Ο Alan Bean
ήταν ο τέταρτος άνθρωπος που περπάτησε στο φεγγάρι, και ο πρώτος Αμερικανός που
έζησε σε ένα διαστημικό σταθμό. Σε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του είχε
αφοσιωθεί στις διαστημικές αποστολές. Αφού όμως άφησε πίσω του τα διαστημικά
ταξίδια, ασχολήθηκε με την τέχνη της ζωγραφικής. Απεβίωσε σε ηλικία 86 ετών, το
Σάββατο 26 Μαΐου στο Houston.
Μετά και από αυτή την απώλεια, μετράμε να βρίσκονται εν ζωή μόνο 4 άνθρωποι που
περπάτησαν στο φεγγάρι. Ο Buzz Aldrin, σε ηλικία 88 ετών, ο Dave Scott, σε
ηλικία 85 ετών, ο Charlie Duke σε ηλικία 82 ετών, και ο Harrison Schmitt σε
ηλικία 82 ετών. Οι άλλοι 8 που πήραν μέρος στο πρόγραμμα Apollo, τις δεκαετίες
του 1960 και 70, έχουν φύγει από την ζωή, όπως και οι 7 αστροναύτες του διαστημικού
προγράμματος Mercury. O Bean γεννήθηκε στις 15 Μαρτίου του 1932 στο Wheeler του
Texas. Απέκτησε το πτυχίο μηχανικού από το University of Texas το 1955. Έπειτα
βρέθηκε στο ναυτικό των ΗΠΑ, και αργότερα έγινε αεροπόρος και στην συνέχεια
πιλότος δοκιμών (test pilot) – έφτασε τις 5.500 ώρες πτήσης με 27 διαφορετικούς
τύπους αεροπλάνων. Η NASA τον επέλεξε ως μέλος της τρίτης ομάδας αστροναυτών
της (1 από τους 14) το 1963. Ο Bean πέρασε την εκπαίδευση αστροναύτη, και
αργότερα του ανατέθηκε η πλοήγηση της σεληνάκατου του Apollo 12. Αυτή
διεκπεραιώθηκε τον Νοέμβριο του 1969, και ήταν η δεύτερη αποστολή της NASA προς
την επιφάνεια του φεγγαριού.
Apollo 12
Ο Απόλλων 12, ήταν η δεύτερη επανδρωμένη αποστολή που
προσγειώθηκε στη Σελήνη, και η οποία σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε για προσγείωση
ακριβείας στην σεληνιακή επιφάνεια στις 19 Νοεμβρίου 1969, στην περιοχή του
Ωκεανού των Καταιγίδων. Η διαδικασία προσσελήνωσης ήταν μια ιδιαίτερα δύσκολη
υπόθεση, καθώς οι αστροναύτες έπρεπε να προσγειωθούν σε κοντινή απόσταση από το
σημείο-στόχο, το διαστημικό σκάφος Surveyor III που είχε προσγειωθεί στη Σελήνη
στις 20 Απριλίου του 1967 στην βορειοδυτική εσωτερική πλαγιά ενός κρατήρα. Η
προσγείωση ακριβείας έγινε χρησιμοποιώντας την αυτόματη καθοδήγηση, με μικρές
μόνο χειροκίνητες διορθώσεις που απαιτούνταν σε τελικές φάσεις της καθόδου.
Αυτή η προσγείωση ακριβείας είχε μεγάλη σημασία για το μελλοντικό σεληνιακό
πρόγραμμα εξερεύνησης, γιατί τα σημεία προσγείωσης σε ανώμαλο έδαφος
παρουσίαζαν μεγάλο επιστημονικό ενδιαφέρον. Η προσγείωση στέφθηκε με επιτυχία,
και η σεληνάκατος ακούμπησε στο εσωτερικό χείλος του κρατήρα σε μία απόσταση
600 ποδιών (183 μέτρα) από το διαστημικό βολιστήρα Surveyor III. Τρεις ώρες
μετά την προσγείωση, το πλήρωμα άρχισε τις προετοιμασίες για την έξοδο στη
σεληνιακή επιφάνεια. Κατά τη διάρκεια των δύο περιόδων δραστηριότητας εκτός
οχήματος, (η συνολική διάρκεια ήταν 7,5 ώρες), οι αστροναύτες είχαν πολύ
συγκεκριμένες εργασίες για να ολοκληρώσουν. Η αποστολή του Απόλλων 12 παρείχε
άλλωστε την πρώτη ευκαιρία να μελετηθεί η Σελήνη εκτενώς σε ακτίνα 0,5
χιλιομέτρων από την περιοχή προσεδάφισης, και να παρατηρήσουν άμεσα
επιστημονικά φαινόμενα στην επιφάνεια της. Μεταξύ αυτών ήταν να συλλέξει
σεληνιακά δείγματα, να αναπτύξει διάφορα πειράματα, και να εξετάσει και να
φωτογραφίσει τη σεληνιακή επιφάνεια. Τα αποτελέσματα ορισμένων πειραμάτων, το
πλήρωμα τα εξέπεμψε με σήμα στη Γη, ενώ άλλα τα μετέφεραν στη Γη για
εργαστηριακή ανάλυση. Όπως φαινόταν μέσα από τηλεσκόπια, η περιοχή προσγείωσης
του Απόλλων 12 είχε λιγότερους κρατήρες και ένα ελαφρώς πιο κόκκινο χρώμα από
το χώρο προσγείωσης του Απόλλων 11. Θεωρήθηκε ότι οι βράχοι στην περιοχή
προσεδάφισης του Απόλλων 12 ήταν
νεότεροι και διαφορετικοί ως προς τη χημική σύνθεση από τα βράχια στην
περιοχή προσεδάφισης του Απόλλων 11. Ο Απόλλων 12 επέστρεψε με 34 κιλά
δείγματα, συμπεριλαμβανομένων 45 βράχων και αρκετούς σωλήνες με υλικό από βάθος
40 εκατοστών κάτω από την επιφάνεια. Αυτό το υλικό επιβεβαίωσε τις προσδοκίες
πριν την αποστολή, αλλά έθεσε και κάποια νέα ερωτήματα. Δευτερεύων στόχος ήταν
η ανάκτηση τμημάτων του διαστημικού οχήματος Surveyor III ώστε να εξεταστούν οι
επιπτώσεις της μακροχρόνιας έκθεσης στο σεληνιακό περιβάλλον.
