Το βίντεο που θα παρακολουθήσετε τραβήχτηκε στις 14
Νοεμβρίου και αναρτήθηκε στο YouTube στις 17 Νοεμβρίου. Κάμερα αυτοκινήτου που
κινούνταν σε δρόμο στα Ουράλια στη Ρωσία και ενώ επικρατούσε πυκνό σκοτάδι
κατέγραψε μια έντονη λάμψη στον ουρανό που έκανε κυριολεκτικά τη νύχτα ημέρα. Μέχρι
στιγμής δεν έχει δοθεί κάποια εξήγηση στο φαινόμενο. Κάποιοι μιλάνε για UFO,
άλλοι για μετεωρίτη ενώ δεν λείπουν και εκείνοι που υποψιάζονται κάποιο μυστικό
κυβερνητικό όπλο.
Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για κάτι ανεξήγητα εντυπωσιακό.
Με αφορμή το παραπάνω βίντεο πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι τα Ουράλια
Όρη θεωρείται η αντίστοιχη "Περιοχή 51" της Ρωσίας. Η συγκεκριμένη περιοχή του πλανήτη
είναι γεμάτη από ιστορίες εξωγήινων καταστροφών και αινιγματικά φαινόμενα που
προσελκύουν ουφολόγους και εξερευνητές των «ανεξήγητων φυσικών ανωμαλιών» απ’
όλο τον πλανήτη. Οι «άγνωστοι φάκελοι» της σοβιετικής εποχής αποκαλύπτουν ότι η
ύπαρξη ΑΤΙΑ αντιμετωπιζόταν με μεγάλη σοβαρότητα. Η KGB και το Υπουργείο Άμυνας
είχαν ειδικές μονάδες συλλογής και ανάλυσης πληροφοριών, και οι εμπειρογνώμονες
εκπαιδεύονταν σε μεθόδους «επικοινωνιακής πρόσκλησης» εξωγήινων.
Ανεξήγητες ιστορίες
Συνολικά, έχουν καταγραφεί περισσότερες από 50 τοποθεσίες
«ανώμαλων ζωνών» στους χάρτες των Ουραλίων, στο βορρά, στο νότο, στα μέσα,
υποπολικά, αλλά και στα πολικά Ουράλια. Σύμφωνα με τους ερευνητές «ουφολόγους»,
απίστευτα φαινόμενα δεν εντοπίζονται μόνο στα πυκνά δάση και στις
προστατευόμενες περιοχές της οροσειράς , αλλά και κοντά στους οικισμούς,
μερικές φορές ακόμη και εντός της αστικής ζώνης. Είναι γνωστές δεκάδες αν όχι
εκατοντάδες θεάσεις πολλών και διαφορετικών ειδών ΑΤΙΑ από αυτόπτες μάρτυρες. Οι
φήμες κάνουν λόγο για ΑΤΙΑ με τη μορφή πούρου, πυραμίδας, και ιπτάμενων σφαιρικών
δίσκων. Η πρώτη αναφορά στα ιστορικά χρονικά για «συνάντηση με εξωγήινα
όντα», καταγράφτηκε στα Ουράλια τον 18ο αιώνα, όταν άρχισε να αναπτύσσεται
βιομηχανικά η περιοχή με τη δημιουργία αρκετών μεταλλουργικών εργοστασίων για
την εκμετάλλευση των τεράστιων φυσικών πόρων της «βραχώδους ζώνης». Έχουν
φτάσει μέχρι τις μέρες μας αρκετές καταγραφές για παράξενες πύρινες μπάλες που
είχαν προκαλέσει πανικό μεταξύ των εργατών στα Ουράλια. Κάποιο άλλοι,
βασισμένοι σε πηγές από το αρχείο της Επιτροπής για τους μετεωρίτες της
Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ, μας θυμίζουν ακόμη ότι έχει παρατηρηθεί πτώση
ΑΤΙΑ σε σχήμα πούρου από ντόπιους κατοίκους, κοντά στην πόλη Καρπίνσκ το 1927.
Το σοβιετικό «Ρόσγουελ»
Το πιο αινιγματικό συμβάν όμως στα Ουράλια, ήταν η
μεγαλύτερη συντριβή -όπως λένε κάποιοι- ΑΤΙΑ που σημειώθηκε στην ΕΣΣΔ, το 1980
στην επαρχία Βερχοτούρσκι της περιφέρειας Σβερντλόφσκ, ανάμεσα στους οικισμούς
Λιχάνοβα, Γκλαζουνόβκα, Κοσολμάνκα και Καρέλινο. Σύμφωνα με την υπόθεση του
συμβάντος, αργά το βράδυ, τμήμα των δυνάμεων αντιαεροπορικής άμυνας της
περιοχής, εντόπισε τρία ή τέσσερα UFO να πετάνε πάνω από τη ζώνη, ενώ ένας
τεράστιος ιπτάμενος δίσκος διαμέτρου περίπου 26 και ύψος περίπου 5 μέτρων,
χτυπήθηκε από αντιαεροπορικά βλήματα και συντρίφθηκε στο έδαφος. Μέσα στο εξωγήινο
αντικείμενο λένε ότι βρέθηκαν τα σώματα των δύο βιολογικών όντων διαστάσεων
νάνων. Το 1989, σύμφωνα με ουφολόγους από το Περμ, στο βόρειο τμήμα της
ομώνυμης περιφέρειας, 100 km βόρεια από το Περμ, ένα δισκοειδές ΑΤΙΑ που
έμοιαζε με ένα γιγάντιο μανιτάρι, διαμέτρου περίπου 12 μέτρων, έπεσε σε βαλτώδη
περιοχή του τοπικού στρατιωτικού πολυγώνου. Οι πληροφορίες για τα παραπάνω
γεγονότα είναι ελάχιστες, τα στοιχεία είναι απόρρητα και έτσι ό,τι διαδίδεται
είναι στο επίπεδο των φημών, των υποθέσεων και των εικασιών.
Το «τρίγωνο των Ουραλίων»
Η πιο διάσημη ανώμαλη ζώνη της Ρωσίας, που βρίσκεται στα
σύνορα των περιφερειών Περμ και Σβερντλόφσκ, ανακαλύφθηκε πριν από 30 χρόνια. Η
ζώνη, γνωστή και ως «τρίγωνο του Μολέμπσκι», ή «τρίγωνο του Περμ» ή απλά
«Ζώνη-Μ», βρίσκεται περίπου 10 km μακριά από το χωριό Μολιόμπκα που ιδρύθηκε το
1787. Το χωριό έγινε ευρέως γνωστό μετά τον Οκτώβριο του 1983, όταν ο γεωλόγος
από το Περμ, Εμίλ Μπατσούριν, είδε μια λάμψη πάνω από το δάσος και ένα κυκλικό
αυλάκι σε οργωμένο χωράφι με περίμετρο 62 μέτρα. Αυτό το μέρος είχε μια «κακή»
φήμη και στο παρελθόν. Υπάρχουν ενδείξεις ότι ακόμη και στη δεκαετία του 1830,
οι αγρότες μιλούσαν για διάφορα αντικείμενα που πετούσαν πάνω από το χωριό. Και
οι έμπειροι κυνηγοί, μερικές φορές χάνονταν ξαφνικά από τον προσανατολισμό τους
και περιπλανιόνταν για εβδομάδες μέσα σε μια έκταση διαστάσεων περίπου 7 επί 7
km. Χρονικοί αντικατοπτρισμοί, χρονοδίνες, φυσικές ανωμαλίες, πολύχρωμες
λάμψεις, χρωματιστές αστραπές, ιπτάμενα φωτεινά αντικείμενα, φωνές και ήχοι
άγνωστης προέλευσης, σφυρίγματα, τραγούδια φολκλορικής χορωδίας (!), βλάβες
στον ψηφιακό εξοπλισμό, «καμμένα» φιλμ, αλλαγές στην πορεία του χρόνου, η
αόρατη παρουσία κάποιου ξένου, πονοκέφαλοι, απότομη εκτίναξη της θερμοκρασίας
περιβάλλοντος, μια αιθέρια αύρα που διατρέχει τον αέρα, μια τρομακτική
κατάσταση... Τα παραπάνω, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, είναι ένας μάλλον
ελλιπής κατάλογος όλων όσων «γοητεύουν και προκαλούν» για να επισκεφθεί κάποιος
αυτό το περίεργο «πάρκο των UFO» στα Ουράλια.
Το «τρίγωνο του Σβερντλόφσκ»
Το «τρίγωνο του Σβερντλόφσκ», ή «τρίγωνο Μπεριόζοφσκι»,
είναι μια μεγάλη «ανώμαλη ζώνη» στην περιοχή του Γιεκατερινμπούργκ. Το τρίγωνο
βρίσκεται ανάμεσα στο λατομείο «Σαρτάσσκι», το δρόμο που κατευθύνεται στον
υδροηλεκτρικό σταθμό «ΥΗΣ Νοβο-Σβερντλόφσκαγια» και την πόλη Μπεριόζοφσκι. Στο
κέντρο του βρίσκονται αδιάβατα έλη, δάση πεύκων και βραχώδεις λόφοι. Οι
ουφολόγοι λένε ότι μέσα στο τρίγωνο τα τελευταία 20 χρόνια συνεχώς συμβαίνει
κάτι το ανεξήγητο: Οι άνθρωποι βλέπουν εδώ κινούμενα φώτα και ιπτάμενους δίσκους,
κατά πάσα πιθανότητα ΑΤΙΑ, ακόμα και άλματα στο χρόνο έχουν παρατηρηθεί. Ο
διευθυντής του τοπικού «Μουσείου Ουφολογίας» είπε ότι κάποτε περπάτησε μέσα σε
μια ώρα απόσταση 10 χιλιομέτρων, αν και συνήθως μια τέτοια διαδρομή διαρκεί
τουλάχιστον δύο ώρες. Αυτόπτες μάρτυρες επιμένουν ότι εδώ αντιμετωπίζουν
φαινόμενα απόμακρα από τη φύση: Άνθρωποι έχασαν τον προσανατολισμό τους και
άρχισαν να περιπλανώνται χαοτικά, συνάντησαν μονοπάτια που οδηγούσαν στο ίδιο
μέρος, ενώ και αυτοκινητιστές είχαν δει τη νύχτα να αιωρούνται πάνω από τον
αυτοκινητόδρομο παράξενες αέρινες σιλουέτες.
Ο μυστήριος θάνατος εννιά ορειβατών στα Ουράλια Όρη, το
1959. Φυσική καταστροφή ή εξωγήινη δύναμη;
Στις 26 Φεβρουαρίου του 1959, διασώστες εντόπισαν τη σκηνή
εννιά αγνοούμενων ορειβατών στο «Νεκρό Βουνό», όπως ονομάζεται μία από της
κορυφές στα Ουράλια Όρη. Η σκηνή ήταν κλειστή από μπροστά, αλλά το πίσω μέρος
ήταν ανοιχτό, σκισμένο με μαχαίρι. Μέσα βρισκόταν όλος ο εξοπλισμός των ορειβατών,
ρούχα, κάμερες, τρόφιμα. Οι διασώστες ακολούθησαν τα ίχνη στο χιόνι και κάτω
από έναν τεράστιο κέδρο, βρήκαν δύο απ’ τους ορειβάτες. Ήταν νεκροί και φορούσαν
μόνο τα εσώρουχά τους. Υπέθεσαν ότι οι ορειβάτες είχαν σκαρφαλώσει πάνω στο
δέντρο, γιατί μερικά απ’ τα κλαδιά ήταν σπασμένα. Μισό χιλιόμετρα πιο πέρα,
βρήκαν άλλους τρεις, που έδειχναν ότι πέθαναν, καθώς προσπαθούσαν να
επιστρέψουν στην κατασκήνωση. Οι υπόλοιποι τέσσερις εντοπίστηκαν στις 4 Μάιου,
αφού άρχισαν να λιώνουν τα χιόνια. Είχαν θαφτεί κάτω από τέσσερα μέτρα χιόνι, λίγα
μέτρα μακριά από τον κέδρο. Οι τελευταίοι φορούσαν γούνες, καπέλα και
παπούτσια, προφανώς τα ρούχα που έλειπαν απ’ τους άλλους.
Ο τάφος των ορειβατών
Οι άτυχοι ορειβάτες
Στις 27 Ιανουαρίου του 1959, 10 νεαροί ορειβάτες ξεκίνησαν
την ανάβαση στα Ουράλια όρη. Στόχος τους ήταν η κορυφή Οτόρτεν, μία απ’ τις
δυσκολότερες ορειβατικές διαδρομές. Ήταν όμως έμπειροι ορειβάτες και
συνηθισμένοι στις κακουχίες. Την επόμενη μέρα, ένας απ’ τους ορειβάτες
αναγκάστηκε να αποχωρήσει λόγω αδιαθεσίας. Οι υπόλοιποι συνέχισαν και στις 2
Φεβρουαρίου, έφτασαν στο τέλος του ομαλού μονοπατιού και ξεκίνησαν το
σκαρφάλωμα. Λόγω κακών καιρικών συνθηκών και μειωμένης ορατότητας, έχασαν το
δρόμο τους και κατέληξαν πιο δυτικά απ’ ότι υπολόγιζαν, στην κορυφή Κολάτ Σιακίλ,
γνωστή και ως «βουνό του θανάτου». Αποφάσισαν να κατασκηνώσουν εκεί μέχρι να
περάσει η κακοκαιρία. Οι μέρες περνούσαν και κανείς δεν είχε νέο τους. Στις 20
Φεβρουαρίου, μετά από εκκλήσεις συγγενών και φίλων, ξεκίνησε έρευνες το πρώτο
σωστικό συνεργείο. Μετά από έξι μέρες εντόπισαν τη σκηνή και ορισμένους από
τους νεκρούς. Οι έρευνες συνεχίστηκαν για μήνες και στο τέλος συμμετείχαν μέχρι
και ελικόπτερα του σοβιετικού στρατού. Τελικά, στις 4 Μαΐου ξέθαψαν και τους
τελευταίους, τέσσερις ορειβάτες.
Η
σκηνή των ορειβατών
Αιτίες θανάτου
Η αυτοψία έδειξε ότι οι πρώτοι έξι ορειβάτες που εντοπίστηκαν
είχαν πεθάνει από υποθερμία. Όμως οι άλλοι τρεις, που βρέθηκαν ντυμένοι,
προβλημάτισαν τους ερευνητές. Ο ένας, ο Νικολάι Τιμπό-Μπρινιόλ, είχε ραγισμένο
κρανίο και οι τελευταίοι δύο, η Λουντμίλα Ντουμπινίνα και ο Αλεξάντερ Ζολοτάρεβ,
ραγισμένο στέρνο. Ο γιατρός που τους εξέτασε δήλωσε ότι η πίεση που δέχτηκαν
ισοδυναμούσε με μετωπική σύγκρουση με αυτοκίνητο. Η Λουντμίλα Ντουμπινίνα ήταν
η μοναδική που παρουσίαζε και εξωτερικούς τραυματισμούς. Η γλώσσα της είχε
κοπεί και έλειπαν τα μάτια της, τμήμα από τα χείλια της και το κρανίο της. Υπέθεσαν
ότι το πτώμα της κειτόταν μπρούμυτα, πάνω σε ένα μικρό ρυάκι και η επαφή με το
νερό αλλοίωσε το πρόσωπό της. Όμως σύμφωνα με τις φωτογραφίες των διασωστών, η
Ντουμπινίνα βρέθηκε γονατισμένη και να ακουμπά πάνω σε ένα κορμό δέντρο, μακριά
από οποιαδήποτε πηγή ή ρυάκι.
Το μυστήριο
Για ποιο λόγο έμπειροι ορειβάτες έσκισαν τη σκηνή τους και
βγήκαν ξυπόλητοι στο χιόνι; Τι μπορεί να αφαίρεσε τη γλώσσα, τα μάτια και τα
χείλη της Ντουμπίνινα; Πώς ράγισαν το κρανίο και τα πλευρά των τελευταίων
ορειβατών; Ορισμένοι ερευνητές θεώρησαν ότι δέχτηκαν επίθεση από τους ιθαγενείς
των Ουράλιων, τη φυλή Μάνσι. Απορρίφθηκε, γιατί η ανθρώπινη δύναμη δεν αρκούσε
για να επιφέρει τα τραύματα που σκότωσαν τρεις απ’ τους ορειβάτες και τα μόνα
ανθρώπινα ίχνη που φαίνονταν στο χιόνι ανήκαν στους ίδιους τους ορειβάτες. Η
επικρατέστερη άποψη υποστήριζε ότι ο θάνατός τους προκλήθηκε από χιονοστιβάδα. Όμως
ούτε η σκηνή ούτε η τριγύρω περιοχή είχε καλυφθεί με χιόνι και μια χιονοστιβάδα
δεν θα μπορούσε να προκαλέσει τον τραυματισμό της Ντουμπίνινα.
Επίθεση εξωγήινων
Τη νύχτα που πέθαναν οι ορειβάτες, στις 2 Φεβρουαρίου, μια
άλλη ορειβατική ομάδα που βρισκόταν περίπου 50 χιλιόμετρα νοτιότερα, παρατήρησε
στον ουρανό πορτοκαλί φώτα. Τα ίδια φώτα καταγράφηκαν από τη μετεωρολογική
υπηρεσία και τον στρατό και συνέχισαν να εμφανίζονται έως το τέλος του Μαρτίου.
Οι συνωμοσιολόγοι έσπευσαν να κατηγορήσουν τους εξωγήινους και η αδυναμία των
επιστημόνων να βρουν την πραγματική αιτία, απλά ενίσχυε το μυστήριο. Βιβλία,
ντοκιμαντέρ και ταινίες βασίστηκαν στον ανεξιχνίαστο θάνατο των εννιά
ορειβατών.