Το ναζιστικό
κόμμα διέθετε έναν μυστικό ιπτάμενο δίσκο που είχε ήδη αφήσει το σχεδιαστήριο και πετούσε φτάνοντας τα 1.200 μίλια την ώρα (1.900 χλμ/ω). Είχε την δυνατότητα
για κάθετη απογείωση, στροφές 90 μοιρών σαν ελικόπτερο, και φυσικά ήταν πολύ
ανώτερο από οτιδήποτε διέθεταν οι συμμαχικές δυνάμεις την εποχή εκείνη.
Επιπρόσθετα, είχαν επίσης ένα άλλο σκάφος που ήταν σχεδόν έτοιμο και θα ήταν σε
θέση να πετάξει. Ήταν ικανό να τρέχει με 2.500 μίλια ανά ώρα (4.000 χλμ/ω),
ταχύτητα διπλάσια από το αρχικό σκάφος. Δεν είχε μόνο τα χαρακτηριστικά του
αρχικού σκάφους, αλλά διέθετε επίσης ένα όπλο λέιζερ τοποθετημένο επάνω του,
που είχε την διατρητική ικανότητα να διαπερνά θωράκιση τεσσάρων ιντσών (10 εκ).
Μέχρι το
1939 τα SS είχαν παραγάγει το RFC-1, το οποίο αποκαλούσαν Haunebu Ι. Τον Αύγουστο του 1939 το μηχάνημα
έκανε την παρθενική πτήση του και απέδειξε την βιωσιμότητά του, όντας πάνω από
65 πόδια (20 μ) σε διάμετρο και προσφέροντας σημαντικό ωφέλιμο χώρο. Μέχρι τα
τέλη του 1940 το RFC-2 (Haunebu ΙΙ) είχε εισέλθει στην ενεργό υπηρεσία ως
αναγνωριστικό αεροσκάφος και υπάρχουν φωτογραφικές αποδείξεις που να στηρίζουν
αυτόν τον ισχυρισμό.
Μετά το
τέλος του πολέμου το 1945, ρωσικές και αμερικανικές ομάδες των υπηρεσιών
πληροφοριών άρχισαν ένα κυνήγι για να εντοπίσουν αυτά τα στρατιωτικά και
επιστημονικά λάφυρα, όπως τα αντιλαμβάνονταν, της προηγμένης γερμανικής
τεχνολογίας. Μετά την ανακάλυψη των όπλων δέσμης σωματιδίων / λέιζερ σε
γερμανικές στρατιωτικές βάσεις, το Υπουργείο Πολέμου των ΗΠΑ αποφάσισε ότι οι
ΗΠΑ θα έπρεπε όχι μόνο να έχουν υπό τον έλεγχό τους την τεχνολογία αυτή, αλλά
και τους επιστήμονες που συνέβαλλαν στην ανάπτυξή της «για να διασφαλισθεί ότι
οι ΗΠΑ εκμεταλλεύονται πλήρως τις σημαντικές αυτές εξελίξεις, οι οποίες
θεωρούνται ζωτικής σημασίας για την εθνική μας ασφάλεια». Ως εκ τούτου,
δρομολογήθηκε ένα σχέδιο για να μεταφερθεί αυτό το επιστημονικό προσωπικό της
ναζιστικής Γερμανίας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η φύση, και η έκταση αυτού του
σχεδίου, που αργότερα ονομάστηκε «Operation Paperclip» ή «Project Paperclip» («Επιχείρηση ή Σχέδιο Συνδετήρας»)
παρέμεινε απόρρητη μέχρι το 1973. Στην εικόνα κάτω μερικοί από τους πάνω από
1.600 γερμανούς επιστήμονες - οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν και
παρέμεναν ένθερμοι ναζιστές - που μεταφέρθηκαν στις ΗΠΑ μετά το τέλος του
Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου:
Εικόνα
αριστερά: Τα στελέχη της Στρατιωτικής Υπηρεσίας Βαλλιστικών Πυραύλων (ABMA - Army Ballistic Missile Agency) το 1956. Ο Hermann Oberth (μπροστά), ο Ernst Stuhlinger (καθιστός, αριστερά), ο Υποστράτηγος
H.N. Toftoy (όρθιος, αριστερά), ο Wernher von Braun (καθιστός, δεξιά), και ο Eberhard Rees (όρθιος, δεξιά). Ο Stuhlinger, ο von Braun και ο Rees ανήκαν στο Project Paperclip, το πρόγραμμα που έφερε γερμανούς
επιστήμονες στις ΗΠΑ μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Oberth ήρθε στις ΗΠΑ αργότερα, για να
εργαστεί για τον πρώην φοιτητή του, τον von Braun. Ο Toftoy, ο Αμερικανός αξιωματικός, φαίνεται
σαν δεσμοφύλακας μιας ελίτ ομάδας αιχμαλώτων πολέμου. Στην εικόνα δεξιά ο von Braun το 1941 με γερμανούς αξιωματικούς.
