Τα πλανητικά συστήματα
που διαθέτουν ένα γιγάντιο πλανήτη ακριβώς έξω από την ζώνη αστεροειδών είναι
πολύ πιο πιθανά να αναπτύξουν πολύπλοκες μορφές ζωής στους παρόμοιους με τη Γη
πλανήτες τους.
Τα τρία πιθανά σενάρια για την εξέλιξη της ζώνης των αστεροειδών. Στην
κορυφή ένας πλανήτης μεταναστεύει μέσω της ζώνης των αστεροειδών σκορπώντας
υλικό και αναστέλλοντας το σχηματισμό ζωής σε άλλους πλανήτες. Στο δεύτερο
σενάριο, ο πλανήτης κινείται ελαφρώς προς τα μέσα, αλλά είναι ακριβώς έξω από
την ζώνη των αστεροειδών. Στην τρίτη εικόνα, ο μεγάλος πλανήτης δεν
μετακινείται δημιουργώντας μια τεράστια ζώνη αστεροειδών. (Φωτογραφία: NASA,
ESA και Α. Feild του STScI)
Σύμφωνα με τον Ιταλό
αστρονόμο Μάριο Λίβιο, περίπου το 4% των πλανητικών συστημάτων που έχουν
ανακαλυφθεί ικανοποιούν αυτή τη συνθήκη, και οι επιστημονικές μελέτες και
ερευνητικές αποστολές θα πρέπει να τους δώσουν άμεση προτεραιότητα.
Ο δρ. Λίβιο, σε συνεργασία
με την Ρεμπέκα Μάρτιν του Πανεπιστημίου του Κολοράντο δημοσίευσαν πρόσφατα μία
μελέτη που υποστηρίζει ότι οι αστεροειδείς αποτελούν το μυστικό για την
εκκίνηση και εξέλιξη ζωής σε βραχώδεις πλανήτες όπως η Γη. Τα ευρήματά τους
βασίζονται στην ανάλυση θεωρητικών μοντέλων και προηγούμενες παρατηρήσεις
μεγάλων πλανητών με μάζα παρόμοια του Δία, που βρίσκονται κοντά σε νεαρά άστρα
και ζώνες αστεροειδών.
Οι αστεροειδείς είναι
πιθανό να οδήγησαν στη δημιουργία νερού και οργανικών ενώσεων στον πλανήτη μας.
Επιπλέον είναι πιθανό περιστασιακές συγκρούσεις αστεροειδών να τροποποίησαν το
περιβάλλον τόσο, ώστε να επιταχύνθηκε η βιολογική εξέλιξη των ειδών προκειμένου
να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες.
Παρ' όλα αυτά, η
σύγκρουση που οδήγησε στην εξαφάνιση των δεινοσαύρων 65 εκατομμύρια χρόνια
πριν, είναι πιο πιθανό να προκλήθηκε από κομήτη και όχι από αστεροειδή, γεγονός
που προσθέτει και άλλες μεταβλητές στην θεωρία του δρ. Λίβιο.
Η ζώνη αστεροειδών του
ηλιακού μας συστήματος βρίσκεται στην περιοχή μεταξύ του ’ρη και του Δία, και
περιέχει εκατομμύρια βράχων και πετρωμάτων. Είναι αρκετά κοντά στη λεγόμενη
«γραμμή χιονιού», το σύνορο της κρύας περιοχής όπου υλικά όπως ο πάγος είναι
αρκετά μακριά από τον Ήλιο και διατηρούνται ανέπαφα. Όταν το ηλιακό μας σύστημα
σχηματιζόταν, το μείγμα πάγου, βράχων και μετάλλων πέρα από τη «γραμμή χιονιού»
παρείχε αρκετό υλικό για τον σχηματισμό γιγαντιαίων πλανητών όπως ο Δίας.
Η ισχυρή βαρυτική δύναμη
του Δία απέτρεψε τα γειτονικά υπολειπόμενα υλικά από το να ενωθούν και να
σχηματίσουν άλλους πλανήτες, και έτσι δημιουργήθηκε η ζώνη αστεροειδών. Συνεπώς
είναι κοινό φαινόμενο η ζώνη αστεροειδών να βρίσκεται και σε άλλα συστήματα
κοντά στην αντίστοιχη «ζώνη χιονιού».
Όσον αφορά την αναζήτηση
κατοικήσιμων πλανητών, οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι έως τώρα οι αναζητήσεις
έχουν αναλωθεί σε «κοντινές» αποστάσεις της τάξεως των 10 ετών φωτός, ενώ θα
έπρεπε να επικεντρωθούν αρκετά πιο μακριά, από τη στιγμή που ο γαλαξίας μας
έχει διάμετρο 100.000 ετών φωτός.
naftemporiki.gr
