Η μαρτυρία προέρχεται από τον Ταξίαρχο ε.α της πολεμικής
αεροπορίας Β. Μιχαλακόπουλο, ο οποίος έχει καταγράψει την εμπειρία του και τις
απόψεις του σχετικά με αυτό το θέμα σε μια σειρά άρθρων που ξεκινούν την
2/5/1988 στην εφημερίδα της Πελοποννήσου «ΑΥΓΗ». Μάλιστα όπως ισχυρίζεται, όταν
αντίκρισε το ΑΤΙΑ σε μικρή απόσταση από το στρατιωτικό αεροπλάνο του, κατόρθωσε χάρη στην ετοιμότητα
και ψυχραιμία που επέδειξε να το φωτογραφίσει, όπως γράφει αναλυτικά η παραπάνω
εφημερίδα. Ο κυβερνήτης του «Άλμπατρος» κ. Β. Μιχαλακόπουλος συνεχίζει την
αφήγηση του: «επέστρεφα από ειδική αποστολή, το ανοιξιάτικο σούρουπο είχε
σκορπίσει λίγα λευκά συννεφάκια στον ουρανό της νοτιοανατολικής γωνιάς της
Δωδεκανήσου και τίποτα δεν πρόδιδε ότι σε λίγο θα γίνουμε αυτόπτες μάρτυρες της
πιο πολυσυζητημένης και μυστηριώδους παρουσίας ιπτάμενων αντικειμένων, που
διασχίζουν «ινκόγκνιτο» τους ουρανούς όλων των χωρών του κόσμου και που μέχρι
σήμερα δεν κατορθώσαμε να διακριβώσουμε την ταυτότητα τους. Πορεία βόρεια, ορατότητα
καλή, ύψος 2.500 πόδια, και ο ήχος των κινητήρων ρυθμικός, με απαλότητα που
πρόδιδε την άριστη λειτουργιά τους, αν και είχαμε συμπληρώσει στον αέρα πολλές
ώρες. Στα ακουστικά έφτασε η φωνή του ελεγκτού ραντάρ, που από την
ενδοσυνεννόηση με ενημέρωσε ότι από βορειοανατολικά προς νοτιοδυτικά μας
προσεγγίζει άγνωστος στόχος, στο ίδιο ύψος και σε απόσταση 5 ναυτικών μιλίων
περίπου. Το είδος της αποστολής προέβλεπε την ύπαρξη φορητής κάμερας με
ειδικούς φακούς και τοποθετημένη δίπλα μας. Γρήγορα ψάξαμε τον ουρανό δεξιά μας
με τον συγκυβερνήτη, που με μια φωνή είπαμε «τι είναι αυτό;». Περιμέναμε να
εντοπίσουμε κάποιο αεροπλάνο των γειτόνων και «συμμάχων» μας, συνηθισμένοι από
τις καθημερινές τσάρκες τους στα εναέρια οικόπεδα μας. Με έκπληξη και με ετοιμότητα
είπα στον συγκυβερνήτη να χειριστεί εκείνος το αεροπλάνο και με την κάμερα
τράβηξα την πρώτη φωτογραφία ενός ιπτάμενου «μανιταριού» χωρίς τον κορμό του.
Γρήγορα όπλισα πάλι την μηχανή αλλά ο στόχος ήταν αδύνατο να παρακολουθηθεί,
λόγω αστραπιαίας μεταβολής της ταχύτητας του και μάλλον έγινε φωτεινότερος, που
τόσο εναργώς φαίνεται στο μεσοδιάστημα των φωτογραφιών. Πέρασαν έτσι 20-30
δευτερόλεπτα και η δεύτερη φωτογραφία το συνέλαβε μεταξύ της πόλεως της Ρόδου
και του βουνού Αττάβυρος, δηλ. 6 μίλια μακριά μας. Με τον συγκυβερνήτη είχαμε
ιδιαίτερη συζήτηση, όμως ενημερώσαμε τον ελεγκτή ραντάρ και τους άλλους ότι
κάποιο αεροπλάνο πήγαινε για προσγείωση στο Παραδείσι της Ρόδου (πολιτικό
αεροδρόμιο). Δεν έπρεπε να αποκαλύψουμε οτιδήποτε γιατί είχαμε και άλλες προηγούμενες
εμπειρίες από ειδικές αποστολές με ασυνήθιστους για μας εντοπισμούς στη
θάλασσα. Όπως προανέφερα το UFO
είχε σχήμα ομπρέλας μανιταριού, που η πάνω επιφάνεια του δεν ήταν ακριβώς λεία.
Υπήρχαν 3 προεξοχές στην πάνω επιφάνεια, ομαλές, λευκές, σε θέσεις 120 μοιρών,
που θα πρέπει να εξυπηρετούν τις τηλεπικοινωνίες τους. Στο αντίθετο μέρος της
κινήσεως του, μου φάνηκε ότι ο δίσκος δεν έκλεινε σε κύκλο, αλλά είχε μικρή
καμπύλη με τα κοίλα της προς τα μέσα (κολπίσκος). Στη μέση της περιφέρειας του
διακρινόταν περίγραμμα που διαχώριζε το δίσκο σε δυο καπάκια, τα οποία έφεραν
κάθετες προς το κεντρικό περίφραγμα. Με την απότομη μεταβολή της ταχύτητας του
δεν άφησε ίχνη συμπυκνώσεως με μαύρα η λευκά καυσαέρια. Όμως μια ελαφριά λευκή γραμμή το ακολούθησε για
μερικά δευτερόλεπτα. Υποθέτω ότι η καύσιμη υλη που χρησιμοποιεί δεν είναι
γνωστή σε όλους. Αργότερα ο χειριστής του ραντάρ μου είπε ότι η οθόνη του
παρουσίασε ένα γαλάκτωμα που έδειχνε στόχους και δεν ήταν φωτεινή όπως πριν. Οι τηλεπικοινωνίες μας (ενδοσυνεννόηση)
παρουσίασαν προσωρινή διακοπή και παράσιτα.
ΠΗΓΗ: Σ. Αικατερινίδης, ΕΞΩΓΗΙΝΑ ΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ