Οι δυνατότητες των διαστημικών ταξιδιών (του ερευνητή Πέτρου Καλλιοντζή)

Γράφει ο Πέτρος Σ. Καλλιοντζής

Ραδιοηλεκτρολόγος Β΄

τέως εκπαιδευτικός ΔΙΕΚ

Ερευνητής, μέλος της Ερ.Ε.Ν.Ζω

Συνέχεια από το αδημοσίευτο βιβλίο μου «Μήνυμα από το Άγνωστο»

Η τρίτη δεκαετία, του 20ου αιώνα, αποτελεί το ορόσημο της «Διαστημικής Εποχής». Από τότε και μέχρι σήμερα, με ένα κενό που έχει σαν αίτιο τον δολοφονικότατο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, τα διάφορα ανήσυχα και φωτισμένα μυαλά κατόρθωσαν να εκτοξεύσουν, στο Διάστημα, τους πρώτους πυραύλους, να στείλουν τον άνθρωπο σε τροχιά γύρω από την Γη, να «πατήσουν» στην επιφάνεια της Σελήνης, να κατασκευάσουν τον πρώτο, σε τροχιά διαστημικό σταθμό κλπ. Όλα αυτά έγιναν και συνεχίζονται να γίνονται, με σκοπό την δυνατότητα της εξερεύνησης του Αχανούς Διαστήματος και την πιθανότητα δημιουργίας αποικιών σε άλλους πλανήτες. Όλα αυτά έγιναν με φοβερούς κόπους και ανάγκη επίλυσης δυσκολότατων προβλημάτων. Όμως τίποτε ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί και οι προσπάθειες συνεχίζονται. 

Στην ακόλουθη εικόνα φαίνεται το σχέδιο, ενός πρωτόγονου πλέον πυραύλου, τύπου V2, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε πάρα πολύ από την NASA, στα πρώτα της εξερευνητικά βήματα. Οι πύραυλοι V2, ήταν γερμανική εφεύρεση, προορισμένοι να χρησιμοποιηθούν σαν βόμβες κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά το τέλος του πολέμου, πολλά κομμάτια από αυτούς μεταφέρθηκαν στην Αμερική. Έτσι, για την NASA, οι πύραυλοι αυτοί, αποτέλεσαν το πρώτο έτοιμο στοιχείο, προκειμένου να ξεκινήσει τα πρώτα βήματα της εξερεύνησης του Διαστήματος.

Εκτός των διαφόρων προβλημάτων που έχουν να κάνουν με την εξεύρεση λύσεων για την αρμονική και ακίνδυνη διαβίωση του ανθρώπου-αστροναύτη, στις εχθρικές και αντίξοες συνθήκες της αντιμετώπισης ενός διαστημικού ταξιδιού, είναι και το πρόβλημα της επίτευξης μεγάλων ταχυτήτων. Το πρόβλημα της ταχύτητας, ακόμα και σήμερα δεν έχει λυθεί. Η διάρκεια ενός διαστημικού ταξιδιού, ακόμα και στους πλανήτες του συστήματός μας, διαρκεί πάρα πολύ και είναι σε βάρος της διάρκειας της βιολογικής ζωής του ανθρώπου. Οι ταχύτητες ενός σύγχρονου διαστημοπλοίου εξακολουθούν και είναι χαμηλές. Διότι οι χρησιμοποιούμενοι κινητήρες είναι συμβατικής τεχνολογίας όπου η πρoώθηση επιτυγχάνεται με την αντίδραση που δημιουργείται από την καύση υγρών καυσίμων. Έτσι λοιπόν η πιθανή δυνατότητα πραγματοποίησης διαστημικών ταξιδιών θα ήταν, εάν τα διαστημικά οχήματα ανέπτυσσαν ταχύτητες φωτός. Δυστυχώς η τεχνολογία αυτή δεν υπάρχει. Εάν δε υποθέσουμε την δυνατότητα κατασκευής ενός κινητήρα που θα μπορούσε να αναπτύξει ταχύτητες φωτός, τι θα συνέβαινε με την υλική συμπεριφορά του διαστημοπλοίου και των επιβατών του ; Μήπως και σύμφωνα με την θεωρία του Einstein, οι μάζες, τόσο του οχήματος, όσο και των επιβατών, εγίνοντο ενέργεια ; Όλοι μας γνωρίζουμε ότι σύμφωνα με έναν από τους κανόνες της θεωρίας της σχετικότητας, εάν η μάζα αποκτήσει ταχύτητα φωτός, τότε γίνεται ενέργεια:

                                                                  E = m.c2

Πολλοί είναι εκείνοι που δεν παραδέχονται την ισχύ της ανωτέρω εξίσωσης. Αλλά κανείς και προς το παρόν δεν έχει, εμπράκτως, αποδείξει το αντίθετο. Έτσι λοιπόν το πρόβλημα εξακολουθεί και υφίσταται. Αλλά έστω ότι καταφέρναμε και λύναμε και αυτό το πρόβλημα και κατασκευάζαμε κινητήρες που θα ανέπτυσσαν ταχύτητες φωτός. Πάλι θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε ένα άλυτο και ψυχολογικό πρόβλημα που θα είχαν να αντιμετωπίσουν οι διαστημικοί ταξιδιώτες. Ένα ταξίδι, απόστασης έστω 1 ε.φ, με την επιστροφή στην Γη, θα διαρκούσε, για τους ταξιδιώτες μας, 2 γήινα sec !!!!!! Επιστρέφοντας όμως στην Γη, θα εύρισκαν ένα γνώριμο τους περιβάλλον, γερασμένο κατά 2 ολόκληρα γήινα χρόνια !!!!!! Φανταστείτε λοιπόν τι θα συνέβαινε στους αστροναύτες μας που θα είχαν να κάνουν ένα ταξίδι 10, 20, 40, 100 ε.φ.!!!! Γυρνώντας στην Γη, θα αντιμετώπιζαν μία κατάσταση σαν να είχαν ταξιδέψει στο μέλλον 10, 20, 40 ή 100 γήινα χρόνια !!! Πρόβλημα μεγάλο και μη επιδεχόμενο λύση. Συνεπώς για τον άνθρωπο, προς το παρόν, είναι μία καθαρή ουτοπία να σκέφτεται κάποιο διαστρικό ταξίδι είτε με συμβατικούς, είτε με πιο προηγμένης τεχνολογίας κινητήρες. Κατά συνέπεια και για τους ίδιους λόγους και ιδιαίτερα λόγους αποστάσεων, είναι ομοίως αδύνατον, όντα από κάποιο άλλον πλανήτη, δικού μας ή και ελαφρώς ανώτερου, τεχνολογικού επιπέδου, να εκτελούν τέτοιου είδους ταξίδια και να μας έχουν επισκεφτεί. Το αδυσώπητο εμπόδιο της ταχύτητας του φωτός εμφανίζει παν-συμπαντικότητα. Εκτός όμως της επίλυσης αυτού του προβλήματος, θα πρέπει να λυθεί και το πρόβλημα του χρόνου. Όχι του χρόνου της διάρκειας του ταξιδιού, αλλά της συμπεριφοράς του χρόνου στην βάση επαναπατρισμού των αστροναυτών. Υπάρχουν πολλές θεωρίες, αλλά προς το παρόν θεωρίες, για μεθόδους τηλεμεταφοράς, με αμελητέα χρονοδιαφορά στον τόπο βάσης του ταξιδιώτη. Για μεθόδους εκμετάλλευσης καμπυλότητας χωροχρόνου κλπ. Αλλά προς το παρόν δεν έχουμε τίποτε απτό, που θα μπορούσαμε να βασίσουμε το εγχείρημα ενός υπερδιαστρικού ταξιδιού. Στην συνέχεια παραθέτουμε εικόνες από «μουσειακά κομμάτια» της Διαστημικής Εποποιίας του Ανθρώπου.

Ο σοβιετικός Sputnik III. (1) Μαγνητόμετρο. (2) Φωτοενισχυτής. (3) Ηλιακές μπαταρίες. (4) Όργανα μέτρησης φωτονίων κοσμικής ακτινοβολίας. (5) Μετρητές ιονισμού (6) Παγίδες ιόντων. (7) Μετρητές έντασης και φορτίου ηλεκτροστατικού πεδίου. (8) Φασματόμετρο (9) Όργανο μέτρησης βαρέων πυρήνων κοσμικής ακτινοβολίας. (10) Όργανο μέτρησης κοσμικής ακτινοβολίας. (11) Όργανο καταγραφής μικρομετεωριτών. Επίσης περιέχοντο συστήματα τηλεμετρίας, Η/Υ και συμβατικές μπαταρίες.     

Στην εικόνα φαίνεται ο δορυφόρος Aerobee A-11, που χρησιμοποιήθηκε για τις πρώτες έρευνες της γήϊνης ατμόσφαιρας, της ραδιενέργειας, της κοσμικής ακτινοβολίας και των μαγνητικών πεδίων.

Η ανωτέρω φωτογραφία έχει τραβηχτεί από τηλεσκόπιο και απεικονίζει τον Mariner-4. Η γενιά των διαστημοπλοίων αυτών χρησιμοποιήθηκε για την εξερεύνηση τον περιβάλλοντα χώρο του πλανήτη Αφροδίτη (Αύγουστος 1962).

Στην ανωτέρω φωτογραφία φαίνεται ο πύραυλος φορέας και το διαστημόπλοιο «Απόλλων-11» που χρησιμοποιήθηκαν για την πρώτη προσσελήνωση, τον Ιούλιο του 1969. Το κωδικό όνομα της σεληνακάτου, του οχήματος που προσσελήνωσε τους αστροναύτες, ήταν «Αετός» (Eagle).

Από την 3η δεκαετία, του 20ου αιώνα, μέχρι σήμερα, η διαστημική τεχνολογία έχει προοδεύσει αλματωδώς. Όταν μιλάμε για διαστημική τεχνολογία δεν εννοούμε μόνο την τεχνολογία των διαστημικών οχημάτων. Μιλάμε για όλη εκείνη, της τεράστιας έκτασης, τεχνική, που αποσκοπεί να δημιουργήσει εκείνες τις προϋποθέσεις, για ένα επιτυχημένο και ασφαλές επανδρωμένο διαστημικό ταξίδι. Έτσι έχουν αναπτυχθεί η Διαστημική Ιατρική και Βιολογία, η Διαστημική Βοτανική, οι τηλεπικοινωνίες, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές και ένα πλήθος επιστημονικών και τεχνικών εφαρμογών, που θα χρειαζόμασταν σελίδες για να αναφερθούμε. Όμως παρόλο αυτόν τον τεράστιο όγκο γνώσεων και εφαρμογών, ο άνθρωπος, πρέπει μάλλον να ξεχάσει την πιθανότητα πραγματοποίησης ενός εξω-πλανητικού ταξιδιού. Πιθανότατα, στο εγγύς μέλλον και σε ένα βάθος χρόνου 30-50 χρόνων, να έχει καταφέρει να δημιουργήσει, κάποιες επιστημονικών συμφερόντων, αποικίες, σε κάποιους από τους πλανήτες του δικού μας πλανητικού συστήματος. Ίσως στον Άρη, στην Αφροδίτη και στον δορυφόρο μας την Σελήνη. Πιθανότατα δε, να έχει φτάσει, για εξερεύνηση και στις εσχατιές του πλανητικού μας συστήματος. Όπως ήδη προαναφέραμε, το αίτιο της μη δυνατότητας εξω-πλανητικών ταξιδιών έχει να κάνει, με το προς το παρόν, σοβαρότατο πρόβλημα της μη δυνατότητας ανάπτυξης υπερ-ταχυτήτων, με τους σημερινούς συμβατικούς κινητήρες των διαστημοπλοίων. Κατά συνέπεια, αν κάπου στο Σύμπαν, υπάρχει ένας «αδελφός» πλανήτης, με την Γη μας, ακριβώς πανομοιότυπος σε ανάπτυξη και μορφή ζωής, τότε και οι κάτοικοι του θα αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα που αφορούν στα διαστημικά ταξίδια. Άρα σχετικές επαφές και επικοινωνίες θα πρέπει να περιμένουμε από Κόσμους με πολύ-πολύ ανώτερο τεχνολογικό πολιτισμό, από τον δικό μας. Τέτοιου είδους επαφές υποθέτουμε ότι έχουν γίνει. Το υποθέτουμε λόγω των διαφόρων μαρτυριών. Όμως απολύτως τίποτε δεν είναι επίσημα αποδεκτό και ανακοινωμένο. Ίσως διότι, εάν έχουν γίνει τέτοιου είδους επαφές......να υπάρχουν κάποιοι σοβαρότατοι λόγοι μη επίσημης ανακοίνωσης και αποδοχής. Αυτό όμως είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα. Πιστεύω ακράδαντα ότι κάπου μέσα στο Σύμπαν, μέσα  σε αυτό το γοητευτικότατο και Υπέρσοφο Χάος, κάπου μέσα στην Απεραντοσύνη, κάποιος μας περιμένει και..... ίσως μας στέλνει και αυτός, τα εναγώνιας προσδοκίας για επικοινωνία, μηνύματά του.

Στην πάνω φωτογραφία φαίνεται το όχημα-ρομπότ, Sojourner, στην επιφάνεια του Άρη.                         (Αποτέλεσμα της αποστολής στον Άρη τον Ιούλιο του 1997)     

Εκτέλεση διαστημικής αποστολής. Το διαστημικό λεωφορείο εκτοξεύεται από την βάση Κανάβεραλ. Το όχημα αυτό αποτελεί σήμερα (2005) την τελευταίας μορφής εξέλιξη για τα επανδρωμένα διαστημικά προγράμματα.

Αρκετοί των επιστημόνων δεν ασπάζονται την ιδέα ύπαρξης εξωγήϊνων πολιτισμών. Οι λόγοι είναι πολλοί και επιστημονικότατοι. Ευτυχώς όμως που υπάρχουν και επιστήμονες που θεωρούν σχεδόν απόλυτα σίγουρο την ύπαρξη τέτοιων πολιτισμών. Ευτυχώς που ένας από τους μεγαλύτερους φορείς στην έρευνα του διαστήματος, η NASA, το πιστεύει. Μάλιστα δε, με τα προγράμματά της, με τα κωδικά ονόματα «Pioneer 10 και 11», καθώς και «Voyager 1 και 2», εκτόξευσε στο διάστημα τα διαστρικά αυτά διαστημικά probes. Εκτός του σκοπού της επιστημονικής έρευνας και εκμαίευσης χρήσιμων πληροφοριών, από τα προγράμματα αυτά, ένας άλλος στόχος ήταν η μεταφορά στο διάστημα, γραπτών, οπτικών και ηχητικών στοιχείων της γήϊνης ζωής και πολιτιστικού επιπέδου. Τα προγράμματα αυτά ξεκίνησαν τον Μάρτιο του 1972 και τον Αύγουστο του 1977. Τα οχήματα αυτά δεν πρόκειται να επιστρέψουν ποτέ στην Γη, διότι ένας από τους σκοπούς, των συγκεκριμένων προγραμμάτων, ήταν τα οχήματα αυτά να βγουν έξω από το πλανητικό μας σύστημα και να διανύσουν, μέσα στο Χάος, όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απόσταση, με πιθανότητα να γίνουν αντιληπτά από κάποιον εξωγήϊνο, νοήμονα, κόσμο. Ίσως κάποιος...κάποτε, μέσα στην τεράστια χρονική διάρκεια, που θα διαρκέσουν τα ταξίδια αυτών των ερευνητικών διαστημικών οχημάτων, να τα συλλάβει και να μπορέσει να μάθει ότι κάπου στο Σύμπαν υπάρχει ζωή και πολιτισμός όπως στον πλανήτη του. Στις 24 Αυγούστου του 2003, ο «Voyager 2», βρισκόταν σε μία απόσταση 10.6 δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων, μακριά από την Γη, εγκαταλείποντας το ηλιακό μας σύστημα με μία ταχύτητα 15 Km/sec. Θα περάσουν 40.000 γήϊνα χρόνια, πριν ο «Voyager 2» πλησιάσει ένα άλλο αστέρι-ήλιο.

Ένα από τα οπτικά μηνύματα που μεταφέρουν τα ανωτέρω διαστημικά οχήματα. Στην εξωτερική πλευρά, ενός των οχημάτων έχει επικολληθεί χρυσή πλάκα με τα ανωτέρω σχέδια. Η σημασία των σχεδίων εξηγείται ως εξής: (A) Στο σχέδιο αυτό αποτυπώνεται το ηλεκτροχημικό σύμβολο του υδρογόνου Η2. (Β) Στο σχέδιο αυτό αποτυπώνονται ένα ζευγάρι γήϊνων, όπου ο άντρας έχει σηκωμένο το χέρι του σε στάση χαιρετισμού. (Γ) Αποτυπώνεται η μορφή του οχήματος. (Δ) Το διάγραμμα αυτό προσδιορίζει την θέση του Ήλιου μας, χρησιμοποιώντας τις 14 γνωστές διευθύνσεις 14 γνωστών pulsars σε σχέση με τον Ήλιο μας.  (Ε) Το σχέδιο αυτό δίνει την έννοια του πλανητικού μας συστήματος και την θέση της Γης, από όπου εκτοξεύτηκε το διαστημικό όχημα.

Εκτός της ανωτέρω χρυσής πλάκας με τα κωδικοποιημένα μηνύματα, που φέρει το ένα των διαστρικών οχημάτων, ο «Voyager 2» μεταφέρει μαζί του έναν χρυσό δίσκο με πολλές οπτικές και ακουστικές πληροφορίες. Η επόμενη εικόνα δείχνει τι κωδικοποιημένα σχήματα φέρει πάνω του ο δίσκος αυτός.

Τα διαστημικά προγράμματα για την ανακάλυψη εξωγήϊνων πολιτισμών και γενικά μορφών ζωής, έχουν αποδειχτεί δαπανηρότατα και χρονοβόρα. Όμως η ανθρωπότητα ποτέ δεν θα πάψει να ελπίζει για ένα μήνυμα από τα άστρα. Έτσι λοιπόν εκτός αυτών των προσπαθειών, έχει στραφεί και σε άλλες μεθόδους επικοινωνίας πιο φθηνές. Οι μέθοδοι αυτές έχουν να κάνουν με ειδικές μορφές τηλεπικοινωνίας μέσω ειδικών ραδιοτηλεσκοπίων. Τα ραδιοτηλεσκόπια αυτά μοιάζουν με πελώριες δορυφορικές κεραίες, οι οποίες έχουν την ικανότητα εκπομπής και λήψης ραδιοσημάτων. Συνήθως ένα ραδιοτηλεσκόπιο αποτελείται από πολλές τέτοιες κεραίας, συνδεδεμένες παράλληλα, ώστε να αυξάνεται όσο το δυνατόν η ωφέλιμη επιφάνεια λήψης. Ένα από τα πλέον γνωστά προγράμματα που χρησιμοποιεί, εκτός των άλλων και τέτοιου είδους κεραίες, είναι το περίφημο πρόγραμμα SETI (Search  Extraterrestrial Intelligence). Πάντως και προς το παρόν και αυτές οι προσπάθειες, αμφίδρομης επικοινωνίας, έχουν στεφθεί από αποτυχία. Τελευταία ελήφθησαν κάποια παράξενα σήματα, στην περιοχή των 1420 MHz (συχνότητα υδρογόνου), τα οποία όμως, παρ’ όλου που ελήφθησαν τρεις φορές, δεν κατάφεραν να τα ελέγξουν και να τα αποκωδικοποιήσουν.

Διαβάστε ακόμα: 

"Μήνυμα από το Άγνωστο" του ερευνητή Πέτρου Καλλιοντζή

"Ψάχνοντας για μια νέα Γη" (του ερευνητή Πέτρου Καλλιοντζή)

(Who is Who) Ο ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΛΛΙΟΝΤΖΗΣ, είναι γεννημένος στην Αθήνα και κάτοικος Ν. Σμύρνης. Είναι πτυχιούχος Ανωτέρας Σχολής Ηλεκτρονικών και κάτοχος Αδείας «Ραδιοηλεκτρολόγου Β», καθώς και κάτοχος 3ων διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας. Από το 1981 εργάστηκε ως καθηγητής Τεχνικής Εκπαίδευσης, ενώ το διάστημα 1981-1993, είχε συγγράψει 11 τεχνικά πονήματα για τις ανάγκες κυρίως της σχολής που δίδασκε. Στο διηνεκές του χρόνου, τόσο από πλευράς κατάλληλων γνώσεων όσο και εμπειρίας καλύπτει όλους τους τομείς των συμβατικών ηλεκτρονικών και ηλεκτρολογικών εφαρμογών. Τα τελευταία χρόνια, συνεργαζόμενος  με μεγάλη εταιρία Η/Υ ασχολήθηκε με την αμφίδρομη επικοινωνία (εκπομπή – λήψη) μέσω δορυφόρου. Η πρακτική ασχολία του με την έρευνα του αγνώστου και των παράξενων φαινομένων ξεκινά στην ουσία στα 1970. Έχοντας συλλέξει πλήθος πληροφοριών, ασχολείται με πειράματα παραφυσικής ή καλύτερα παραψυχολογικών φαινομένων. Στο εργαστήριο αναπαράγει ελεγχόμενες καταστάσεις ύπνωσης, φωτογραφίσεις με μέθοδο Kirlian, επικοινωνίας με φυτά κτλ. Μετέχει σε εξερευνήσεις περιοχών με φήμη εμφάνισης παράξενων συμβάντων, όπου με πρακτικές μεθόδους και την βοήθεια συσκευών, γίνονται μετρήσεις μαγνητικού πεδίου, διαγωγιμότητας εδάφους, φωτογραφίσεις με υπέρυθρο φιλμ, φασματοσκοπικές αναλύσεις φασμάτων συχνοτήτων κλπ. Έχει πάρει μέρος σε εκδηλώσεις της «Ελληνικής κοινότητας του Μεταφυσικού», με θέμα «το φαινόμενο των Chemtrails»ενώ σειρά άρθρων του έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό Strange. Από το 2013 συνεργάζεται και με την ομάδα της Ερ.Ε.Ν.Ζω.