«Μήνυμα από το Άγνωστο» του ερευνητή Πέτρου Καλλιοντζή

ΚΑΛΛΙΟΝΤΖΗΣ  ΠΕΤΡΟΣ
Ηλεκτρονικός Μηχανικός
Εκπαιδευτικός ΔΙΕΚ

Ερευνητής Παράξενων Συμβάντων

(Απόσπασμα από το 1ο μέρος της εκπομπής «Με Τα Χρώματα Του Λόγου», με θέμα «Εξωγήινοι. Αλήθεια ή Ψέμα;» της μακαριστού τηλεπαρουσιάστριας Λένας Λιβανός, η οποία ήταν η πρώτη που είχε διαφημίσει την Ερευνητική μας Ομάδα από την εκπομπή της.)

Ομιλητής, ειδικός επιστήμονας Πέτρος Καλλιοτζής.

Τα στοιχεία που παρατέθηκαν προέρχονται από το αδημοσίευτο βιβλίο μου «Μήνυμα από το Άγνωστο»

Ίσως...δεν είμαστε μόνοι.

Τις ασέληνες νύκτες, ιδιαίτερα δε εάν έχουμε την δυνατότητα και την ευτυχία να βρισκόμαστε στον ανοιχτό χώρο κάποιας αμόλυντης (ακόμα) εξοχικής περιοχής και όντας ο ουρανός καθαρός και ανέφελος, το πρώτο που κάνουμε, πολλές φορές και ασυνείδητα, είναι να στρέψουμε τα μάτια μας προς τον ουράνιο θόλο. Ίσως η ενέργειά μας αυτή να αποτελεί μία αρχέγονη συνήθεια ή να αποτελεί μία αναγκαία πράξη γλυκιάς προσδοκίας και αναμονής, για κάποιο μήνυμα από το άγνωστο. Ίσως η ενέργειά μας αυτή να είναι μία υποχρεωτική ανακλαστική κίνηση, γονιδιακά κωδικοποιημένη μέσα στο DNA μας, από μία μυστήρια και άγνωστη διαδικασία της προέλευσής μας, που  μας εξαναγκάζει να στρέφουμε το βλέμμα μας προς τον ουρανό. Διότι το εναγώνια αναμενόμενο, μήνυμα θα έρθει από «Εκεί». Στρέφοντας το βλέμμα μας προς τον ουρανό βλέπουμε χιλιάδες ήλιους να λαμπιρίζουν, στέλνοντας το μεταβαλλόμενης έντασής, λόγω διαφόρων αιτιών, φως τους. Αυτά είναι τα Άστρα. Βλέπουμε όμως μόνο ένα ελαχιστότατο ποσοστό επί του  συνόλου αυτών. Το ποσοστό αυτό είναι τόσο μικρό, προς την ολότητά τους, που πιστεύω ότι δεν υπάρχει λέξη, που να μπορεί χωρίς βοήθεια αριθμών  να το εκφράσει. Φανταστείτε !!! Αυτά που βλέπουμε είναι μόνον Ήλιοι. Ήλιοι οι οποίοι τουλάχιστον ως προς την συμπεριφορά τους μοιάζουν με τον δικό μας. Τους πλανήτες των ξεχωριστών ηλιακών συστημάτων δεν μπορούμε να τους δούμε. Είναι τόσο μικροί και τόσο σκοτεινότεροι από τον αντίστοιχο ήλιο, γύρω από τον οποίον περιστρέφονται. Αναλογιστείτε ότι στο δικό μας πλανητικό σύστημα μπορούμε να δούμε, με γυμνό μάτι, μερικούς από τους πλανήτες του και πολύ δυσκολότερα μερικούς από τους δορυφόρους των πλανητών αυτών. Όσο η απόσταση μεγαλώνει τέτοιου είδους παρατηρήσεις είναι αδύνατες γι’αυτό και βλέπουμε μόνο τους ήλιους ή τέλος πάντων όσους βλέπουμε από αυτούς. Εάν φανταστούμε ότι βρισκόμαστε μετέωροι στον Διαστημικό χώρο, τότε θα παρατηρούσαμε ότι περιβαλόμεθα παντού, από άστρα. Θα είχαμε δε την εντύπωση ότι όλα τα άστρα ισαπέχουν από εμάς και είναι διάσπαρτα πάνω στην «ουράνια σφαίρα». Η σφαίρα αυτή δεν είναι πραγματική. Είναι φανταστική. Πάνω στην ουράνια σφαίρα είναι τοποθετημένα με εκπληκτική Σοφία και Μηχανική, τα κοσμικά σώματα. Τούτα αποτελούνται από τα άστρα, τους πλανήτες, τους δορυφόρους, τους κομήτες, τα αστρικά νεφελώματα (σκοτεινά και φωτεινά) τις «μαύρες τρύπες» κλπ. Μεταξύ των κοσμικών σωμάτων, των οποίων οι αποστάσεις μεταξύ των είναι τεράστιες, το διαστρικό κενό καλύπτεται από αέρια και σκόνη.

Στα κοσμικά σώματα ανήκουν και οι γαλαξίες. Σε έναν από αυτούς ανήκει και το δικό μας πλανητικό σύστημα και κατά συνέπεια και η Γη μας. Οι γαλαξίες είναι τεράστια, σε μέγεθος, συγκροτήματα άστρων, διάχυτης ύλης και ενέργειας. Άξιο προσοχής και θαυμασμού, για το Αρχαίο Ελληνικό πνεύμα, είναι ότι πρώτος ο Δημόκριτος (460-370 π.Χ.) , χωρίς τεχνικά μέσα, έδωσε τον ορισμό του γαλαξία: «Ο γαλαξίας έστι πολλών και μικρών και συνεχών αστέρων, συμφωτιζομένων αλλήλοις, συναυγασμός δια την πύκνωσιν.» Κάτι που παραδέχεται και η συγχρονη αστρονομία. Το σύνολο των κοσμικών σωμάτων που βρίσκονται στον διαστημικό χώρο, αποτελούν το φυσικό Σύμπαν. Αλλά με ποιόν τρόπο δημιουργήθηκε το Σύμπαν ; Έναπολύ δύσκολο ερώτημα. Επικρατέστερη θεωρία της δημιουργίας του Σύμπαντος, είναι αυτή του «Big Bang». Θεωρούμε λοιπόν ότι κάποτε δισεκατομμύρια χρόνια πριν, όλη η ύλη και η ενέργεια, που συνιστούν το σημερινό Σύμπαν, ήταν συγκεντρωμένες σε πολύ μικρό χώρο και σχήμα. Μία έκρηξη ( εξ ου και big bang) είχε σαν αποτέλεσμα, η ύλη και η ενέργεια να εξαπλωθούν μέσα στον χώρο. Στην συνέχεια και μέσα στο διηνεκές του χρόνου και κάτω από συνεχείς διεργασίες, άρχισε να μορφοποιείται το Σύμπαν. Με τον όρο Σύμπαν, εννοούμε το σύνολο του ποσού της υπάρχουσας ύλης και ενέργειας. Με δεδομένα διάφορα στοιχεία που πηγάζουν από την έρευνα, όπως η διαστολή του Σύμπαντος και η ακτινοβολία του υπόβαθρου, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι, όσο πιο πίσω στον χρόνο, εξετάζουμε το Σύμπαν, τόσο πιο θερμό και πιο πυκνό το βρίσκουμε. Κάποια λοιπόν στιγμή, την χρονική στιγμή «Μηδέν», έγινε η μεγάλη έκρηξη και δημιουργήθηκαν ο χώρος, ο χρόνος, η ύλη και η ακτινοβολία. Την χρονική στιγμή, της μεγάλης έκρηξης, την υπολογίζουμε θεωρητικά και συγκριτικά, με τα απαιτούμενα χρόνια μιας συγκεκριμένης διαμόρφωσης, ότι μπορεί να συνέβη 10-20 δισεκατομμύρια χρόνια πριν από σήμερα. Φυσικά δεν έχει νόημα να ρωτάμε τι προϋπήρχε του «big bang». Διότι,για εμάς, τα πάντα δημιουργήθηκαν ακριβώς κατά την χρονική στιγμή «0». Επίσης δεν γνωρίζουμε γιατί και πως έγινε η μεγάλη αυτή έκρηξη. Οι έννοιες και οι νόμοι της Φυσικής αποδεικνύονται ανεπαρκείς και ανεφάρμοστοι για την μελέτη των ιδιομόρφων και εξαιρετικών συνθηκών της εποχής της μεγάλης έκρηξης. Μπορούμε όμως να περιγράψουμε τι ακριβώς συνέβη αμέσως μετά από την έκρηξη. Μάλιστα δε μπορούμε να περιγράψουμε και να εξηγήσουμε γεγονότα τα οποία ξεκινούν μόλις μερικά δισεκατομμυριοστά του δευτερολέπτου, μετά τον χρόνο «0», του «big bang». Η ιστορία της εξέλιξης του Σύμπαντος διαιρείται σε τέσσερις περιόδους:

«1η Περίοδος» ή «Περίοδος των αδρονίων» (γενικά βαρέα σωματίδια).

«2η Περίοδος» ή «Περίοδος των λεπτονίων» (γενικά ελαφρά σωματίδια).

«3η Περίοδος» ή «Περίοδος του πλάσματος» (συνύπαρξη ελευθέρων ηλεκτρονίων και ιόντων. Η συνθήκη πλάσματος θεωρείται και σαν η 4η κατάσταση της ύλης.)

«4η Περίοδος» ή «Εποχή της ύλης».

Οι τρεις πρώτες περίοδοι ορίζουν την «εποχή των ακτινοβολιών» κατά τις οποίες η μεγαλύτερη ενέργεια του Σύμπαντος βρίσκεται στα φωτόνια. Το Σύμπαν δεν είναι άμορφο, ούτε άπειρο. Έχει μορφή, σχήμα και τέλος. Θεωρούμε ότι το Σύμπαν μας είναι υπερσφαιρικό. Δηλαδή έχει μορφή σφαίρας, χωρις όμως σταθερό μήκος ακτίνας. Δηλαδή το μέγεθός του μεταβάλλεται σε σχέση με τον χρόνο. Η έκταση του Σύμπαντος υπολογίζεται ότι είναι 14 δισεκατομμύρια έτη φωτός. Το «έτος φωτός» είναι η απόσταση που διανύει το φως, εάν κινείται συνεχώς, με ταχύτητα 300.000 Km/s, για ένα χρόνο ( 365 ημ.) Οι τιμές ταχύτητας φωτός και διάρκειας έτους, λαμβάνονται χονδρικά. Φυσικά με κανένα σημερινό τηλεσκόπιο δεν έχουμε καταφέρει να δούμε την άκρη του Σύμπαντος. Με γυμνό μάτι, μόλις και καταφέρνουμε να δούμε 7.000 περίπου άστρα-ήλιους. Με την βοήθεια τηλεσκοπίου η δυνατότητα αυτή αυξάνεται κατακόρυφα, με αποτέλεσμα να ξεπερνάμε σε θέαση τα 6.000.000.000 άστρα-ήλιους. Ο γαλαξίας, στον οποίον ανήκει και η Γη μας, έχει πάνω από 150.000.000.000 άστρα -ήλιους. Το δε Σύμπαν αποτελείται από τρισεκατομμύρια γαλαξίες !!! Φαντασθείτε συνεπώς τις αρκετά σημαντικές πιθανότητες να υπάρχουν πλανήτες όμοιοι με την Γη και οι οποίοι να έχουν εμφανίσει την δυνατότητα ανάπτυξης ζωής, μέσα σε αυτό το εκπληκτικό κοσμικό Χάος.

Κατά συνέπεια ....ίσως.....να μην είμαστε μόνοι !!!!!!!!!!!

Εξωγήινες μορφές ζωής.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να κάνουμε ορισμένες διευκρινήσεις στο τι εννοούμε «εξωγήινη μορφή ζωής». Κατά πάσα πιθανότητα και σύμφωνα με τις ενδείξεις που έχουμε συγκεντρώσει από διάφορα δείγματα, προερχόμενα κυρίως από μετεωρίτες, ο κώδικας της ζωής φαίνεται να είναι κοινός σε όλο το Σύμπαν. Συνεπώς και προκειμένου να δημιουργηθεί Ζωή χρειάζονται οι κατάλληλες εκείμες συνθήκες, που θα είναι ευνοϊκές για την ανάπτυξή της. Στο δικό μας πλάνητικό σύστημα και σύμφωνα με τα αποτελέσματα τελευταίων ερευνών, μόνον ο πλανήτης Γη είχε την δυνατότητα ανάπτυξης ζωής και κατά συνέπεια την διατήριση αυτής. Εδώ αναπτύχθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες, που εξαρτώνται από το μέγεθος του πλανήτη, τον όγκο του, το βάρος του, την χημική του σύσταση και την απόστασή του από τον ζωοδότη Ήλιο, για την δημιουργία, ανάπτυξη και μετεξέλιξη της ζωής. Ίσως, κάποτε στο βάθος του παρελθόντος, να είχε αναπτυχθεί κάποιο είδος ζωής και στον πλανήτη Άρη. Τουλάχιστον κάτι τέτοιο θέλουν να μας υποδείξουν κάποιες ανακαλύψεις σχετιζόμενες με ύπαρξη νερού και πιθανότητα ύπαρξης βακτηριδίων στην επιφάνεια του κόκκινου πλανήτη. Όμως το θαύμα της ζωής επιτελέστηκε εδώ και συνεχίζεται. Επιτελέστηκε και συνεχίζεται πάνω στην μάζα μιας υλικής πλανητικής ασημαντότητας σε σχέση με την απεραντοσύνη και μεγαλοπρέπεια του Χάους. Πως θα φάνταζε ο πλανήτης μας σε ένα άλλον διαστημικό παρατηρητή; Ίσως σαν ένας απειροελάχιστος κόκκος άμμου...χωρίς, ίσως, σημασία γι’ αυτόν. Τουλάχιστον με τα μέχρι σήμερα επιστημονικά δεδομένα, η βάση της ενόργανης ύλης και κατά συνέπεια μιας κάποιας μορφής ζωής, είτε αυτή λέγεται άνθρωπος είτε πρωτόζωο, είναι ο άνθρακας και το νερό.

Συνεπώς εάν δεχτούμε ότι ο κώδικας ζωής είναι κοινός στο Σύμπαν, όταν θα μιλάμε για «εξωγήινη μορφή» ζωής δεν είναι απαραίτητο να εννοούμε «πράσινα ανθρωπάκια» ή «ξανθούς γόητες». Θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι σαν εξωγήινη μορφή ζωής θα πρέπει να δεχόμαστε οποιασδήποτε μορφής ανθρακική ένωση. Κατά συνέπεια ακόμα και ένας ατελής μικροοργανισμός, προερχόμενος από τον διαστημικό χώρο, θεωρείται μορφή ζωής, εξωγήινης προέλευσης. Οι συνθήκες για την δυνατότητα ανάπτυξης ζωής έχουν προ πολλών ετών προσδιοριστεί εργαστηριακά. Μάλιστα διάφορα πειράματα έχουν αποδείξει ότι κάτω από συνθήκες, που εμείς θεωρούμε θανατηφόρες ή δηλητηριώδεις, υπάρχουν μικροοργανισμοί,  που άνετα, μπορούν να αναπτυχθούν. Με υποθετικές μελέτες, καθόλου ευκαταφρόνητες ή που να μπορούν να θεωρηθούν «τρελές», αντιδεοντολογικές και αντιεπιστημονικές, έχουν προκύψει συμπεράσματα, τα οποία μας δίνουν μεγάλες πιθανότητες ύπαρξης βιώσιμων περιβαλλόντων σε πλανήτες του δικού μας, μόνο, γαλαξία. Συγκεκριμένα εάν υποθέσουμε ότι τα άστρα-ήλιοι του γαλαξιακού μας συγκροτήματος είναι 150 δισεκατομμύρια και γύρω στα 18-20 δισεκατομμύρια πλανητικά συστήματα, τότε πιθανότατα να υφίστανται γύρω στα 200.000.000 πλανήτες, οι οποίοι σε γενικές γραμμές ομοιάζουν με την Γη μας. Δηλαδή να συγκεντρώνουν όλα εκείνα, τα φυσικά τουλάχιστον στοιχεία που προαναφέραμε, που  απαιτούνται για την δημιουργία, συντήρηση και διαιώνιση της ζωής. Συνεχίζοντας μπορούμε να κάνουμε την υπόθεση ότι από τους 100 πλανήτες, που θα μπορούσαν να διατηρήσουν κάποια μορφή ζωής, μόνον ο ένας στους εκατό το πραγματοποιεί, τότε θα φτάσουμε σε έναν υποθετικό αριθμό πλανητών με δυνατότητα συντήρησης ζωής, γύρω στα 1.800.000-2.000.000 πλανήτες. Εάν υποθέσουμε ακόμα πώς από αυτόν τον αριθμό των πλανητών, μόνον  στο 1% υπάρχουν ή έχουν αναπτυχθεί όντα, τύπου Homo Sapiens, όπως στην Γη, τότε και πάλι φτάνουμε σε έναν αριθμό πλανητών δυναμένων να φέρουν ζωή, της τάξης των 18.000-20.000 πλανητών !!!!

Πάντως εκείνο το οποίον πρέπει να αντιληφθούμε, όπως έχουμε προαναφέρει, σήμερα, όταν μιλάμε για εξωγήινη μορφή ζωής, δεν εννοούμε αποκλειστικά και μόνο ανθρωπόμορφα όντα. Τα φυσικά περιβάλλοντα, μέσα στα οποία μπορεί να αναπτυχθεί κάποια μορφή ζωής, μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικά από το δικό μας περιβάλλον και ίσως πολύ πιο πολύ εχθρικότερα.  Το 1953 έμελλε να είναι η χρονιά που δημιουργήθηκε το πειραματικό περιβάλλον, χάρη στο οποίο απαντήθηκε ένα μέρος του ερωτήματος περί του τρόπου δημιουργίας της ζωής. Η ιστορία είναι μεγάλη και γοητευτική. Ας δούμε πως ξεκίνησε και πως κατέληξε. Ο Justus von Liebig, σε κάποια από τις από τις αναφορές του (1847), με γενικό τίτλο : «Χημικές αναφορές» είχε γράψει:«Εάν κανένας έχει ποτέ κάνει χημικές εργασίες με όξινη ανθρακική αμμωνία και όξινα φωσφορικά άλατα ασβεστίου και καλίου, θα θεωρήσει εξ αρχής, απίθανο ότι είναι δυνατόν με θερμική ενέργεια, ηλεκτρισμό ή άλλη φυσική ενέργεια, να δημιουργηθεί ποτέ από τα στοιχεία αυτά, οργανικό έμβρυο ικανό να αναπτυχθεί......Ένας μόνον ερασιτέχνης θα μπορούσε να δεχτεί ότι η ζωή στην Γη, ξεπήδησε από νεκρή ύλη.» Σύμφωνα με τις τότε γνώσεις, ο μεγάλος χημικός, είχε δίκιο. Σήμερα όμως γνωρίζουμε ότι, στην ουσία, η ζωή ξεπήδησε από την νεκρή, ανόργανη ύλη. Η ζωή, πάνω στην Γη, εμφανίστηκε χονδρικά πριν από 1.500.000.000 χρόνια. Την εποχή εκείνη, την γυμνή πρωτο-ξηρά και τον μεγάλο πρωτο-ωκεανό, κάλυπτε μία βαριά ατμόσφαιρα που δεν περιείχε ακόμα οξυγόνο. Μεθάνιο, υδρογόνο, αμμωνία, ίσως υδροκυάνιο, ακετυλένιο και υδρατμοί, περιτύλιγαν την νεκρή ακόμα γήινη επιφάνεια. Βασισμένος στις υποθέσεις αυτές, ο αμερικάνος καθηγητής Γίουρεϊ, παραδέχεται ότι η ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής, σε σχέση με την ση- μερινή, ήταν εξόχως διαπερατή από την υπεριώδη ακτινοβολία. Με λίγα λόγια πάνω στην τότε γήινη επιφάνεια υφίστατο ένα φονικό περιβάλλον. Σε ένα όμως τέτοιο περιβάλλον έπρεπε να ανάψει η πρώτη σπίθα για την δημιουργία της ζωής. Ο Γιούρεϊ λοιπόν και σε σχέση με αυτές τις παραδοχές, παρακινεί τον συνεργάτη του, Stanley Miller, να εξετάσει εργαστηριακά αν θα ήταν δυνατόν, με την βοήθεια ακτινοβολίας, μέσα από ένα μίγμα παλαιοντολογικής ατμόσφαιρας, να σχηματιστούν αμινοξέα. Τα αμινοξέα είναι συστατικά και απαραίτητα στοιχεία για την δημιουργία ζωής.
Ο Miller ξεκινά αυτού του είδους τα πειράματα, το 1953. Κατασκευάζει μία ειδική συσκευή χρησιμοποιώντας  ένα γυάλινο δοχείο μέσα στο οποίο δημιούργησε ακριβώς με τα ίδια συστατικά, της εποχής εκείνης, μία αρχέγονη ατμόσφαιρα. Προκειμένου να εξαλείψει την περίπτωση επηρεασμού της ατμόσφαιρας αυτής από βακτηρίδια κλπ της σύγχρονης εποχής, θέρμανε την γυάλινη σφαίρα, για 18 ώρες στους 1800 Κελσίου. Στο πάνω μέρος του θόλου της σφαίρας, μέσω ηλεκτροδίων, διοχέτευσε υψίσυχνο ρεύμα, τάσης 60 KV (κιλοβόλτς). Το υψίσυχνο ρεύμα έπαιξε τον ρόλο των κεραυνών της περιόδου εκείνης. Το όλο σύστημα τροφοδοτήτο σταθερά, από παροχή θερμών υδρατμών. Έτσι με αυτήν την συσκευή, η οποία έμεινε στην ιστορία, σαν «Συσκευή Miller», κατάφερε να δημιουργήσει τις περιβαλλοντικές συνθήκες της αρχέγονης εποχής. Η διαδικασία του πειράματος κράτησε, χωρίς διακοπή, μία βδομάδα. Μόλις το πείραμα έληξε και εξετάστηκε το μίγμα, βρέθηκαν: ασπαραγγινικό οξύ, αλανίνη και γλυκίνη. Δηλαδή αμινοξέα που αποτελούν τους δομικούς λίθους των βιολογικών συστημάτων. Έτσι λοιπόν όχι μόνο έγινε δυνατή η απόδειξη του τρόπου της δημιουργίας της ζωής, αλλά αποδείχτηκε συγχρόνως ότι από την ανόργανο ύλη είναι δυνατόν να προκύψουν πολύπλοκες οργανικές ενώσεις. 

 

Γραμμικό σχέδιο της συσκευής Miller. (a) Γυάλινη σφαιρική φιάλη που περιέχει τα αέρια της αρχέγονης ατμόσφαιρας. (c) Γυάλινη σφαιρική φιάλη με αποσταγμένο νερό το οποίο ατμοποιείται και παράγει υδρατμούς καθώς θερμαίνεται από την θερμάστρα (d). (e) Ηλεκτρόδια παροχής υψηλής τάσης και υψισύχνου ρεύματος, για την δημιουργία σπινθήρα-κεραυνού. (b) Ψύκτης για την επαναϋγροποίηση των υδρατμών που επιστρέφουν μέσα στην φιάλη (d).

Εκτός του πειράματος Miller, με τα θεαματικά αποτελέσματα και άλλα πειράματα πιστοποίησαν την δημιουργία μορφών ζωής σε εχθρικά περιβάλλοντα. Έτσι η πεποίθηση ότι η ζωή μπορεί να αναπτυχθεί μόνο σε γήινο περιβάλλον καταρρίπτεται. Η πίστη πως χωρίς νερό και οξυγόνο είναι αδύνατον να υπάρξει ζωή, είναι προ πολλού ξεπερασμένη. Είναι γνωστό σε όλους μας ότι ακόμα και στην Γη, ευδοκιμούν οι λεγόμενοι «αναερόβιοι μικροοργανισμοί». Επίσης σε νερό με μεγάλη περιεκτικότητα σε ραδιενέργεια, σαν αυτό που χρησιμοποιείται για την ψύξη πυρηνικών αντιδραστήρων, αποδείχτηκε ότι υπάρχουν είδη βακτηριδίων που μπορούν να επιβιώσουν μέσα σε αυτό. Κάποιος καθηγητής Zigel δημιούργησε στο εργαστήριό του τις συνθήκες διαβίωσης του πλανήτη Δία. Τα αποτελέσματα; Εκπληκτικά !!! Μέσα σε αυτό το εχθρικό, από πλευράς ατμόσφαιρας, περιβάλλον ο καθηγητής κατάφερε και καλλιέργησε βακτηρίδια και παρασιτικά ζωύφια !!! Ο «χορός» των πειραμάτων δεν έχει τέλος. Το βασικό όμως συμπέρασμα είναι ότι υπάρχει δυνατότητα δημιουργίας ζωής και διατήρησης σε ατμοσφαιρικές συνθήκες πλανητών, διαφορετικές από αυτές της Γης μας. Κατά συνέπεια σε κάποιον πλανήτη, είτε του δικού μας γαλαξία, είτε κάποιου άλλου, σίγουρα έχει δημιουργηθεί κάποιο είδος εξωγήινης μορφής ζωής. Άρα, και κατόπιν των αδιαμφισβήτητων αποτελεσμάτων, των χιλιάδων πειραμάτων, οφείλουμε, αφ’ ενός μεν, να παραδεχτούμε την ύπαρξη εξωγήινης ζωής και αφ’ετέρου να ξεφύγουμε από την μονομανή ιδέα παραδοχής, μόνον ανθρωπόμορφων εξω-γήινων.

ΕΞΙΣΩΣΗ Drake
Η εξίσωση αυτή πρωτοδιατυπώθηκε το 1961 από τον ραδιοαστρονόμο Frank Drake, που σήμερα είναι πρόεδρος του ινστιτούτου SETΙ. Το σύστημα SETI είναι ένας παγκόσμιος οργανισμός, με σκοπό την ανίχνευση και λήψη ραδιοσημάτων από νοήμονες πολιτισμούς. Αρχικά το σύστημα SETI έκανε ένα βασικό σφάλμα. Βάσισε της έρευνές του σε ανιχνεύσεις αναλογικού τύπου ραδιοσημάτων. Αυτό αποδείχτηκε μάταιο διότι μέσα στο Σύμπαν υπάρχουν άπειρο το πλήθος, φυσικές πηγές, αναλογικών ραδιοσημάτων. Απλουστευμένη μορφή της εξίσωσης Drake, που σας παρουσιάζω στην συνέχεια, μας δίνει ως αποτέλεσμα τον ζητούμενο αριθμό πολιτισμών Ν και είναι ουσιαστικά ένα γινόμενο παραγόντων που θα μπορούσαν να είναι καθοριστικοί στη δημιουργία τέτοιων πολιτισμών:

Ν = R * Fp * n * Fl * Fi * Fc * L

Επεξήγηση των παραγόντων της εξίσωσης.
R (rhythm): Ο ρυθμός με τον οποίο γεννιούνται άστρα κατάλληλα για τη δημιουργία ευφυούς ζωής. Ένας τέτοιος παράγοντας πρέπει να υπάρχει στην εξίσωση επειδή το σύμπαν δεν έχει άπειρη ηλικία, άρα θα πρέπει να αναζητήσουμε τους πολιτισμούς που ψάχνουμε μέσα στην πεπερασμένη ηλικία του, άρα μας χρειάζεται ένας ρυθμός, μια συχνότητα δημιουργίας κατάλληλων τέτοιων άστρων.

Fp (F planets): Το ποσοστό των άστρων που διαθέτουν πλανητικά συστήματα (όπως ο δικός μας ήλιος). Μέσα στην τεράστια ποσότητα άστρων που γεννήθηκαν (με τον προηγούμενο ρυθμό R) μόνο κάποια από αυτά έχουν πλανήτες, άρα υπεισέρχεται ένας ποσοστιαίος παράγοντας που αμέσως μας αποκλείει τα περισσότερα αστέρια…

n: Ο μέσος αριθμός των πλανητών ανά αστρικό σύστημα, με περιβάλλον κατάλληλο για δημιουργία ζωής. Απλούστατα επειδή σε ένα πλανητικό σύστημα παρόμοιο με το δικό μας δεν είναι δυνατόν όλοι οι πλανήτες του να είναι φιλόξενοι για την ανάπτυξη ζωής.

Fl (F life): Το ποσοστό από αυτούς τους κατάλληλους πλανήτες n (που δύνανται να φιλοξενήσουν ζωή), στο οποίο όντως υπάρχει ζωή.

Fi (F intelligence): Το ποσοστό των πλανητών της προηγούμενης κατηγορίας Fl, οι οποίοι όχι μόνο φιλοξενούν ζωή, αλλά τα όντα που ζουν εκεί είναι νοήμονα, ευφυή.

Fc (F calculate): Το ποσοστό εντός της προηγούμενης κατηγορίας Fi των ευφυών όντων, τα οποία όχι μόνο είναι νοήμονα αλλά έχουν αναπτύξει υπολογισμούς και τεχνολογία ικανή να μεταδίδει ανιχνεύσιμα σήματα, χαρακτηριστικά της ύπαρξής τους, μέσα στο σύμπαν.

L (length): Το μήκος χρόνου μέσα στη διάρκεια ζωής ενός πολιτισμού της κατηγορίας Fc κατά το οποίο έχει την ικανότητα να στέλνει τέτοια ανιχνεύσιμα σήματα στο διάστημα.

Εν κατακλείδι η εξίσωση Ντρέικ είναι ένα «γινόμενο απιθανοτήτων» και ουσιαστικά μας αποκλείει το ενδεχόμενο να έρθουμε ποτέ σε επαφή με άλλους πολιτισμούς. Τι μας λέει δηλαδή: Από τα συνολικά άστρα του σύμπαντος (τα οποία δημιουργήθηκαν σε ένα πεπερασμένο χρόνο με έναν συγκεκριμένο μέσο ρυθμό R, άρα δεν είναι άπειρα), πρέπει να ψάξουμε μόνο στο μικρό ποσοστό από αυτά που διαθέτουν πλανήτες (Fp). Αφού αποκλείσουμε τα υπόλοιπα και επικεντρωθούμε σε άστρα με πλανήτες, θα πρέπει να ασχοληθούμε μόνο με τον μικρό αριθμό (n) των πλανητών τους που είναι ενδεχομένως φιλόξενοι για ζωή. Από αυτούς λοιπόν τους καλούς οικοδεσπότες μόνο κάποιοι όντως θα φιλοξενούν μια ενδεχόμενη ζωή (Fl). Οι υπόλοιποι, αποκλείονται… Από τους πλανήτες Fl λοιπόν που φιλοξενούν ζωή, μόνο ένα μικρό ποσοστό από αυτούς έχει πιθανότητα να φιλοξενεί νοήμονα όντα (πλανήτες Fi), οι υπόλοιποι που κατοικούνται από βακτήρια, αμοιβάδες, πρωτόζωα, βακίλους και διάφορα άλλα ζωύφια, αποκλείονται! Ζητάμε μόνο ευφυή όντα. Από τους πλανήτες λοιπόν με ευφυή όντα (Fi) μόνο ένα μικρό ποσοστό θα κατοικείται από όντα ικανά να μεταδώσουν ανιχνεύσιμα σήματα της ύπαρξής τους στο σύμπαν (Fc), όλοι οι υπόλοιποι δεν μας χρειάζονται στους υπολογισμούς μας.
Τέλος σε αυτούς τους ελάχιστους πιθανούς πλανήτες που μας έμειναν και που πληρούν όλες τις πιο πάνω προϋποθέσεις, μπαίνει και ο μέγας παράγοντας L που μας λέει πως για να έχουμε πιθανότητα επικοινωνίας με άλλους πολιτισμούς θα πρέπει να συγχρονιστούν οι εποχές μας. Ο άνθρωπος έχει μερικές δεκάδες χιλιάδες χρόνια ύπαρξης ως είδος, με κάπου 5.000 χρόνια καταγεγραμμένης ιστορίας, αλλά μέσα σε όλο αυτό το διάστημα μόνο τα τελευταία 50 περίπου χρόνια μπορεί να στέλνει και να δέχεται ραδιοσήματα. Σε κάθε πιθανό πολιτισμό το χρονικό αυτό διάστημα είναι ένα μικρό μόνο μέρος της ιστορίας του. Άρα αν βρίσκεται κάπου ένας τέτοιος πολιτισμός θα πρέπει να υπάρξει τέτοιος απίστευτος θεϊκός συγχρονισμός ώστε η κρίσιμη αυτή περίοδος της ιστορίας του κατά την οποία θα εκπέμψει το ραδιοσήμα του προς εμάς να έχει χρονική διαφορά με την δική μας αντίστοιχη κρίσιμη περίοδο (δηλαδή το σήμερα), ίση με την απόσταση των τόπων κατοικίας μας, μετρώντας πάντα την απόσταση αυτή σε έτη φωτός. Αν δηλαδή απέχουν από εμάς οι εξωγήινοι φίλοι μας 3.000 έτη φωτός, θα πρέπει για να τους ακούσουμε σήμερα να εξέπεμψαν το 1000 π.Χ.! Και μια πιθανή απάντησή μας θα φτάσει σε αυτούς το 5.000 μ.Χ.!
Η απόλυτη απιθανότητα δηλαδή! Η εξίσωση Ντρέικ μπορεί να φτιάχτηκε για να μετρήσει τους πιθανούς νοήμονες πολιτισμούς με τους οποίους θα μπορούσαμε να έρθουμε σε επαφή, αλλά το μυστήριό της οφείλεται στο ότι με τη χρήση των παραγόντων της αυτοαποδεικνύει το μάταιο της ύπαρξής της...

Βέβαια υπάρχει και ο αντίλογος. Οι παραδοχές που κάνουμε για να ανιχνεύσουμε κάποια μακρινή ζωή θα έλεγα πως χαρακτηρίζονται από ένα είδος περιβαλλοντικής αλλά και χρονικής ταύτησης. Ψάχνουμε δηλαδή για πλανήτες με συνθήκες όμοιες με τις δικές μας. Γιατί παρακαλώ; Αποκλείεται να υπάρχουν νοήμονα όντα που να ζουν στους +500 ή στους -150 βαθμούς Κελσίου; Και γιατί να θεωρούμε τις μεγάλες αποστάσεις του σύμπαντος απαγορευτικές για μακρινά ταξίδια; Αυτό το κάνουμε έχοντας ως δεδομένο τα 70 ή 80 χρόνια της μέσης ανθρώπινης ζωής. Ποιος μας λέει πως η διάρκεια θα είναι οπωσδήποτε πρόβλημα για ένα τέτοιο ταξίδι; Αποκλείεται οι μακρινοί φίλοι μας να ζουν 20.000 ανθρώπινα χρόνια;

Τελικά το όλο ζήτημα μάλλον δεν έχει λύση για το ανθρώπινο μυαλό. Βρισκόμαστε ακόμα σε βρεφικό στάδιο αναζήτησης μακρινών γειτόνων. Το πιθανότερο είναι η γενιά μας να μην ζήσει για να μάθει την μεγαλύτερη είδηση όλων των εποχών. Πάντως και κατά γενική παραδοχή είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ μέσα σ΄αυτή την Απεραντοσύνη, σ΄αυτό το «τίποτα» της ύπαρξής μας, να μην υπάρχουν κάπου αλλού, κάποιοι Άλλοι με το ίδιο πιθανώς εναγώνιο ερώτημα : «Άραγε είμαστε μόνοι μας μέσα στο Σύμπαν;»

(Who is Who) Ο ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΛΛΙΟΝΤΖΗΣ, είναι γεννημένος στην Αθήνα και κάτοικος Ν. Σμύρνης. Είναι πτυχιούχος Ανωτέρας Σχολής Ηλεκτρονικών και κάτοχος Αδείας «Ραδιοηλεκτρολόγου Β», καθώς και κάτοχος 3ων διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας. Από το 1981 εργάστηκε ως καθηγητής Τεχνικής Εκπαίδευσης, ενώ το διάστημα 1981-1993, είχε συγγράψει 11 τεχνικά πονήματα για τις ανάγκες κυρίως της σχολής που δίδασκε. Στο διηνεκές του χρόνου, τόσο από πλευράς κατάλληλων γνώσεων όσο και εμπειρίας καλύπτει όλους τους τομείς των συμβατικών ηλεκτρονικών και ηλεκτρολογικών εφαρμογών. Τα τελευταία χρόνια, συνεργαζόμενος  με μεγάλη εταιρία Η/Υ ασχολήθηκε με την αμφίδρομη επικοινωνία (εκπομπή – λήψη) μέσω δορυφόρου. Η πρακτική ασχολία του με την έρευνα του αγνώστου και των παράξενων φαινομένων ξεκινά στην ουσία στα 1970. Έχοντας συλλέξει πλήθος πληροφοριών, ασχολείται με πειράματα παραφυσικής ή καλύτερα παραψυχολογικών φαινομένων. Στο εργαστήριο αναπαράγει ελεγχόμενες καταστάσεις ύπνωσης, φωτογραφίσεις με μέθοδο Kirlian, επικοινωνίας με φυτά κτλ. Μετέχει σε εξερευνήσεις περιοχών με φήμη εμφάνισης παράξενων συμβάντων, όπου με πρακτικές μεθόδους και την βοήθεια συσκευών, γίνονται μετρήσεις μαγνητικού πεδίου, διαγωγιμότητας εδάφους, φωτογραφίσεις με υπέρυθρο φιλμ, φασματοσκοπικές αναλύσεις φασμάτων συχνοτήτων κλπ. Έχει πάρει μέρος σε εκδηλώσεις της «Ελληνικής κοινότητας του Μεταφυσικού», με θέμα «το φαινόμενο των Chemtrails»ενώ σειρά άρθρων του έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό Strange. Από το 2013 συνεργάζεται και με την ομάδα της Ερ.Ε.Ν.Ζω.