Στις 27 Νοεμβρίου 1979 τα ραντάρ του Αιγαίου έπιασαν στις
οθόνες τους, έναν άγνωστο ιπτάμενο στόχο που πλησίαζε από τα ανατολικά από τη
μεριά της Τουρκίας. Η πρώτη εντύπωση ήταν ότι επρόκειτο για αεροπλάνο. Δεν θα
πρέπει να ήταν αεριωθούμενο, γιατί είχε πολύ χαμηλή ταχύτητα κάπου 150-160 μίλια
την ώρα. Ένα πολεμικό τζετ μπορεί θεωρητικά να σταθεί στον αέρα σʼ αυτή την
ταχύτητα αλλά μόνο θεωρητικά ή μόνο αν δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά, όταν
δηλαδή έχει για εναλλακτική λύση την άμεση πτώση. Είναι γενικά η κατώτερη
επιτρεπτή ταχύτητα, που δεν εφαρμόζεται στη πράξη και μάλιστα νύχτα. Όπως και
να έχουν τα πράγματα, ένας άγνωστος στόχος είναι άγνωστος στόχος. Από το κέντρο
της Λάρισας ειδοποιήθηκε η βάση, όπου έδρασαν τα δύο Μιράζ επιφυλακής. Αν και
το όνομα της βάσης είναι γνωστό δεν το αναφέρω επειδή πιθανόν να είναι απόρρητη
πληροφορία και η αποκάλυψή της δεν χρησιμεύει σε τίποτα την έρευνά μας.
Επιπλέον, καλό είναι να περιοριζόμαστε στα δικά μας χωράφια σε αυτές τις
ιστορίες. Τα δύο Μιράζ επιφυλακής απογειώθηκαν αμέσως και γρήγορα το αντικείμενο
ήταν «locked» στα δικά τους ραντάρ, δηλαδή το είχαν πιάσει και το ακολουθούσαν
αυτόματα. Τώρα ένας στόχος στο ραντάρ μπορεί να μην είναι κάτι το πραγματικό,
αλλά ένα είδος παρασίτου ή κάποιο φυσικό φαινόμενο. Αυτό μάλιστα είναι ένας
ισχυρισμός πολλών όσων θέλουν να δεχτούν την αντικειμενική ύπαρξη των UFOʼs.
Αλλά υπάρχουν τρόποι ελέγχου, ιδιαίτερα όταν ο στόχος υπάρχει σε πολλά ραντάρ.
Και τα τεστ αυτά έγιναν όχι μία αλλά πολλές φορές από τους πιλότους. Ναι, το
αντικείμενο ήταν πραγματικό αντικείμενο. Γιʼ αυτό δεν υπήρχε αμφιβολία. Η
διαφορά ταχυτήτων τους – ένα θετικό «overtake» - έδειχνε ότι θα μπορούσαν να το
φτάσουν για αναχαίτιση. Αλλά τα πράγματα στη πράξη αποδείχθηκαν διαφορετικά. Σε
απόσταση 2 μιλίων από το στόχο, το άγνωστο αντικείμενο ανέπτυσσε ταχύτητα που
ισοφάριζε εκείνη των καταδιωκτικών και διατηρούσε μαζί τους την ίδια απόσταση.
Φαντάζομαι ότι θα ήταν εκνευριστικό για τους πιλότους. Το αντικείμενο έπαιζε
σχεδόν μαζί τους. Ούτε έφευγε, ούτε άφηνε να πλησιάσουν. Το κυνηγητό αυτό στον
νυχτερινό ουρανό κράτησε αρκετή ώρα. Το αντικείμενο δεν απομακρυνόταν καν αλλά
κρατούσε λίγο πολύ την κυκλική πορεία με τα καταδιωκτικά «κολλημένα» σε δύο
μίλια. Τα Μιράζ συνέχισαν όμως την καταδίωξη μέχρι που οι δείκτες των καυσίμων
ειδοποίησαν τους πιλότους ότι έπρεπε να αφήσουν το παιχνίδι στη μέση. Πήραν το
δρόμο της επιστροφής άπρακτοι ενώ το αντικείμενο συνέχιζε να κόβει γαλήνια
βόλτες στην ίδια γενικά περιοχή. Στη βάση μετά την επιστροφή των Μιράζ
αντέδρασαν κεραυνοβόλα. Δύο ακόμη Μιράζ – που δεν είχαν υπηρεσία – εφοδιάστηκαν
ταχύτατα με καύσιμα και πυρομαχικά – οι πιλότοι κλήθηκαν επειγόντως για
υπηρεσία και σε ελάχιστο χρόνο βρέθηκαν στο νυχτερινό ουρανό πετώντας πίσω από
τον άγνωστο επισκέπτη. Η ιστορία της δεύτερης καταδίωξης ήταν σχεδόν
πανομοιότυπη με τη πρώτη. Με μια μικρή διαφορά : Το άγνωστο αντικείμενο δεν
ήταν τώρα ένα αλλά τρία! Και για μια ακόμη φορά περιοριζόταν – περιφρονητικά
σχεδόν – να αναπτύσσουν λίγο μεγαλύτερη ταχύτητα από τα καταδιωκτικά όταν
εκείνα πλησίαζαν στην ακτίνα των δύο μιλίων, μια απόσταση χαρακτηριστική από
πολλές παρόμοιες περιπτώσεις και σε άλλα μέρη του κόσμου. Αποτέλεσμα; Δύο ακόμη
Μιράζ πίσω στη βάση με άδεια ντεπόζιτα. Στην περίπτωση αυτή οι πιλότοι δεν
είχαν οπτική επαφή με το αντικείμενο ή αντικείμενα. Βράδυ στα δύο μίλια δεν
διακρινόταν και πολλά πράγματα. Ένας και μόνο πιλότος μπορούσε να διακρίνει ένα
αβέβαιο κόκκινο σχήμα αλλά δεν πρόλαβε να διακρίνει λεπτομέρειες.
ΠΗΓΗ: Σωκράτης Αικατερινίδης, Εξωγήινα Όντα στην Ελλάδα
(Τόμος 1ος)
