Η αντιύλη έγινε γνωστή στο ευρύ κοινό από την σειρά ταινιών
επιστημονικής φαντασίας "Σταρ Τρεκ". Αντιύλη χρησιμοποιούσε ως
καύσιμο το διαστημόπλοιο "Enterprise". Αξιοσημείωτο είναι ότι στην
σειρά αναφέρετε η χρήση μαγνητικών πεδίων για την αποθήκευση και έλεγχο της αντιύλης έτσι ώστε να μην
έρχεται σε επαφή με την ύλη παρά μόνο όταν αυτό θα είναι επιθυμητό. Η
συγκεκριμένη μέθοδος των μαγνητικών παγίδων για τον χειρισμό της αντιύλης
εφαρμόζεται στην πραγματικότητα όπως θα δούμε παρακάτω.
Γράφει ο Στάθης Γλιάτης
Αντιπρόσωπος της Ερ.Ε.Ν.Ζω στη Μαγνησία
Τι είναι όμως η αντιύλη;
Η αντιύλη είναι η μορφή της ύλης που αποτελείται από τα
αντισωματίδια των σωματιδίων που συγκροτούν τη συνήθη ύλη. Για παράδειγμα, ένα
άτομο αντιυδρογόνου αποτελείται από ένα αρνητικά φορτισμένο αντιπρωτόνιο, γύρω
από το οποίο περιστρέφεται ένα θετικά φορτισμένο ποζιτρόνιο. Αν ένα σωματίδιο
και ένα αντισωματίδιο έρθουν σε επαφή, και τα δύο καταστρέφονται και παράγεται
ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία. Όλα αυτά τα χρόνια η επιστημονική κοινότητα
προβληματίζεται για την απουσία αντιύλης στο σύμπαν. Το Big Bang θα πρέπει να
είχε δημιουργήσει ίσες ποσότητες ύλης και αντιύλης, όμως δεν παρατηρούμε καμία
αρχέγονη αντιύλη σήμερα. Τα πειράματα στον επιταχυντή LHC στο Cern στην Ελβετία
έχουν την δυνατότητα να μας αποκαλύψουν τις φυσικές διεργασίες που θα μπορούσαν
να μας οδηγήσουν στην επίλυση αυτού του
παράδοξου. Κάθε φορά που δημιουργείται ύλη από καθαρή ενέργεια, δημιουργούνται
ίσες ποσότητες σωματιδίων και αντισωματιδίων. Αντίθετα, όταν εξαϋλώνεται ύλη με
αντιύλη, τότε παράγεται ακτινοβολία. Η αντιύλη παράγεται συνήθως όταν κοσμικές
ακτίνες χτυπήσουν την ατμόσφαιρα της Γης και αυτές εξαϋλώνονται σε ύλη και
αντιύλη.
Το φαινόμενο αυτό παρατηρήθηκε
και κατά τη διάρκεια πειραμάτων σε
επιταχυντές σωματιδίων. Με την αντιύλη, θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε το
σύνολο της ισοδύναμης ενέργειας της ύλης, αντί για τα μικρά ποσοστά που δίνουν
η χημική ενέργεια ή οι πυρηνικές αντιδράσεις που χρησιμοποιούνται σήμερα. Η
αντίδραση 1 kg αντιύλης με 1 kg ύλης θα παρήγαγε 1.8x1017 J ενέργειας (σύμφωνα
με την εξίσωση E=mc2) του Αϊνστάιν. Άτομα αντιυδρογόνου δημιουργούνται, πολύ
περιορισμένα σ' αριθμό, στα εργαστήρια από τα τέλη του 20ού αιώνα, αλλά η
διάρκεια ζωής τους είναι πολύ σύντομη και δεν μπορούν να διατηρηθούν. Επιπλέον
για την δημιουργία τους απαιτούνται μεγάλες εγκαταστάσεις (επιταχυντές
σωματιδίων) και τεράστιες ποσότητες ενέργειας. Η ενεργεία που απαιτείται είναι
πολύ περισσότερη από αυτή που απελευθερώνει η εξαΰλωση τους με την ύλη. Αν και
εντοπίζονται μερικές φορές σωματίδια αντιύλης στο σύμπαν (το πρώτο
αντισωματίδιο ανακαλύφτηκε το 1933 και επρόκειτο για ένα αντιηλεκτρόνιο που
δημιούργησε η συνάντηση κοσμικών ακτίνων με την ατμόσφαιρα), οι σημερινές μας
γνώσεις δείχνουν ότι δεν υπάρχει άτομο αντιύλης στη φύση.
Η εξαφάνιση της
αντιύλης (που δημιουργήθηκε ταυτόχρονα με την ύλη σύμφωνα με τη θεωρία της
Μεγάλης Έκρηξης) παραμένει ένα μυστήριο, αλλά είναι σίγουρο ότι χωρίς αυτό το
γεγονός δεν θα είχε δημιουργηθεί το σύμπαν που ξέρουμε. Στην συνέχεια θα δούμε
τις θεωρίες που προσπαθούν να εξηγήσουν την εξαφάνιση της αντιύλης. Μια είναι
ότι η αντιύλη υπάρχει σ' ένα ξεχωριστό σύμπαν παράλληλο προς το δικό μας, αλλά
το πρόβλημα είναι ότι είναι αδύνατον να αποδειχθεί η ορθότητα αυτής της
θεωρίας, από την στιγμή που με τα σημερινά δεδομένα δεν μπορούμε να έρθουμε σ'
επαφή μ' ένα παράλληλο σύμπαν, αν υπάρχει και αν είναι μόνο ένα. Μια άλλη
θεωρία που έχει προταθεί είναι ότι ίσως υπάρχουν αντικαόνια, αντισωματίδια που
μπορούν να μεταμορφωθούν αυθόρμητα στο αντίστοιχο σωματίδιο τους. Εφόσον ύλη κι
αντιύλη λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο, το αντίθετο θα πρέπει να ήταν εφικτό με
την ίδια ευκολία, όμως αυτή η περίπτωση δεν ισχύει: αντικαόνια θα μπορούσαν να
γίνουν καόνια, αλλά ένας μικρός αριθμός από αυτά τα νέα καόνια δεν θα μπορούσε
να ξαναγίνει αντικαόνιο, και λόγω μη επιστροφής στην αρχική κατάσταση, ο
αριθμός αντικαονίων θα ήταν πολύ μικρότερος από αυτόν των καονίων, συνεπώς η
ύλη αναπόφευκτα επικράτησε επί της αντιύλης. Αυτή η υπόθεση προκύπτει από
παρατηρήσεις που πραγματοποιήθηκαν από φυσικούς τη δεκαετία του '60. Οι
παραπάνω θεωρίες δεν δίνουν όμως εξήγηση για τα πάντα: το ζεύγος
καόνιο/αντικαόνιο δεν αποτελεί ίσως παρά μόνο ένα μικρό τμήμα της
ύλης/αντιύλης, κι ακόμη κι αν οι φυσικοί εκτιμούν ότι υπήρχε μόνο ένα
δισεκατομμυριοστό ύλης περισσότερο σε σύγκριση με την αντιύλη, ψάχνουν επομένως
μια πιο ολοκληρωμένη λύση στο μυστήριο αυτό μελετώντας τις ιδιότητες άλλων
αντισωματιδίων, τα οποία θα πρέπει να δημιουργηθούν στα κατάλληλα εργαστήρια.
Σύμφωνα
με μια άλλη θεωρία, η ύλη και η αντιύλη δημιουργήθηκαν ταυτόχρονα τη στιγμή της
Μεγάλης Έκρηξης. Αλλά μόλις μερικά κλάσματα του μικροδευτερολέπτου αργότερα, η
ύλη και η αντιύλη συγκρούστηκαν κι εξαϋλώθηκαν. Στην περίπτωση αυτή, θα ήταν
μια πολύ λεπτή διαφορά του αριθμού σωματιδίων που θα ήταν υπεύθυνη για την
κυριαρχία της ύλης επί της αντιύλης (για παράδειγμα: 1.000.000.001 σωματίδια
ύλης για κάθε 1.000.000.000 σωματίδια αντιύλης). Αυτή η θεωρία δεν εξαιρεί την
πιθανότητα ένα αντίθετο φαινόμενο να έχει συμβεί σε μια άλλη διάσταση, επομένως
την πιθανότητα ότι υπάρχει άλλο σύμπαν αλλά στο οποίο η αντιύλη είναι αυτή που
έχει το μικρό αριθμητικό προβάδισμα. Θα γινόταν τότε λόγος για αντισύμπαν. Οι
επιστήμονες του CERN το 2010 κατάφεραν για πρώτη φορά να «παγιδεύσουν» 38 άτομα
αντιύλης, συγκεκριμένα αντι-υδρογόνου. Αντι-υδρογόνο είχε παραχθεί ξανά στο
παρελθόν, είχε όμως τότε καταστραφεί αμέσως μόλις είχε έρθει σε επαφή με την
κανονική ύλη, ενώ αυτή τη φορά κατέστη δυνατό τα άτομα αντιύλης να διατηρηθούν
σε συνθήκες κενού, έστω και για κλάσματα του δευτερολέπτου (συγκεκριμένα για 170
χιλιοστά του δευτερολέπτου).
Η ερευνητική ομάδα του πειράματος ALPHA
(Antihydrogen Laser Physics Apparatus) του CERN, αποτελούμενη από 40
επιστήμονες από 7 χώρες με επικεφαλής τον φυσικό Jeff Hangst του πανεπιστημίου
Άαρχους της Δανίας, μετά από πέντε χρόνια προσπαθειών, παρουσίασαν το επίτευγμα
τους. «Είμαστε εκστασιασμένοι. Το
καταφέραμε έπειτα από πέντε χρόνια σκληρής δουλειάς» δήλωσε ο Jeff Hangst,
σχολιάζοντας την εξέλιξη στο περιοδικό Nature όπου δημοσιεύτηκαν αποτελέσματα. Όπως
ανέφεραν, η ικανότητα μελέτης τέτοιων ατόμων αντιύλης θα επιτρέψει στο μέλλον
την πραγματοποίηση αδύνατων μέχρι σήμερα πειραμάτων πάνω σε θεμελιώδη αξιώματα
της φυσικής. Το κυρίαρχο «Καθιερωμένο Μοντέλο» της Φυσικής -με βάση τις θεωρίες
του βρετανού φυσικού Πολ Ντιράκ από το 1931 υποστηρίζει ότι κάθε σωματίδιο στη
φύση (πρωτόνια, ηλεκτρόνια, νετρόνια και άλλα πιο «εξωτικά») έχει το αντίστοιχο
αντισωματίδιο. Για παράδειγμα, στο ηλεκτρόνιο αντιστοιχεί το ποζιτρόνιο. Ένα
από τα μεγαλύτερα αινίγματα που απασχολεί τους φυσικούς, είναι γιατί ο κόσμος
αποτελείται βασικά πια από ύλη παρά από αντιύλη, η οποία είναι σχετικά σπάνια,
παρόλο που όμοιες ποσότητες από τις δύο αυτές καταστάσεις της ύλης πιστεύεται
ότι δημιουργήθηκαν κατά τη γέννηση του σύμπαντος. Η παραγωγή αντισωματιδίων
(π.χ. αντιπρωτονίων) είναι συνηθισμένη στο εργαστήριο, όμως η δημιουργία
ολόκληρων ατόμων από αυτά τα αντισωματίδια είναι πιο πολύ δύσκολο έργο, που για
πρώτη φορά κατέστη εφικτό το 2002 από ερευνητές πάλι του CERN, με επικεφαλής
τον καθηγητή Gerald Gabrielse του πανεπιστημίου Χάρβαρντ. To δύσκολο για τη
διεθνή ερευνητική ομάδα του ALPHA δεν ήταν να δημιουργήσει αντιάτομα. Περίπου
50.000 άτομα αντιυδρογόνου είχαν παραχθεί σε προηγούμενη προσπάθεια το 2002. Σε
εκείνη την περίπτωση, όμως, η αντιύλη αντέδρασε με τα γειτονικά άτομα ύλης και
εξαφανίστηκε ακαριαία. Η λύση ήταν να δημιουργηθεί ένα δοχείο που κρατά τα
αντιάτομα αιωρούμενα εν κενώ, χωρίς να αφήνει την αντιύλη να έρθει σε επαφή με
τα τοιχώματα. Αυτό είναι εύκολο να γίνει με τα επιμέρους συστατικά των
αντιατόμων, τα ποζιτρόνια και τα αντιπρωτόνια, επειδή τα σωματίδια αυτά είναι
φορτισμένα και μπορούν να διατηρηθούν αιωρούμενα με τη χρήση ηλεκτρικών πεδίων.
Το αντιυδρογόνο, όμως, είναι ηλεκτρικά ουδέτερο και δεν μπορεί να παγιδευτεί
έτσι απλά. Επηρεάζεται όμως από τα μαγνητικά πεδία επειδή τα συστατικά της
αντιύλης έχουν μια ιδιότητα που ονομάζεται σπιν. Οι ερευνητές δημιούργησαν έναν
οκταπολικό μαγνήτη, του οποίου το πεδίο ήταν ισχυρότερο κοντά στα τοιχώματα της
παγίδας και εξασθενεί προς το κέντρο του. Αυτό ανάγκασε τα άτομα αντιυδρογόνου
να συγκεντρωθούν στο κέντρο της παγίδας, όπου και επέζησαν για 170 millisecond
πριν τελικά εξαφανιστούν. Έπειτα από 335 απόπειρες, οι ερευνητές κατάφεραν να
παγιδεύσουν με αυτή τη μέθοδο συνολικά 38 μεμονωμένα άτομα αντιυδρογόνου. Οι
ερευνητές απέδειξαν ότι, ανάμεσα σε συνολικά 10 εκατομμύρια αντιπρωτόνια και
700 εκατομμύρια ποζιτρόνια, σχηματίστηκαν 38 σταθερά άτομα αντιυδρογόνου, το
καθένα από τα οποία «έζησε» για περίπου δύο δέκατα του δευτερολέπτου. Το
επίτευγμα είναι εντυπωσιακό, ωστόσο η απειροελάχιστη αυτή ποσότητα
αντιυδρογόνου δεν επαρκεί για τη μελέτη του -οι ερευνητές εκτιμούν ότι η παγίδα
πρέπει να περιέχει γύρω στα 100 αντιάτομα κάθε φορά. Το 2011 η ομάδα
επιστημόνων του προγράμματος ALPHA κατάφεραν να παγιδεύσουν 309 άτομα
αντιυδρογόνου. Παράλληλα με το πρόγραμμα ALPHA (Antihydrogen Laser Physics
Apparatus) υπάρχει και το πρόγραμμα ATRAP, το οποίο διεξάγεται και αυτό στο
CERN το οποίο επιχειρεί να δημιουργήσει άτομα αντιυδρογόνου που κινούνται με
χαμηλότερες ταχύτητες για να παγιδεύονται έτσι πιο εύκολα. «Αντί να προσπαθούμε
να δείξουμε ότι μπορούμε να κρατάμε περιορισμένα 18 άτομα για ένα κλάσμα του
δευτερολέπτου, αναπτύσσουμε μεθόδους ώστε να παράξουμε και να παγιδεύσουμε
μεγαλύτερους αριθμούς ψυχρών ατόμων» ανέφερε μιλώντας στο περιοδικό ο
επικεφαλής του προγράμματος καθηγητής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ Gerald
Gabrielse. «Μένει να δούμε ποια προσέγγιση θα αποφέρει καρπούς» σχολίασε.
Οι φυσικοί έχουν ήδη συγκρίνει υποατομικά σωματίδια
(πρωτόνια και αντιπρωτόνια), αλλά το επόμενο πιο ουσιαστικό βήμα θα είναι η
σύγκριση ολόκληρων ατόμων από τις δύο διαφορετικές μορφές ύλης. Το 1928 ο
Βρετανός φυσικός Paul A.M. Dirac (1902-1984) διατύπωσε μια θεωρία για την
κίνηση των ηλεκτρονίων σε ηλεκτρικά και μαγνητικά πεδία. Παρόμοιες θεωρίες
είχαν διατυπωθεί και στο παρελθόν, αλλά η μοναδικότητα της θεωρίας του Dirac
ωφειλόταν στο γεγονός ότι περιλάμβανε τα αποτελέσματα της ειδικής θεωρίας της
Σχετικότητας του Einstein. Οι εξισώσεις του Dirac εφαρμόζονταν τέλεια για την
περιγραφή πολλών περιπτώσεων της κίνησης των ηλεκτρονίων που οι προηγούμενες
εξισώσεις δεν τα κατάφερναν. Αλλά η θεωρία αυτή οδηγούσε επίσης σε μια
πρόβλεψη-έκπληξη ότι το ηλεκτρόνιο έπρεπε να έχει ένα αντισωματίδιο με την ίδια
ακριβώς μάζα , άλλο ένα θετικό ηλεκτρικό φορτίο (το αντίθετο του συνηθισμένου
αρνητικού φορτίου του ηλεκτρονίου.) Το 1932 ο Carl Anderson παρατήρησε
πειραματικά αυτό το καινούργιο σωματίδιο που ονομάστηκε ποζιτρόνιο. Αυτό είναι
το πρώτο γνωστό παράδειγμα αντιύλης. Το 1955 παράχθηκε στον επιταχυντή Bevatron
του Berkeley το αντιπρωτόνιο και το 1995 επιστήμονες με επικεφαλής της ομάδας
των Γουόλτερ Ουέλερτ δημιούργησαν το πρώτο άτομο αντιυδρογόνου στον δακτύλιο
χαμηλής ενέργειας αντιπρωτόνιων (LEAR) του CERN, με συνδυασμό ενός
αντιπρωτονίου και ενός ποζιτρονίου. Αλλά όταν δημιουργούνται αυτά τα άτομα
αντιυδρογόνου, ταξιδεύουν σχεδόν με την ταχύτητα του φωτός και δεν ζουν αρκετά.
(Ο χρόνος ζωής τους είναι της τάξης των 40 νανοδευτερολέπτων.)
Δύο χρόνια
αργότερα τα πειράματα αναπαράχθηκαν στο Fermilab των ΗΠΑ. Οι εξισώσεις του
Dirac πρόβλεπαν ότι όλα τα στοιχειώδη σωματίδια στη φύση πρέπει να έχουν
αντίστοιχα αντισωματίδια. Σε κάθε περίπτωση οι μάζες του σωματιδίου και
αντισωματιδίου είναι ίδιες και άλλες ιδιότητές τους είναι σχεδόν ίδιες. Αλλά σε
όλες τις περιπτώσεις τα πρόσημα μερικών φυσικών μεγεθών τους είναι αντίθετα. Τα
αντιπρωτόνια για παράδειγμα έχουν την ίδια μάζα με τα πρωτόνια αλλά αντίθετο
ηλεκτρικό φορτίο. Από τον καιρό του Dirac εκατοντάδες τέτοια ζευγάρια
σωματιδίων-αντισωματιδίων έχουν παρατηρηθεί. Ακόμη και σωματίδια που δεν έχουν
ηλεκτρικό φορτίο, όπως είναι το νετρόνιο, έχουν αντισωματίδια. Αυτά έχουν
κάποια άλλη ιδιότητά τους προσημασμένη (όπως είναι η μαγνητική ροπή) που μπορεί
να πάρει αντίθετη τιμή στο αντισωματίδιο. Παρουσιάζει ενδιαφέρον το γεγονός ότι
δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά στην αντιμετώπιση των σωματιδίων και των
αντισωματιδίων στα πλαίσια της φυσικής θεωρίας. Είναι ισοδύναμα. Οι
περισσότεροι θεωρητικοί πιστεύουν ότι τη στιγμή του Big Bang σωματίδια και
αντισωματίδια γεννήθηκαν σε ίσους αριθμούς. Μπαίνει όμως ο προβληματισμός γιατί
η αντιύλη είναι εξαιρετικά σπάνια. Μια υποθετική απάντηση καθώς η έρευνα
συνεχίζεται είναι ότι αν στο Big Bang τα σωματίδια ήταν περισσότερα των
αντισωματιδίων κατά 1 προς 100 εκατομμύρια τότε το παρόν Σύμπαν θα μπορούσε να
εξηγηθεί με αυτά τα περισσευούμενα σωματίδια που δεν εξαφανίστηκαν συναντώντας
κάποιο αντισωματίδιο. Άλλες θεωρίες προτείνουν ότι ακόμη και αν δημιουργήθηκαν
αρχικά ίσοι αριθμοί σωματιδίων και αντισωματιδίων κατά το Big Bang η φυσική της
ύλης και αντιύλης διαφέρουν ελαφρά. Αυτή η υποθετική διαφορά θα ευνοούσε την
επικράτηση της ύλης αφού όλη η αντιύλη θα είχε στο μεταξύ εξαϋλωθεί. Αυτή
λοιπόν είναι η αντιύλη.
Πόσο σίγουροι όμως μπορούμε να είμαστε ότι δεν έχει
απομείνει αντιύλη στο σύμπαν; Σύμφωνα με τον δρ. Charles Meegan αστροφυσικό στο
διαστημικό κέντρο πτήσεων Marshall, κανένα από τα επιστημονικά όργανα μετρήσεων
που διαθέτουμε δεν έχει εντοπίσει σημαντικές ποσότητες αντιύλης στο σύμπαν
καθώς οι δορυφόροι παρατηρητήρια των ακτίνων γάμα έχουν κάνει μετρήσεις στις
περιοχές του ουρανού όπου θα μπορούσαν να βρεθούν δείγματα αντιύλης.
Υπάρχουν
ενδείξεις ότι πολύ ενέργεια ελευθερώνεται σε αντιδράσεις που συμβαίνουν σε
απομονωμένα σημεία στους πυρήνες μερικών γαλαξιών και κβάζαρς. Στις αντιδράσεις
αυτές δημιουργείται αντιύλη η οποία στη συνέχεια αντιδρά με την ύλη και
εξαφανίζονται αμοιβαία. Αλλά αυτή δεν λογαριάζεται ότι είναι αντιύλη που έχει
απομείνει από το Big Bang. Οι αστρονόμοι έχουν ανακαλύψει ενδείξεις αντιύλης
κοντά στο κέντρο του δικού μας γαλαξία αφού παρατήρησαν φωτόνια ενέργειας
511Kev. Η ενέργεια αυτή εκλύεται όταν ένα πρωτόνιο και ένα ηλεκτρόνιο
συγκρούονται και αλληλοεξαφανίζονται. Η εικόνα δείχνει περιοχές ακτινοβολίας με
ενέργεια 511Kev που ανιχνεύτηκαν από το παρατηρητήριο Comton για ακτίνες γάμα,
της NASA. Πάνω στη γη, όλη η αντιύλη που υπάρχει βρίσκεται σε μεμονωμένα άτομα.
Η αντιύλη έχει αρχίσει και μπαινει στην ζωή μας. Ποζιτρόνια χαμηλής ενέργειας
χρησιμοποιούνται καθημερινά σε μια τεχνική ιατρικής απεικόνισης που λέγεται
Τομογραφία με Εκπομπή Ποζιτρονίων. Αυτά τα ποζιτρόνια είναι προϊόν ραδιενεργών
διασπάσεων.Ενώ είναι χρήσιμα σε ιατρικές εφαρμογές, δεν υπάρχουν αρκετά από
αυτά τα αντιηλεκτρόνια ώστε να χρησιμοποιηθούν σε άλλες εφαρμογές. Από την άλλη
μεριά, αντισωμάτια υψηλών ενεργειών παράγονται σε μεγάλους αριθμούς μόνο σε
μερικούς πολύ ισχυρούς επιταχυντές. Ο ρυθμός παραγωγής αντιύλης σήμερα σε
παγκόσμια κλίμακα είναι της τάξης των 1 έως 10 νανογραμμάρια (δισεκατομμυριοστά
του γραμμαρίου!) ανά έτος. Εκτός από τις εφαρμογές στην ιατρική που αναφέραμε
παραπάνω η αντιύλη θα μπορούσε να φέρει επανάσταση στην εξερεύνηση του
διαστήματος χρησιμοποιούμενη ως καύσιμη ύλη των διαστημικών σκαφών αρκεί να καταφέρουμε
να παράγουμε ικανή ποσότητα αντιύλης και παράλληλα αναπτύξουμε την τεχνολογία
ελέγχου και αποθήκευσης της, η NASA από την περίοδο του προγράμματος
"Πόλεμος των Άστρων" κάνει μελέτες για την χρησιμοποίηση αντιύλης ως καύσιμη
ύλη των διαστημοπλοίων.
Η αρχή της προώθησης μέσω αντιύλης βασίζεται στο
τεράστιο πόσο ενέργειας που εκλύεται από την αλληλοεξουδετέρωση των σωματιδίων
της ύλης με τα αντίστοιχα αρνητικά που απαρτίζουν την αντιύλη. Μεγάλο
πλεονέκτημα επίσης είναι ότι η ποσότητα αντιύλης που απαιτείται είναι ελάχιστη
πράγμα πολύ σημαντικό αρκεί να βρούμε τον τρόπο να την παράγουμε μέσα στο διαστημικό σκάφος. Καθώς η
μελέτη της αντιύλης βρίσκεται σε εξέλιξη σε διάφορα εργαστήρια ένα νέο πείραμα
έχει ξεκινήσει από την άνοιξη του τρέχοντος έτους στο CERN ,για την μελέτη της
επίδρασης της βαρύτητας στην αντιύλη.Το GBAR όπως ονομάζεται το πείραμα
(Gravitational Behaviour of Antihydrogen at Rest), θα μετρήσει την επίδραση της
βαρύτητας σε άτομα αντιυδρογόνου. Είναι τοποθετημένο στην αίθουσα του
επιβράδυντη αντιπρωτόνιων και είναι το πρώτο από τα πέντε πειράματα που έχει
συνδεθεί με το νέο δακτύλιο επιβράδυνσης ELENA.Σε αντίθεση με άλλα πειράματα
που γίνονται στους μεγάλους επιταχυντές ο επιταχυντής του πειράματος είναι μόλις
1.2 μέτρα. Στο πείραμα χρησιμοποιούνται αντιπρωτόνια από τον ELENA και
ποζιτρόνια που δημιουργούνται στον μικρό επιταχυντή του πειράματος για να
παραχθούν ιόντα αντιυδρογόνου. Αν καταφέρουμε να παράγουμε ικανές ποσότητες
αντιύλης και ταυτόχρονα αναπτύξουμε την τεχνολογία ελέγχου και αποθήκευσης οι
προοπτικές που ανοίγονται είναι τεράστιες αρκεί όμως να χρησιμοποιηθεί για το
κοινό καλό. Σε διαφορετική περίπτωση η αντιύλη μπορεί να μετατραπεί σε ένα
ακόμη όπλο μαζικής καταστροφής.
_______________________________
Πηγές:
www.alphavita.gr
www.tovima.gr
www.iefimerida.gr
www.efsyn.gr
www.kathimerini.gr
www.huffingtonpost.gr
www.e-zine.gr
http://physics4u.wordpress.com
http://el.wikipedia.org
www.news247.gr
www.news247.gr
