Στο βιβλίο «Σαμιακά» του Επαμεινώνδα Σταματιάδη αναφέρει δυο
ενδιαφέρον περιστατικά που αφορούν την Σάμο: «..1866 την 1ην προς 2αν Νοεμβρίου
εν ω σκότος βαθύ εκάλυπτε το στερέωμα, αίφνης προς το δυσμικόν μέρος του
ορίζοντος, φως λαμπρόν ως το του ηλίου, εφώτισε πάσαν την νήσον. Εν τω μέσω του
μαγευτικού τούτου φωτός, άπειρη αστέρες φωτοβόλοι κατά διάφορας διευθύνσεις
εκτοξεοόμενοι εφαίνοντο καταπίπτοντες επί των κορυφών των ορέων και την
επιφάνειαν της θάλασσας. Το ουράνιον τούτον πυροτέχνημα διήρκεσεν επί δέκα
λεπτά..»
Σε ένα άλλο σημείο ο Σταματιάδης αφηγείται: Χρησιμεύουσι δε
οι διάττοντες αστέρες και εις απικάλυψιν κεκρυμμένων ιερών αντικειμένων.
Αυτόπτης δε μάρτυρας διαβεβαίοι ημάς ότι προ έτων εν ώρα νυκτός, είδε μετά και
άλλων, κατερχομένων εξ ουρανού εξ ου ήρτατο διά φωτεινής αλύσεως, σωρείαν
διαττόντων αστέρων εν σχήματι πολυελαίου όστις κατελθών έστη υπέρθεν μέρους
τινός. Ανασκαφής δ`αυτόθι της επιούσης γενομένης, ευρέθησαν τείχη ναού αρχαίου
και λείψανα διαφόρων εκκλησιαστικών σκευών..». Ένα ενδιαφέρον ακόμα απόσπασμα
μας μιλάει για πολλά φωτεινά αντικείμενα τα οποία ενώθηκαν σε μια μεγάλη
σφαίρα.. «1866- την 4ην Νοεμβριου: Μανθάνομεν δια των σκοπών, οίτινες
περιεφέροντο τη νύχτα, ότι μετά το μεσονύκτιον εφάνησαν εις τον ουρανό άστρα
πολλά λαμπερά και περιγράφουν ότι πρώτον εφάνη εν ξίφος, ακολούθως στέφανος και
τέλος, αυτοί οι αστέρες εσυγκρούοντο αναμεσόν τους, κάμνοντες μίαν λαμπράν
λάμψιν, όπου τέλος, ηνωθέντες έγιναν ως μία σφαίρα μεγάλη διευθυνόμενη προς
Ανατολάς. Μετά ταύτα διελύθησαν και διεσκορπίσθηκαν.