Πηγή: Εικόνες (Κύπρος) - τεύχος 46, Φεβρουάριος 1978 - Περιοδικό Ιπτάμενοι Δίσκοι, τεύχος 3
«Αυτό που είδα δεν ήταν ελικόπτερο. Δεν ξέρω τι είναι. Δεν φοβήθηκα. Έχω δει πολλά ελικόπτερα γιατί οι Άγγλοι έρχονται με αυτά εδώ στο χωριό μας και κάνουν γυμνάσια έξω από την πόρτα μας. Αυτό που είδα με τον ξάδερφο μου δεν μπορώ να πω τι είναι. Πάντως δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα στην ζωή μου. Ούτε σε εφημερίδες ούτε σε περιοδικά, ούτε στην τηλεόραση έχω δει τέτοιο πράγμα. Στους μόνους που έχω μιλήσει είναι στην αστυνομία. Στους χωριανούς δεν έχω πει ακόμα τίποτε. Ξέρω ότι ο καθένας θα πει το λόγο του, ότι θέλει ο καθένας ας πει. Εγώ βάζω το χέρι μου στην φωτιά ότι είδα αυτό το πράγμα. Στην αστυνομία είπαμε ακριβώς ότι είδαμε..»
Αυτά τα λόγια που αψηφούν τον κίνδυνο της γελοιοποίησης, βγαίνουν από το στόμα ενός απλού ανθρώπου: του Γιάγκου Νίκου, 41 χρόνων, εργάτη στις οικοδομικές δουλειές του εργολάβου Κακή στην Πάφο, νυμφευμένου και πατέρα τεσσάρων παιδιών. Ο Νίκου μαζί με τον ξάδερφό και συγχωριανό του Σάββα Σπύρου, 30 χρόνων, πλασιέ σε ξυλεμπορικό κατάστημα στην Πάφο, είδαν την Πέμπτη στις 4 Ιανουαρίου 1978, μεταξύ 5:30 – 6 το πρωί ένα ΑΤΙΑ στο χωριό τους. Τι σπίτι του Νίκου είναι το τελευταίο στην άκρη του Αμπελίτη και απέχει περίπου 200 μέτρα από εκείνο του ξαδέλφου του. Όπως κάθε πρωινό, τις εργάσιμες μέρες, πήγε περπατητός στο σπίτι του ξαδέρφου του για να πάνε με το αυτοκίνητο του τελευταίου στις δουλειές τους στην Πάφο.
Στο εσωτερικό υπήρχαν μικρά κόκκινα φώτα
Τη στιγμή που πρωτοείδαν το ΑΤΙΑ ο Σπύρου καθόταν στην θέση του οδηγού και προσπαθούσε να ξεκινήσει το αυτοκίνητο. «Στάρταρε», αλλά το αυτοκίνητο δεν ξεκινήσουμε, και ο Νίκου, με μισάνοικτη την πόρτα του συνοδηγού και το αριστερό πόδι στο χώμα προσπαθούσε να το σπρώξει. Και τότε, αφηγείται ο Νίκου: «…είδαμε ψηλά στον ουρανό και σε απόσταση 100 μέτρων από εμάς ένα δυνατό φως που είχε σχήμα φέρετρου: μήκος 4 μέτρα – το συγκρίνω με το μήκος ενός δωματίου – και πλάτος ένα με ενάμιση, ίσως δύο μέτρα. Δεν έκανε θόρυβο. Εξωτερικά το χρώμα του ήταν ξανθό χρυσαφί ενώ εσωτερικά πιο κόκκινο. Το πράγμα αυτό σπινθήριζε και τρεμόσβηνε σαν τα βεγγαλικά και στις άκρες του το φως ήταν πιο λευκό. Ήταν ακίνητο σε ύψος ενός σπιτιού περίπου, λίγο πιο ψηλά, δεν μπορούσα να καθορίσω ακριβώς. Μέσα σε αυτό το φωτεινό αντικείμενο υπήρχαν μικρά φώτα σαν αστεράκια κολλημένα σχεδόν το ένα με το άλλο, και το χρώμα τους ήταν κόκκινο. Στη συνέχεια κι ενώ καθόμασταν στο αυτοκίνητο που ο ξάδερφος μου συνέχιζε να «σταρτάρει», χωρίς όμως να μπορεί να το ξεκινήσει, είδαμε το αντικείμενο να εξαφανίζεται, σαν να έσβησε. Και εν ριπή οφθαλμού το είδαμε πάλι σε απόσταση 100 μέτρων περίπου να βρίσκεται ακίνητο χωρίς να κάνει κανένα θόρυβο, πέντε μέτρα ανατολικά του χωριού μας, στο χώρο κοντά στην εκκλησία. Τώρα είχε σχεδόν στρογγυλό και χρώμα ομοιόμορφο χρυσαφί με άσπρο. Στη μέση υπήρχε ένας πιο μικρός φωτεινός κύκλος του ίδιου χρώματος αλλά πιο άσπρος σαν ομιχλώδης. Και δεν φαίνονταν τα «αστεράκια» που είδαμε την πρώτη φορά. Επειδή υπήρχε και αρκετή ομίχλη στο χωριό εκείνη την ώρα, δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν το φωτεινό αντικείμενο, σ’ αυτή τη δεύτερη φάση είχε ακουμπήσει στο έδαφος. Ίσως να βρισκόταν σε ύψος ενός περίπου μέτρου απ’ αυτό. Πάντως δεν σπινθήριζε όπως την πρώτη φορά».
Ο ξάδερφος του ξαναδοκίμασε να ξεκινήσει το αυτοκίνητο αλλά μάταια.
«Σ’ αυτή τη θέση το αντικείμενο έμεινε ένα μέχρι δύο λεπτά περίπου. Και απότομα εξαφανίστηκε. Αλλά: Σχεδόν αμέσως το ξανάδαμε ψηλά στον ουρανό σε ύψος περίπου 200 μέτρων, πιο ανατολικά όμως από την πρώτη φορά. Είχε και πάλι σχήμα φέρετρου και ο φωτισμός του ήταν όπως την πρώτη φορά. Εξωτερικά το χρώμα του ήταν χρυσαφί ξανθό, ενώ εσωτερικά πιο κόκκινο. Σπινθήριζε και τρεμόσβηνε αν τα βεγγαλικά και στις άκρες του το φως ήταν πιο λευκό. Μέσα του υπήρχαν μικρά φώτα σαν αστεράκια κολλημένα σχεδόν το ένα με το άλλο. Το χρώμα τους ήταν κόκκινο. Και πάλι ήταν αθόρυβο. Ύστερα από ένα μέχρι δύο λεπτά εξαφανίστηκε τελείως χωρίς θόρυβο. Τότε ο ξάδερφός μου «στάρταρε» ξανά, και το αυτοκίνητο ξεκίνησε».
