Απαγωγή από εξωγήινους στην Ελλάδα, Ηχητικό απόσπασμα

Δεν είναι πλέον δυνατόν να γίνει συζήτηση για τα ΑΤΙΑ χωρίς την παρουσία του επίμαχου θέματος των εξωγήινων απαγωγών. Σύμφωνα με τους παρατηρητές περισσότεροι από 4 εκατομμύρια αμερικανοί ταιριάζουν στο προφίλ ενός απαχθέντος. Ένας αύξωντας αριθμός θυμάτων πιστεύουν ότι έχουν εμφύτευμα κάπου στο σώμα τους που κατευθύνει τις κινήσεις, την κατάσταση, τον μεταβολισμό κι ακόμα και τις σκέψεις τους. Σύμφωνα με τον Βρετανό μελετητή Τζων Σπένσερ η ιστορία των Χιλλ ήταν η απαρχή για το φαινόμενο των εξωγήινων απαγωγών. Στην χώρα μας η πιο γνωστή περίπτωση απαγωγής μελετήθηκε από τον γνωστό ερευνητή Μάκη Ποδότα το 1991 και η ομαδα Ερ.Ε.Ν.Ζω σας την παρουσιάζει αυτούσια όπως ακριβώς την περιέγραψε στο βιβλίο του «Φάκελος Ελλάδα, εκδόσεις ΕΣΟΠΤΡΟΝ.

 «Τον Μάρτιο του 1991 επικοινώνησε με τον Μάκη Ποδότα τηλεφωνικά ένας φίλος και συνεργάτης του που υπήρξε στέλεχος των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών και κατείχε σημαντική θέση στο μηχανισμό πολιτικού κόμματος. Ήταν αρκετά ταραγμένος. Μετά από δυο ώρες συναντηθήκαν στην θέση Καραούλι στο δρόμο Πεντέλης – Ν. Μάκρης. Του μίλησε για μια στενή του φίλη και σύζυγο βουλευτού, που είχε μια φοβερή εμπειρία τον Νοέμβριο του 1990 και ήταν πανικόβλητη. Η επίσκεψη του ερευνητή στο σπίτι της στην Κηφισιά έγινε ένα μήνα αργότερα. Στην συνάντηση έλαβαν μέρος ο ερευνητής, ο κοινός φίλος και η παθούσα.

Περιγραφεί εμπειρίας:

«Το καλοκαίρι του 1990 είδα 4-5 φορές ιπτάμενους δίσκους στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Είχα ξαφνιαστεί και απορούσα πως ξαφνικά μου συνέβαινε κάτι τέτοιο. Σε ένα μόνο από τα 4-5 περιστατικά ήμουν μαζί με άλλους οι οποίοι επίσης το είδαν. Μετά τις εμφανίσεις αυτές ακολούθησαν κάποια όνειρα, που έβλεπα να πετάω πάνω από τα δέντρα, τα σπίτια και παράξενα οχήματα διαφόρων σχημάτων (πούρου, δίσκου, μπούμενγκ, μάζες φωτεινές, σφαιρικά κτλ..) να είναι ακίνητα στην εξώσφαιρα της γης. Μπήκα μέσα σε ένα από αυτά και είδα διάφορα ανθρωποειδή όντα να εργάζονται. Δεν φοβόμουνα, πράγμα παράξενο. Επειδή όλοι στην οικογένεια μου είναι φοβερά αρνητικοί με τα θέματα αυτά, δεν μίλησα σε κανέναν για τις εμπειρίες μου.

Το Νοέμβριο του 1990 έπρεπε να πάμε με μια φίλη μου στην Θεσσαλονίκη. Φθάνοντας στο Βόλο είπαμε να σταματήσουμε για ύπνο και την άλλη μέρα να συνεχίσουμε το ταξίδι. Το δωμάτιο του ξενοδοχείου είχε μπαλκόνι με θέα τον Παγασητικό κόλπο. Πριν κατέβουμε για το δείπνο αισθάνθηκα μια φοβερή επιθυμία να βγω στο μπαλκόνι. Απέναντι μου σε μεγάλο ύψος στον ουρανό υπήρχε ακίνητο ένα αρκετά μεγάλο φως δέκα φορές πιο δυνατό από όλα τα άλλα αστέρια. Ο ουρανός ήταν καθαρός και δεν υπήρχε φεγγάρι στο τμήμα που έβλεπα. Μετά το δείπνο που έγινε σε μια όμορφη ταβέρνα της πόλης πήγαμε για ύπνο στο δωμάτιο μας. Πριν πέσουμε για ύπνο από το μπαλκόνι βλέπω ότι αυτό το φως υπήρχε ακόμα εκεί στο ίδιο σημείο ακίνητο. Δεν λέω τίποτα στην φίλη μου η οποία αγνοεί τις παλαιότερες εμπειρίες μου. Είναι τελείως άσχετη με αυτά. Πέφτουμε για ύπνο. Μετά από λίγη ώρα ξυπνάω τρομαγμένη νιώθοντας παρουσίες στο δωμάτιο. Κοιτάζω δίπλα μου. Η φίλη μου κοιμάται βαθιά. Κοιτάζω γύρω μου δεν βλέπω κανένα. Σηκώνομαι και πηγαίνω προς την πόρτα. Ήταν κλειδωμένη όπως την είχαμε αφήσει. Αφήσαμε ανοιχτό το παραθυρόφυλλο γιατί θέλαμε να έχουμε τα φώτα της πόλης και την ωραία θέα μέσα στο δωμάτιο. Κοιτάζω προς το σημείο του ορίζοντα που υπήρχε πιο νωρίς το φως. Τώρα δεν υπάρχει. Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω στο μπαλκόνι. Ψάχνω στον ορίζοντα μήπως το δω σε άλλη θέση. Τίποτα. Κοιτάζω από πάνω μου στον ουρανό και παγώνω. Στέκεται από πάνω μου σε ύψος περίπου 50 μέτρων. Ήταν ένας σκοτεινός όγκος με κάτι περιμετρικά μικρά φώτα διαφόρων χρωμάτων. Λιποθυμώ.. νιώθω κάποιον να με σκουντάει. Ανοίγω τα μάτια μου. Είναι η φίλη μου που μου λέει να σηκωθώ να πάρουμε πρωινό και να φύγουμε. Κοιτάζω έξω, έχει ξημερώσει για τα καλά. Κοιτάζω το ρολόι μου. Δείχνει 8.00. Διαπιστώνω αργότερα ότι το πανάκριβο, ακριβείας ρολόι μου πηγαίνει μισή ώρα πίσω. Νιώθω κατάκοπη, πονάει το σώμα μου, έχω πονοκέφαλο και ιλίγγους.
Σηκώνομε και βλέπω ότι είμαι γυμνή. Η φόρμα που φορούσα όταν έπεσα για ύπνο βρισκόταν ριγμένη σε μια πολυθρόνα απέναντι μου. Ξαφνιάζομαι. Πηγαίνω στο μπάνιο. Κοιτάζομαι στο καθρέφτη. Έχω τα χάλια μου. Τα μαλλιά μου είναι κολλημένα από τον ιδρώτα, τα μάτια μου με τσούζουν μόλις κοιτάζω το φως του μπάνιου που είναι πάνω από το καθρέφτη. Μυρίζω ολόκληρη φαρμακίλα. Το δέρμα μου κολλάει σαν να ήταν αλειμμένο με ζελέ – έμοιαζε με αυτήν την ουσία που βάζουν για το υπερηχογράφημα. Κάνω εμετό. Μετά κάνω ντους και συνέρχομαι για λίγο. Δεν έχω όρεξη για φαγητό. Η φίλη μου πηγαίνει να πάρει το πρωινό και να το ανεβάσει στο δωμάτιο. Μένω μόνη μου και προσπαθώ να σκεφτώ ψύχραιμα. Με πονάνε και με τσούζουν διάφορα σημεία στο σώμα μου. Ψηλαφώ το σώμα μου και πονάω όταν πιέζω την κοιλιά μου, κοντά στον αφαλό. Βλέπω κοψίματα στην δεξιά πλευρά , λίγο κάτω από την μασχάλη και ένα κόψιμο στο δεξιό μηρό, ψηλά. Βλέπω λίγο ξεραμένο αίμα πίσω από το αριστερό αυτί. Δυσκολεύομαι να αναπνεύσω. Φυσώ την μύτη μου που πονούσε και βγάζω ξεραμένο αίμα. Στο στόμα μου υπάρχει μια άσχημη μετταλική γεύση. Έρχεται η φίλη μου με το πρωινό. Μου έχει φέρει τσάι με λεμόνι και φρυγανιές γιατί πιστεύει ότι κάτι με πείραξε από το χθεσινοβραδινό φαγητό ή ότι είμαι έγκυος. Δεν μπορώ να φάω τίποτα. Μετά από λίγο ξεκινήσαμε για την Θεσσαλονίκη. Στη διαδρομή είμαι αμίλητη, ενώ εκείνη μιλάει ασταμάτητα. Προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου. Το βράδυ κοιμάμαι σε ένα φιλικό σπίτι στην Θεσσαλονίκη. Είμαι μόνη μου στην κρεβατοκάμαρα. Ο ύπνος μου είναι εφιαλτικός. Βλέπω εικόνες σκόρπιες όπως πάρα πολλά άστρα σε σκοτεινό ουρανό, ένα δωμάτιο κάτασπρο εντελώς άδειο. Κάποια ανθρωποειδή από τα οποία άλλα είναι κοντά και περίεργα και άλλα ψηλά σαν εμάς, πολύ όμορφα. Βλέπω κάποιες στιγμές εφιαλτικές που κλαίω, πονάω. Οι εικόνες αυτές επαναλαμβάνονται κάθε τόσο στον ύπνο μου όλο τον υπόλοιπο καιρό και στην Αθήνα. Κάποια στιγμή είδα ένα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση όπου σε κάποιο σημείο μιλάει για ΑΤΙΑ, για υψηλή τεχνολογία και για απαγωγές. Τινάζομαι επάνω, αρχίζω να ουρλιάζω, παθαίνω υστερία. Το υπηρετικό προσωπικό και οι αστυνομικοί της ασφάλειας του σπιτιού ορμάνε στο δωμάτιο για να δουν τι συμβαίνει και προσπαθούν να με συνεφέρουν. Κανείς δεν πρόσεξε την ταινία που έδειχνε η τηλεόραση. Όταν συνέρχομαι προσπαθώ να τους παραπλανήσω δίδοντας τους βλακώδεις απαντήσεις στις ερωτήσεις τους. Πολύ αργότερα γελούσα με αυτά που τους έλεγα. Τους παρακάλεσα να μην αναφέρουν το περιστατικό στην οικογένεια μου για να μην ανησυχήσει. Οι περίεργες σκηνές έρχονται τακτικά στα όνειρα μου και γι αυτό και αποφάσισα να μιλήσω σε εσάς ώστε να μάθω τι μου συμβαίνει».

 

Στο παρακάτω βίντεο της ομάδας Ερ.Ε.Ν.Ζω, από το 07:05 λεπτό και μετά, η παθούσα περιγράφει την εμπειρία που βίωσε εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ του 1991. Το ηχητικό απόσπασμα προέρχεται από τηλεοπτική εκπομπή που στο παρελθόν ασχολήθηκε με θέματα του ανεξήγητου

Στην συνάντηση ο ερευνητής πρότεινε στην σύζυγο του βουλευτή να κάνει ύπνωση για να θυμηθεί τι είχε συμβεί στο κενό χρόνου αλλά αντιμετώπισε βίαια αντίδραση σχεδόν εχθρική. Ακολούθησε συζήτηση πολλών ωρών. Τελικά πείστηκε να κάνει ύπνωση. Μετά από μια εβδομάδα ζήτησε να εξεταστεί από κάποιον υπνωτιστή. Μετά από ένα μήνα περίπου – γιατί προέκυψαν διάφορες δυσκολίες – έγινε η συνάντηση στο ιατρείο του υπνωτιστή. Η ύπνωση και η αναδρομή στο παρελθόν ήταν όντως οδυνηρή. Κατά την ύπνωση η παθούσα αποκάλυψε το κομμάτι του παζλ που έλειπε από τη στιγμή που λιποθύμησε στο ξενοδοχείο μέχρι που ανέκτησε τις αισθήσεις της.

«Όταν λιποθύμησα στο μπαλκόνι δεν έπεσα κάτω αλλά βρέθηκα ξαφνικά σε ένα δωμάτιο κάτασπρο και άδειο. Υπήρχε μόνο ένα παράθυρο που θύμιζε φινιστρίνι και κοίταξα έξω. Φαίνονταν μόνο τα άστρα του ουρανού. Περίμενα αρκετή ώρα μόνη μου. Δεν ήξερα τι να κάνω. Κάποια στιγμή το δωμάτιο γέμισε με ένα φως ροζ χρώματος. Βρίσκομαι ανάσκελα με κάτι φωτεινές σφαίρες να κινούνται γύρω μου.
Οι σφαίρες που ήταν σαν μπαλάκια του πινκ πονκ άρχισαν να διαπερνούν το σώμα μου. Εγώ τιναζόμουν πάνω κάτω και πονούσα. Ήθελα να σηκωθώ να φύγω και να φωνάξω γιατί πονούσα πολύ. Ένιωσα τσουξίματα και κοψίματα στο δέρμα μου. Ευτυχώς δεν κράτησε πολύ αυτό το μαρτύριο. Στο βάθος διέκρινα ένα κοντόσωμο ανθρωποειδές με περίεργο κεφάλι σαν πεπόνι. Βρισκόμουν στο πρώτο δωμάτιο (το κάτασπρο και άδειο). Μετά εμφανίστηκε ένα ανθρωποειδές το οποίο ήταν όμορφο με γήινα χαρακτηριστικά ψηλό, με πολύ λοξά μάτια γαλανά αμυγδαλωτά και μακριά μαλλιά. Είχε ξανθά – άσπρα μαλλιά και πολύ σοβαρό και βαθύ βλέμμα. Φορούσε ολόσωμη φόρμα μεταλλικού χρώματος. Είχε φαρδιά ζώνη στην μέση του και υπήρχαν πολλά κουτάκια (θήκες) και φωτάκια πάνω της. Άρχισε να μου μιλάει σε μια άγνωστη γλώσσα που δεν καταλάβαινα. Σταμάτησε και άρχισε να μιλάει μέσα στο μυαλό μου (τηλεπάθεια). Έπρεπε να σε πονέσουμε μου είπε, αλλά δεν πρέπει να φοβάσαι πια. Πολύ παλαιοτέρα ήσουν μαζί μας. Τώρα είμαστε στο διάστημα μέσα στο σκάφος που είδες αρκετές φορές.. Σε ορισμένα σημεία του διαστήματος γίνεται πόλεμος. Η γη καταστρέφεται και θα προσπαθήσουμε να σας σώσουμε…΄΄ κάποια στιγμή έβγαλε από μια θήκη στη ζώνη του ένα τετράγωνο αντικείμενο το οποίο μόλις άφησε από τα χέρια του ξετυλίχθηκε και έγινε ένας μεγάλος χάρτης του διαστήματος. Ο χάρτης αυτός που σου έδινε την εντύπωση ότι δεν μπορεί να τσαλακωθεί ή να σχιστή ήταν γεμάτος από σημάδια και πάνω τους ήταν γραμμένα διάφορα περίεργα σύμβολα. Υπήρχαν και κάτι γραμμές σαν τροχιές μεταξύ τους. Μου έδειξε μια κουκίδα στο χάρτη. Μου είπε ότι ήταν η γη. Γύρω μας επικρατούσε ΄΄χαμός΄΄ από αστέρια σαν την γη. Μου έδειξε ένα άλλο άστρο λίγο πιο πάνω από τη γη και μου είπε ότι από εκεί είναι…».

Κατά την διάρκεια της ύπνωσης προέκυψαν και άλλα πολλά θέματα τα οποία δεν θεωρούνται – προς το παρόν τουλάχιστον – κοινοποιήσιμα».

Φάκελος Ελλάδα – Μάκης Ποδότας, Εκδόσεις ΕΣΟΠΤΡΟΝ