξηγηθούν ως φυσικά φαινόμενα ή φαντασία από την πλευρά των  παρατηρητών. Τα ραντάρ και ο λοιπός εξοπλισμός κατέγραψαν σημάδια αλλά δεν έδωσαν καμία ένδειξη ως προς τη φύση των αντικειμένων». Στις 3 Δεκεμβρίου 1946, συντάχθηκε ένα υπόμνημα το οποίο ανέφερε ότι από τις σχεδόν 1000 αναφορές που έλαβαν από το Σουηδικό Στρατιωτικό Επιτελείο μέχρι τις 29 Νοεμβρίου, 225 θεωρήθηκαν παρατηρήσεις «πραγματικών φυσικών αντικειμένων» που ο καθένας θα μπορούσε να είχε δει στο φως της ημέρας. Παρόλο που η επίσημη γνώμη του σουηδικού και του αμερικανικού στρατού παραμένει ασαφής, ένα από τα κορυφαία αμερικάνικα έγγραφα που κυκλοφορούν, εφόσον δεχτούμε την αυθεντικότητα του, με ημερομηνία 4 Νοεμβρίου 1948, δείχνει ότι τουλάχιστον ορισμένοι ερευνητές πίστευαν ότι οι «πύραυλοι φαντάσματα είχαν εξωγήινη προέλευση. Σύμφωνα με το έγγραφο: "Όταν αξιωματικοί της Διεύθυνσης επισκέφθηκαν πρόσφατα τη Σουηδική Υπηρεσία Πληροφοριών, η απάντησή τους ήταν ότι ορισμένοι αξιόπιστοι και πλήρως τεχνικά καταρτισμένοι άνθρωποι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι αυτά τα φαινόμενα είναι προφανώς αποτέλεσμα μιας υψηλής τεχνικής ικανότητας που δεν μπορούν να πιστωθούν σε καμία γνωστή στον κόσμο κουλτούρα" και υποθέτουν ότι "τα αντικείμενα αυτά προέρχονται από κάποια προηγμένη άγνωστη τεχνολογία, ενδεχομένως έξω από τη γη". Το έγγραφο τελειώνει με τη δήλωση ότι «είμαστε διατεθειμένοι να μην δυσφημίσουμε εντελώς αυτήν την κάπως θεαματική θεωρία [εξωγήινη προέλευση], εν τω μεταξύ διατηρώντας ανοιχτό το μυαλό μας πάνω στο θέμα.»

Συνετρίβη «πύραυλος φάντασμα» στην λίμνη Kölmjärv στη Σουηδία;

Συχνά υπήρξαν πληροφορίες ότι «πύραυλοι φαντάσματα» είχαν συντριβεί σε λίμνες, ωστόσο ποτέ δεν βρέθηκαν θραύσματα από τις έρευνες που ακολούθησαν. Ο σουηδικός στρατός πραγματοποίησε αρκετές καταδύσεις στις πληγείσες λίμνες λίγο μετά τη συντριβή, αλλά δεν βρήκε τίποτα άλλο από περιστασιακούς κρατήρες στον πυθμένα της λίμνης ή από τα υδρόβια φυτά. Η πιο γνωστή περίπτωση αναφέρθηκε στις 19 Ιουλίου 1946, όταν σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες ένας «πύραυλος  φάντασμα» κατέπεσε στη λίμνη Kölmjärv στη Σουηδία. Οι μάρτυρες είδαν ένα γκρίζο αντικείμενο σε σχήμα πυραύλου με φτερά να συντρίβετε στην λίμνη, ωστόσο μια στρατιωτική έρευνα τριών εβδομάδων που διεξήχθη με έντονη μυστικοπάθεια, δεν έδωσε  κανένα στοιχείο, παρά μόνο κάποιες επιπτώσεις στο βυθό της λίμνης. Ο αξιωματικός της Σουηδικής Πολεμικής Αεροπορίας που διενέργησε την έρευνα, Karl-Gösta Bartoll ανέφερε στην έκθεση του ότι «οι πύραυλοι είναι πιθανότατα κατασκευασμένοι από υλικό που αποσυντίθεται γρήγορα στο νερό, πιθανότατα ένα ελαφρύ υλικό, ίσως ένα είδος κράματος μαγνησίου, που θα μπορούσε να αποσυντεθεί εύκολα και να μην δώσει ενδείξεις στα όργανα μας». Ένα σκάφος που κατασκευάστηκε από ένα τέτοιο υλικό, το οποίο θα έπρεπε επίσης να είναι ικανό να ταξιδεύει σε υψηλές ταχύτητες και να φέρει προοδευτικό εξοπλισμό για ελιγμούς, πρέπει να θεωρείται εξαιρετικά προηγμένο και ακριβό όσον αφορά την τεχνολογία του 1946. Σε συνέντευξή του το 1984, ο Bartoll επανέλαβε την  πεποίθηση του και υποστήριξε ότι «αυτό που είδαν οι άνθρωποι ήταν πραγματικό, φυσικό αντικείμενο».

Ο Σουηδός αξιωματικός της πολεμικής αεροπορίας Karl-Gösta Bartoll ψάχνει για ένα «πύραυλο φάντασμα» που είδαν να συντρίβετε στη λίμνη Kölmjärv στις 19 Ιουλίου1946 

Η φύση του φαινομένου των «πυραύλων φαντασμάτων» θα αλλάξει και πάλι - αυτή τη φορά για τα καλά - λίγους μήνες αργότερα όταν το 1947 ένας ιδιώτης πιλότος, ο Kenneth Arnold, παρατήρησε εννέα αντικείμενα να πετούν σε σχηματισμό “V” πάνω από το όρος Ρέινιερ, στην πολιτεία της Ουάσιγκτον. Μιλώντας αργότερα στον τύπο ισχυρίστηκε ότι είχαν σχήμα «ημισέληνου» και του θύμισαν δίσκους που πλανάρουν πάνω στο νερό. Ένας συντάκτης της εφημερίδας Eastern Oregonian ανέφερε ότι ο Arnold είδε «στρογγυλά» αντικείμενα, ενώ νέες αναφορές μίλαγαν για «δισκοειδή» αντικείμενα. Ένας ολοκαίνουργιος  όρος που ξεκίνησε μία νέα εποχή: Ιπτάμενος Δίσκος! Οι ερευνητές και συγγραφείς των UFO «τοποθέτησαν» τους «πυραύλους φαντάσματα» της Σουηδίας στην ίδια κατηγορία με τους Ιπτάμενους Δίσκους, και από εκεί και πέρα έπαψε η επιστημονική μελέτη και έρευνα του φαινομένου, και «υποβιβάστηκε» σχεδόν αποκλειστικά στο βασίλειο των βιβλίων των UFO. Τι ήταν τελικά οι σουηδικοί «πύραυλοι φαντάσματα;»  Όπως συμβαίνει με τόσες πολλές ιστορίες, η καλύτερη απάντηση είναι ότι δεν ξέρουμε. Γνωρίζουμε επίσης ότι καθώς ούτε η Νορβηγία ούτε η Σουηδία βομβαρδίστηκαν κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου (με ελάχιστες εξαιρέσεις), το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού δεν είχε ξαναδεί πυραύλους σε μεγάλα υψόμετρα και δεν ήταν εξοικειωμένο με αυτούς. Στις 26 Αυγούστου, το Ναυτικό των ΗΠΑ με ευθύνη στην Στοκχόλμη εξέδωσε ένα σημείωμα (Έκθεση R334-46), ταξινομημένο ως Top Secret, με το οποίο διερευνάται η αιτία των αναφορών για τους «πυραύλους φαντάσματα» στη Σουηδία υποστηρίζοντας ότι: «Η Σουηδία μπορεί να πειραματίζεται με πυραύλους, αλλά κρύβει το γεγονός και ενθαρρύνει την πεποίθηση ότι οι πύραυλοι είναι ξένης προέλευσης» ενώ σε άλλο σημείο συνεχίζει: «Μέχρι σήμερα κανένα στρατιωτικό ή ναυτικό προσωπικό της Σουηδίας δεν έχει δει θραύσματα, φωτογραφίες, σημάδια σε ραντάρ, σημεία πρόσκρουσης ή άλλα στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι «κατευθυνόμενοι πύραυλοι» έχουν πράγματι εντοπιστεί πάνω από τη σουηδική επικράτεια. Δεν υπάρχουν θραύσματα, δεν υπάρχουν φωτογραφίες, δεν υπάρχουν ίχνη ραντάρ, δεν υπάρχουν αποδείξεις καθόλου.»

Σε συνδυασμό με τη μαζική διεθνή παράνοια για την άνοδο της Σοβιετικής Ένωσης και την τρομακτική δουλειά της πάνω στους βαλλιστικούς πυραύλους, δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο για να ξεκινήσει ένα από τα πιο διάσημα χρονικά στην ιστορία της «ουφολογίας». Μπορεί μια καινούργια μαρτυρία ή κάποιο νέο στοιχείο να επαναφέρει την ιστορία των Ghost Rockets στο προσκήνιο μια ημέρα αποδεικνύοντας ότι υπήρχε κάτι παραπάνω απ’ όσα γνωρίζαμε; Σίγουρα μπορεί. Αλλά μέχρι να γίνει αυτό, οι «πύραυλοι φαντάσματα» θα παραμένουν απλά φαντάσματα.