Απαγωγές από εξωγήινους: της Susan Blackmore

                                            της Dr. Susan Blackmore

Η Susan Blackmore είναι ανεξάρτητη συγγραφέας, λέκτορας και καθηγητής  επισκέπτης στο Πανεπιστήμιο του Plymouth. Έχει πτυχίο στην ψυχολογία και τη φυσιολογία από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, και μεταπτυχιακό και διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο του Surrey στην Αγγλία. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα περιλαμβάνουν την εξελικτική θεωρία, τη συνείδηση και το διαλογισμό.

Από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 60 όλο και περισσότερα άτομα ισχυρίζονται ότι όχι μόνο βλέπουν UFO  αλλά και ότι έχουν μεταφερθεί πάνω σε διαστημόπλοια παρά τη θέληση τους. Αν και οι λεπτομέρειες διαφέρουν, πολλές από αυτές τις περιπτώσεις φαίνονται να εξελίσσονται με τον ίδιο τρόπο. Το πιο εκπληκτικό πάντως είναι ο πανομοιότυπος ισχυρισμός ότι μετά την εμφάνιση ενός UFO τα θύματα ξαφνιάζονται διαπιστώνοντας ότι έχουν περάσει μια και δυο ώρες χωρίς να θυμούνται τι είχε γίνει στο διάστημα αυτό. Στις επόμενες μέρες ή και μήνες έχουν εφιάλτες αναλαμπές της μνήμης ή τρομερή υπερένταση. Τελικά αρχίζουν να θυμούνται  - είτε φυσιολογικά είτε μετά από ύπνωση- ότι κατά το διάστημα του χαμένου χρόνου είχαν απαχθεί από εξωγήινους.

Οι σκεπτικιστές θεωρούν αυτές τις μαρτυρίες που συχνά μιλάνε για ενδελεχή σωματική εξέταση των θυμάτων ή ακόμα και γονιμοποιήσεις μερικών γυναικών από εξωγήινους, σαν εντελώς ψεύτικες ή οφειλόμενες σε αυταπάτες. Από το άλλο μέρος ερευνητές UFO ισχυρίζονται πως αν οι ιστορίες των απαγωγών είναι αληθινές, οι εξωγήινοι πρέπει να ασχολούνται με μακροχρόνιες μελέτες των ανθρώπων και να πραγματοποιούν γενετικά πειράματα με σκοπό να δημιουργήσουν μιγάδες ανθρώπων – εξωγήινων. Μερικοί αναφέρουν συναντήσεις με εξωγήινους στο σπίτι τους, οι περισσότεροι όμως λένε ότι αυτό συνέβη καθώς οδηγούσαν τη νύχτα σε σκοτεινούς έρημους δρόμους. Πιστεύουν ότι είδαν κάποιο φωτεινό ιπτάμενο αντικείμενο να περνά  πάνω από το αυτοκίνητο τους ή να αιωρείται σε ορισμένη απόσταση ή ακόμα είχαν την αίσθηση ότι κάποιος τους παρακολουθούσε. Καθώς συνέχιζαν το ταξίδι τους, ένοιωθαν να φεύγει το τιμόνι από τον έλεγχο τους, το αυτοκίνητο να παρασύρεται από κάποια εξωτερική δύναμη και τελικά να βγαίνει έξω από το δρόμο.

Αυτά θυμάται και ο Στίβεν Κίλμπερν, φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Μέρυλαντ, που υποτίθεται ότι υπήρξε θύμα απαγωγής το 1973. Υπνωτισμένος ανέφερε ότι είδε δυο φώτα στον ουρανό να περνάνε πάνω από το δρόμο και τα δέντρα.  «βλέπω την σκιά ενός αντικειμένου. Κατεβαίνω το λόφο και τελικά φτάνω στο σημείο που νομίζω ότι θα το βρω. Φρενάρω γιατί στην πραγματικότητα δεν θέλω να το πλησιάσω. Το αυτοκίνητο όμως παρασύρεται δεξιά με μεγάλη δύναμη, λες και το τραβά κάποιος μεγάλος μαγνήτης».

Λίγο πριν σταματήσει το αυτοκίνητο ενός θύματος το ηλεκτρικό του σύστημα αχρηστεύετε με μυστηριώδη τρόπο. Το ραδιόφωνο γεμίζει παράσιτα και μετά σβήνει η μηχανή. Ο οδηγός προσπαθεί απεγνωσμένα να βάλει μπρος, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Όλα τα θύματα απαγωγής λένε ότι φοβήθηκαν καθώς είδαν να τους πλησιάζουν τα παράξενα όντα. Σε λίγο βρίσκονται πάνω σε ένα τραπέζι, «σ` ένα μικρό χειρουργείο». Τόσο η Μπέτι Χιλλ όσο και η Μπέτι Άντερσον, άλλα δυο θύματα υποτιθέμενων απαγωγών, ισχυρίζονται ότι εξετάστηκαν με κάποιο μηχάνημα από το οποίο  προεξείχαν μακριά σύρματα με άκρες σαν βελόνες. Με μια από αυτές τις βελόνες τρυπήθηκε ο αφαλός των δυο γυναικών για να γίνει τεστ εγκυμοσύνης – όπως είπαν οι απαγωγείς της Μπέτι Χίλλ. Μερικοί ερευνητές των UFO ερμηνεύουν αυτή τη διαδικασία σαν προσπάθεια αφαίρεσης ωαρίων από τα αναπαραγωγικά όργανα των δυο γυναικών.

Κι οι άντρες όμως αναφέρονται σε παρόμοιες εμπειρίες. Μερικοί μίλησαν για αναγκαστικές σεξουαλικές επαφές με εξωγήινα θηλυκά πλάσματα και ορισμένοι θυμούνται ότι τοποθετήθηκαν σε ειδικό μηχάνημα για την απόσπαση δειγμάτων σπέρματος.

Οι πιο συνταρακτικές περιπτώσεις πάντως αφορούν νέες κοπέλες που υπέστησαν ένα είδος τεχνητής γονιμοποίησης στη διάρκεια της υποτιθέμενης απαγωγής τους. Έμειναν  έγκυες αργότερα όμως ανακάλυψαν ότι δεν ήταν πια. Με τη βοήθεια υπνωτισμού οι γυναίκες αυτές θυμήθηκαν μια δεύτερη συνάντηση με εξωγήινους και μια δεύτερη γυναικολογική εξέταση. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι αυτή τη φορά τους αφαιρέθηκε το έμβρυο.

Oι προσωπικές αναφορές για απαγωγές αυξήθηκαν μετά από την δημοσίευση των βιβλίων του Budd Hopkins, Missing Time (Χαμένος Χρόνος, 1981), Intruders (Εισβολής, 1987), Whitley Strieber`s  Communion (Η Κοινότητα, του Whitley Strieber 1987). Υπάρχει μεγάλη ποικιλία μεταξύ των αναφορών, αλλά πολλές από αυτές ταιριάζουν σε ένα κοινό πρότυπο.  Ο Dan Wright (1994), συνόψισε 317 εγγραφές από υπνωτικές συνεδρίες και συνεντεύξεις από 95 διαφορετικές περιπτώσεις καταλήγοντας στο ότι «πολυάριθμοι τύποι οντοτήτων έχουν επισκεφτεί τον πλανήτη μας με κάποια κανονικότητα. Ωστόσο ο τύπος των Gray είναι καθαρά το πιο συνηθισμένο είδος και στην διάρκεια των χρόνων προέκυψε μια στερεότυπη αναφορά του.  Η εμπειρία ξεκινά συνήθως με ένα έντονο μπλε η λευκό χρώμα ένας παλλόμενος ήχος σαν βουητό, άγχος ή φόβος και η αίσθηση μιας ανεξήγητης παρουσίας. Συνοδεύονται από την θέαση ενός σκάφους με λαμπρά φώτα και το άτομο μεταφέρετε ή αιωρείται προς το εσωτερικό του. Όταν βρεθεί μέσα στο σκάφος το άτομο πιθανότατα θα υποστεί διάφορες ιατρικές διαδικασίες που συχνά εμπλέκουν την αφαίρεση ωαρίων ή σπέρματος και την εμφύτευση μικροσκοπικών αντικειμένων σε κάποιο σημείο του σώματος. Η επικοινωνία με τους εξωγήινους είναι συνήθως τηλεπαθητική.

Πως θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε αυτά τα γεγονότα;

Κάποιοι απαχθέντες ανακαλούν τις εμπειρίες τους αυτόματα, και κάποιοι άλλοι κάτω από την επίδραση ύπνωσης. Γνωρίζουμε ότι οι αναμνήσεις μπορούν να τροποποιηθούν ή ακόμα και να δημιουργηθούν εκ νέου κάτω από την επίδραση της ύπνωσης, ή της πίεσης που ασκείται κατά τη διάρκεια μιας διερευνητικής  διαδικασίας ή επαναλαμβανόμενων ερωτήσεων. Μήπως οι αναμνήσεις των απαχθέντων δημιουργούνται με τέτοιους τρόπους; Ωστόσο υπάρχουν πολλές αναφορές για συνειδητή ανάκληση απαγωγής χωρίς τη μεσολάβηση ύπνωσης.

Μια άλλη θεωρία υποστηρίζει ότι οι απαχθέντες είναι άτομα νοητικά ασθενείς. Αλλά αυτή η υπόθεση δεν υποστηρίζετε σε μεγάλο βαθμό από την βιβλιογραφία που υπάρχει για το πεδίο. Εντούτοις οι Bloecher, Clamar και Hopkins (1985) βρήκαν ευφυΐα παραπάνω από το μέσω όρο και κανένα δείγμα σοβαρής παθολογίας σε 9 άτομα που ισχυρίζονταν ότι είχαν απαχθεί.   Ο Parnel το 1988 δεν βρήκε κανένα στοιχείο ψυχοπαθολογίας σε 225 άτομα που εξέτασε και όπου είχαν αναφέρει ότι είδαν UFO χωρίς να έχουν απαχθεί από αυτά.                                                                 

Έχει ακόμα προταθεί η αστάθεια του κροταφικού λοβού. Σύμφωνα με τους Persinger,  και Makarec (1987), άνθρωποι με σχετικά ασταθείς κροταφικούς λοβούς είναι πιο επιρρεπής στη φαντασία και είναι πιο πιθανό να αναφέρουν μυστηριακές ή εξωσωματικές εμπειρίες, οράματα και ψυχικές εμπειρίες. Ωστόσο οι έρευνες του Spanos και των συνεργατών  του δείχνουν ότι δεν υπάρχει διαφορά στην αστάθεια του κροταφικού λοβού μεταξύ τον ατόμων που εξέτασαν για αναφορές UFO και των ομάδων ελέγχου. Ακόμα ο Cox (1995), συνέκρινε μια ομάδα από 12 Βρετανούς απαχθέντες με 2 ομάδες ελέγχου και επίσης δεν βρήκε διαφορές στην αστάθεια του κροταφικού λοβού.